Sovyetler Birliği Tarihi

SOVYETLER BİRLİĞİ TARİHİ

Sovyet Rusya ve Sovyetler Birliği’nin tarihi, hem Rusya hem de dünya için bir değişim dönemini yansıtmaktadır. “Sovyet Rusya” ve “Sovyetler Birliği” terimleri günlük dilde sıklıkla eşanlamlı olsa da, Sovyetler Birliği’nin temellerine atıfta bulunulurken, “Sovyet Rusya” tam anlamıyla 1917 Ekim Devrimi ile 1922’de kurulan Sovyetler Birliğini  yaratılması arasındaki birkaç yılı ifade eder.

Bununla beraber 1922’den önce Sovyetler Birliği, örneğin RSFSR ve Ukrayna SSR’si gibi birden fazla bağımsız Sovyet Cumhuriyetiydi.

SSCB (Sovyet Sosoyalist Cumhuriyet Birliği), Merkez yapı olarak Rus SFSR’si, Beyaz Rusya SSR’si ve Ukrayna SSR’sinden oluşuyordu. Litvanya SSR’si, Letonya SSR’si, Estonya SSR’si, Gürcü SSR’si, Kazak SSR’si ve diğerleri bağlı devletlerdi. Birleşik Sosyalist devletlerin yanı sıra Polonya Halk Cumhuriyeti, Doğu Almanya ve Varşova Paktı’nın diğer üyeleri (Demir Perde Ülkeleri) ile siyasi müttefikliği bulunmaktaydı.

SOVYET RUSYA VE SOVYETLER BİRLİĞİ TARİHİ (1917–1927)

SSCB Devlet Amblemi, Güneş ışınları içinde tasvir edilen ve buğday saplarının başları tarafından çerçevelenen karasal küre üzerinde bir çekiç ve oraktan oluşur. SSCB Anayasası’nın 34’ü: “Bütün ülkelerin işçileri, birleşin!” Amblemin üstünde beş köşeli bir yıldız var. 6 Haziran 1923, SSCB MSK’nın [Merkezi Yürütme Komitesi] II. bölümü, SSCB ambleminin çizimini kabul etti (SSCB Anayasa taslağının kabulü ile eşzamanlı olarak). 22 Eylül 1923, amblemin çizimi nihayet SSCB Merkez Yürütme Komitesi Başkanlığı Başkanı AS Enukidze tarafından 31 Ocak 1924 tarihli II. Sovyetler Kongresi tarafından kabul edilen SSCB Anayasası ile onaylandı.

1917-1927 yılları arasındaki on yıl, Rus İmparatorluğu’nun sosyalist bir devlet olan Sovyetler Birliği’ne radikal bir dönüşümüne tanık oldu. Sovyet Rusya 1917–1922’yi, Sovyetler Birliği ise 1922’den 1991’e kadar olan yılları kapsar. Rus İç Savaşı’ndan (1917–1923) sonra Bolşevikler kontrolü ele geçirdi. Bunlar, Vladimir Lenin tarafından geliştirilen bir Marksizm versiyonuna kendilerini adanmıştı. Bu doktrine göre; İşçilerin ayağa kalkacağını, kapitalizmi yok edeceğini ve Sovyetler Birliği Komünist Partisi önderliğinde sosyalist bir ütopya yaratacağını vaat etmekteydi. O dönemki Rus yapısı, ezici bir çoğunlukla küçük proletarya (sınırlı sanayi ve çok küçük bir orta sınıf) olmakla beraber  ile köylü toplumundan oluşuyordu. Rusya’nın II. Nikola’sını deviren 1917 Şubat Devrimi’nin ardından, kısa ömürlü bir geçici hükümet Ekim Devrimi’nde yerini Bolşeviklere bıraktı. Bolşevik Parti’nin adı Rusya Komünist Partisi (RCP) olarak değiştirildi.

RCP’nin proletaryayı temsil ettiği ve partinin inançlarına aykırı tüm faaliyetlerin “karşı-devrimci” veya “anti-sosyalist” olduğu varsayımıyla, katı bir biçimde RCP olmayan tüm siyaset ve tutumlar bastırıldı. Zengin ailelerin çoğu sürgüne kaçtı.

1917’den 1923’e kadar, Lenin yönetimindeki Bolşevikler/ Komünistler 1918’de Almanya’ya teslim oldular ve ardından başta Beyaz Ordu olmak üzere birçok düşmana karşı yoğun bir Rus İç Savaşı ile savaştılar. Büyük çoğunlukla Rusların gönlünü kazandılar ancak İmparatorluk Rusya’sının bir parçası olan Rus olmayan bölgelerin çoğunu kaybettiler. Her rakibini birer birer yenen RCP, Rusya merkez olmak üzere Ukrayna ve Kafkaslar gibi bazı Rus olmayan bölgeler üzerinde kısa sürede hakimiyet kurdu.

Sovyetler Birliği Komünist Partisi; Sovyetler Birliği’nin kuruluşunun ardından 1922 yılında 1924’de ki ölümüne kadar Lenin’i genel sekreter olarak seçti. Lenin’in ölümünden sonra Joseph Stalin, SBKP Genel Sekreteri  oldu. SSCB lideri  1930’lardan 1953’te ölümüne kadar diktatöryel bir şekilde ülkeyi yönetti.

1917 RUS DEVRİMİ

Birinci Dünya Savaşı sırasında Çarlık Rusya’sı askeri yenilgiler, kıtlık ve ekonomik olarak çöküş yaşadı. Morali bozulan Rus Ordusu ciddi askeri gerilemeler yaşadı ve yakalanan birçok asker ön safları terk etti. Rus halkı arasında monarşiden ve onun savaşı sürdürme politikasından memnuniyetsizlik arttı. Çar II. Nikolay, 1917 Şubat Devrimi’nin ardından tahttan çekildi ve Petrograd ve diğer büyük Rus şehirlerinde yaygın ayaklanmalar oldu.

Rus Geçici Hükümeti tarafından Çar’ın düşmesinden sonra Mart ayı başlarında 1917 yılında yönetime şartlı olarak geçirilen Menşevikler; önce Prens Georgy Lvov, ardından Alexander Kerensky tarafından yönetilen Geçici Hükümet ki Çar II. Nicholas ile birlikte devrilen Rus İmparatorluğu’nun Devlet Duma’sına en son seçilen parlamenterlerden oluşuyordu. Yeni Geçici Hükümet, İngiltere ve Fransa ile Üçlü İtilaf’ta kalarak savaşa olan bağlılığını sürdürdü. Geçici Hükümet, Bolşeviklerin talep ettiği toprak reformlarını erteledi.

Bolşevik ideolojiyi temsil eden Lenin ve yardımcısı Joseph Stalin, Batı Avrupa ve ABD’nin kapitalist ülkeleri ile ittifakı, emperyalistlerin savaşına girmeye zorlanan proletaryanın gönülsüz köleliği olarak gördüler. Lenin’in gördüğü gibi, Rusya Çar’ın yönetimine geri dönüyordu ve sosyalizmi ve proletaryayı gerçekten temsil eden Marksist devrimcilerin işi, bu tür karşı sosyalist fikirlere karşı çıkmak ve diğer ülkelerdeki sosyalist devrimleri desteklemekti.

Ordu içinde, askere alınanlar arasında isyan ve firar yaygındı. Aydın sosyal reformların yavaşlığı memnun kalmadım; Geçici Hükümet giderek otokratik ve verimsiz hale gelirken, yoksulluk kötüleşiyor, gelir farklılıkları ve eşitsizlik kontrolden çıkıyordu. Kaçan askerler şehirlere döndüler ve silahlarını öfkeli ve son derece düşmanca, sosyalist fabrika işçilerine destek için kullanmaya başladılar. Büyük Rus merkezlerinin içler acısı ve insanlık dışı yoksulluk ve açlığı, devrimciler için en uygun koşulları üretti.

Şubat ve Ekim 1917 arasındaki aylar boyunca, Geçici Hükümetin gücü neredeyse tüm siyasi partiler tarafından sürekli olarak sorgulandı. Menşevikler ve Sosyalist Devrimciler (her ikisi de politik olarak Bolşeviklerin sağındaki demokratik sosyalist partiler) tarafından kontrol edilen baş düşmanları Petrograd Sovyeti tarafından giderek daha fazla karşı çıkılmasına rağmen, Geçici Hükümetin nominal gücü elinde tuttuğu bir “ikili iktidar” sistemi ortaya çıktı. Sovyet, Şubat Devrimi’nin Rusya’nın burjuvaziyi “öfkeli” devirmesi olduğu inancı nedeniyle hükümette daha fazla değişiklik yapmaya zorlamamayı tercih etti. Vladmir Lenin’in Nisan Tezleri’nde, herhangi bir biçimde proletarya diktatörlüğüne dayanmayan bir hükümetin kurulması “geriye dönük bir adım” olarak görülüyordu. Bununla birlikte, Geçici Hükümet hala ezici bir şekilde güçlü bir yönetim organı olarak kaldı.

1917 yazındaki başarısız askeri saldırılar ve büyük Rus şehirlerindeki büyük çaplı protestolar ve ayaklanmalar (Lenin’in Temmuz Günleri olarak bilinen Tezlerinde savunduğu gibi), Ağustos ayı sonlarında düzeni yeniden sağlamak için birliklerin konuşlandırılmasına yol açtı. Temmuz Günleri bastırıldı ve Bolşevikler suçlandı, bu da Lenin’i saklanmaya zorladı. Yine de, güç kullanmak yerine, konuşlandırılmış askerlerin ve askeri personelin çoğu isyancılara katılarak hükümeti ve genel olarak orduyu utandırdı. Bolşeviklere olan destek bu dönemde arttı ve onun önde gelen  isimlerinden biri olan Lev Troçki, başta şehrin askeri gücü olmak üzere şehrin savunması üzerinde tam kontrole sahip olan Petrograd Sovyeti başkanlığına seçildi. 24 Ekim’de, Ekim Devrimi’nin ilk günlerinde, Geçici Hükümet, Bolşeviklere karşı harekete geçerek eylemcileri tutukladı ve Komünist yanlısı propagandayı yok etti. Bolşevikler bunu Halk Sovyetine karşı bir saldırı olarak gösterebildiler ve Petrograd Kızıl Muhafızlarının Geçici Hükümeti devralması için destek topladılar. İdari ofisler ve hükümet binaları çok az muhalefetle veya kan dökülmeden alındı. Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği’nin kurulmasına yol açacak olan bu geçiş devrimci döneminin genel kabul görmüş sonu (SSCB), 26 Ekim 1917 akşamı, zayıf bir şekilde savunulan Kışlık Saray’a (Çar’ın geleneksel evi ve iktidar sembolü) saldırı ve ele geçirme ile yatıyordu.

Tüm burjuvaların canı cehenneme, dünya çapında bir yangını körükleyeceğiz!  Alexander Blok (sanatçı Alexander Zelenskiy ) tarafından yazılan The Twelve şiirinden sözlerin yer aldığı bir Sovyet posteri

Menşevikler ve Sosyalist Devrimcilerin sağcıları, Kızıl Muhafızlar ve Bolşevikler tarafından gerçekleştirilen kötü niyetli ve zorlayıcı eylemlere öfkelenerek, kontrolü Bolşeviklerin ve Sol Sosyalist Devrimcilerin elinde bırakarak Petrograd’dan kaçtılar. 25 Ekim 1917’de Sovnarkom, 1918 Rus Anayasası tarafından Tüm Rusya Sovyetleri Kongresi’nin idari kolu olarak kuruldu. 6 Ocak 1918’e kadar, Bolşevikler tarafından desteklenen VTsIK, Bolşevik olmayan Rusya Demokratik Federatif Cumhuriyeti’ni kurmayı amaçlayan Rus Kurucu Meclisi’nin dağılmasını onaylayarak, 5 ve 6 Ocak 1918’de yapılan Petrograd oturumunda kurulan kalıcı hükümet biçimi olarak kuruldu. Tüm Rusya Sovyetleri Kongresi’nin 25 Ocak 1918’deki üçüncü toplantısında, tanınmayan devletin adı Rusya Sovyet Cumhuriyeti olarak değiştirildi.

RUS İÇ SAVAŞI

Devrimden önce, Bolşevik demokratik merkeziyetçilik doktrini, yalnızca sıkı sıkıya bağlı ve gizli bir örgütün hükümeti başarılı bir şekilde devirebileceğini savundu; devrimden sonra ancak böyle bir örgütün iç ve dış düşmanlara karşı üstün gelebileceğini savundular. İç savaşla mücadele aslında partiyi bu ilkeleri uygulamaya koymaya zorlayacaktır.

1919 afişi, “Atlarınıza, işçilerinize ve köylülerinize binin! Kızıl Süvari zaferin teminatıdır.”

Onuncu Parti Kongresi, devrimin salt bir parlamenter örgütlenmeye değil, bilimsel bir yönlendirme organı, bir eylemci öncüsü ve bir merkezi kontrol organı olarak işlev görecek bir eylem partisine ihtiyaç duyduğunu ileri sürerek, başlangıçta yalnızca bunu amaçlayarak parti içindeki hizipleri yasakladı. Kronstadt isyanının yarattığı şoktan sonra geçici bir önlem olarak. Ayrıca partinin, hayatlarını davaya adayan ve kararlarını demir bir disiplinle yerine getiren, böylece yeni ve eski siyasi kurumlar, ordu birlikleri, fabrikalardan sadık parti aktivistlerini sorumlu tutma yolunda ilerleyen profesyonel devrimcilerden oluşan seçkin bir organ olması gerektiği de tartışıldı. hastaneler, üniversiteler ve gıda tedarikçileri. Bu arka plana karşı, nomenklatura sistem (yalnızca partinin onayı ile kilit pozisyonlara atanan bir insan sınıfı) gelişecek ve standart uygulama haline gelecektir.

Ivan Vladimirov ” Çeka’nın bodrumlarında”

Teoride, bu sistem, tüm önde gelen parti organları aşağıdan seçileceğinden demokratik, aynı zamanda alt organlar üst kuruluşlara karşı sorumlu olacağından merkezileştirilecekti. Uygulamada, “demokratik merkeziyetçilik” merkeziyetçiydi, üst organların kararları alt organları bağlayıcıydı ve alt organların bileşimi büyük ölçüde daha yüksek organların üyeleri tarafından belirlendi. Zamanla, parti kadroları giderek kariyerist ve profesyonel hale gelecekti. Parti üyeliği gerekli sınavlar, özel kurslar, özel kamplar, okullar ve mevcut üç üye tarafından aday gösterilmesi.

Aralık 1917’de Cheka, Lenin’in hayatına yönelik başarısız suikast girişiminin ardından Bolşevik’in ilk iç güvenlik gücü olarak kuruldu. Daha sonra isimleri GPU, OGPU, MVD, NKVD ve son olarak KGB olarak değiştirdi.

POLONYA SOVYET SAVAŞI  

Ivan Vladimirov tarafından “Kıtlık”

I. Dünya Savaşı sonrasındaki istikrarsız yönetim sırasında Józef Piłsudski önderliğinde Polonya, eski Çarlık imparatorluğunun arasındaki sınırları güçlendirmek ve   Rusya ve Almanya’ya karşı bir siper oluşturmak için Polonya liderliğindeki bir Doğu Avrupa bloğunu oluşturan yeni bir federasyon (Międzymorze), Rus SFSR devrimi zorla batıya taşımayı düşündü. Piłsudski, 1920’de Ukrayna’ya askeri bir saldırı düzenlediğinde, Polonya topraklarına neredeyse Varşova’ya kadar ilerleyen bir Kızıl Ordu saldırısıyla karşılaştı. Ancak Piłsudski, Varşova Savaşı’nda Sovyet ilerlemesini durdurdu ve taarruza devam etti. 1921 senesinde imzalanan Riga anlaşması ile barış sağlandı.

SSCB’NİN KURULUŞU

29 Aralık 1922’de Rusya SFSC, Transkafkasya SFSR, Ukrayna SSC ve Beyaz Rusya SSC’den tam yetkili delegasyonlardan oluşan bir konferans, SSCB’nin Kuruluş Antlaşması’nı ve Sovyet Sosyalist Birliği’ni oluşturan SSCB’nin Kuruluş Bildirgesini onayladı. Cumhuriyetler. Bu iki belge SSCB 1. Sovyetler Kongresi tarafından onaylandı ve delegasyon başkanları Mikhail Kalinin, Mikhail Tskhakaya, Mikhail Frunze ve Grigory Petrovsky, Alexander Chervyakov tarafından 30 Aralık 1922’de  imzalandı.

PROPAGANDA VE MEDYA

1917’de iktidara gelen önde gelen Bolşeviklerin çoğu ki Lenin, Troçki, Stalin, Buharin ve Zinoviev yazıları ile harekete yön vermekteydi. Lenin, Ocak 1912’de 1914’te hükümet tarafından bastırılmadan önce günlük Pravda gazetesini kurdu. Bu, “Bolşeviklerin Petersburg işçi hareketinin kontrolünü ele geçirmesini ve bir kitle tabanı oluşturmasını sağlayan tekil etkili bir propaganda ve eğitim aracıydı. onların organizasyonu için.” Lenin döneminde, Bolşevikler (Komünistler) 1917’den sonra tüm medyayı kontrol ettiler. Başlıca ulusal gazeteler Izvestia (hükümetin sesi), ve özellikle Pravda (partinin sesi) idi. Pravda illüstrasyonlar için ilk ve en iyi baskı ekipmanını satın aldı. Önde gelen gazeteler, toplumun totaliter yapısını güçlendirmek için tasarlanmış özel bir retorik kelime dağarcığı geliştirdiler ve kapitalizm karşıtlığını, tepeden tırnağa mutlak güç sahibi Çarı ve bürokratlarının beceriksizliğini, vatan hainlerini  ve kapitalizm adına faaliyet gösteren herkese karşı durdular.

Komünist liderliğin kökleri basılı propagandaya dayanıyordu. %90’ı okuyamayan bir ulusu ele geçirerek, gazete ve dergilerin yanı sıra okuma yazma bilmeyen eski nesillere ulaşan afişler aracılığıyla basılı gazeteciliği ve propagandayı optimize etmek için okulları ve okuryazarlığı yüksek bir öncelik haline getirdiler.

– Kadın, okuma yazmayı öğren! – Ah, anne! Okuryazar olsaydın, bana yardım edebilirdin! Elizaveta Kruglikova’nın kadın okuryazarlığını savunan bir posteri. 1923.

Likbez zaman kampanyanın (cehalet eradikasyonu), 26 Aralık 1919 tarihinde (О ликвидации безграмотности среди населения РСФСР) “RSFSC halk arasında okuryazar ortadan kaldırılması Üzerine” Sovyet Hükümeti Vladimir Lenin imzalı Kararnamey imza attı.  Bu kararnameye göre, 8 ila 50 yaş arasındaki tüm insanların ana dillerinde okuryazar olmaları gerekiyordu. 40.000 tasfiye noktası (ликпункты) eğitim ve okuryazarlık merkezleri olarak hizmet verecek şekilde düzenlenmiştir. Sonraki 1917-23 Rus İç Savaşı sırasında zaman ve finansman için mücadele eden Narkompros Sovyet Eğitim Bakanlığı, okuma yazma öğretmenlerinin eğitiminin yanı sıra okuma yazma kampanyasını organize etmek ve yaymaktan sorumlu olacak olan Cheka Likbez’i (“Cehaletsizliğin Tasfiyesi için Olağanüstü Komisyonun” kısaltması) hızla bir araya getirdi.

Radyo ihmal edilmedi ve büyük bir yeni teknoloji olmasına rağmen siyasi konuşmalar için kullanıldı. Sovyet makamları, radyo yayınının uygulanabilirliğini fark ettiyse de cezai yaptırımlar uygulandı. Ancak radyo programları, bir fabrikanın “Kırmızı” köşesi gibi onaylanmış dinleme istasyonlarındaki hoparlörlere bir hub ve konuşmacı sistemi kullanılarak bakır tel ile iletildi.

Sovyet tarzı, parti liderlerini dinleyen, yüz yüze konuşmalar, radyo konuşmaları veya basılı konuşmalar kullanan vatandaşları içeriyordu. Gazetecinin metni özetlemesi veya yorumlaması için çok az rolü vardı; herhangi bir yorum, arka plan veya tartışma yoktu. Kimse liderliği sorgulamadı veya meydan okumadı. Basın toplantıları yoktu ve haber yayınlama yolunda çok az şey vardı.

Yabancı muhabirlerin resmi sözcülerin ötesine geçmesi kesinlikle engellendi. Sonuç, Kruşçev’in 1950’lerde Stalin’in dehşetini ifşa etmeden önce Batı medyasında Sovyet yaşamının pembe bir tasviriydi. En ünlü örnek New York Times’tan Walter Duranty idi.

SAVAŞ KOMÜNİZMİ 

Ivan Vladimirov tarafından zorla çalıştırılan din adamları

İç Savaş sırasında (1917–21), Bolşevikler, toprak mülklerinin parçalanmasını ve tarımsal artıkların zorla ele geçirilmesini gerektiren Savaş komünizmini benimsediler. Şehirlerde yoğun gıda kıtlığı ve para sisteminde bir çöküş vardı (o sırada birçok Bolşevik, paranın bir “değer” aktarıcısı olarak rolünün sona ermesinin hızla yaklaşan komünist çağın bir işareti olduğunu iddia ediyordu). Birçok şehir sakini, çoğu zaman Bolşeviklerin toprak mülklerini parçalamasının köylülere devrettiği topraklara bakmak için kırsal kesime kaçtı. Küçük ölçekli “kapitalist” üretim bile bastırıldı.

Kronstad isyanı yeni rejimin ekonomik arızalara karşı isyan, iç savaş, başlangıçta Bolşeviklerin kuvvetli destekçileri olmuştu hayal kırıklığına denizciler başta köylüler sonunda Mart 1921’de: kırsal Savaş Komünizmin büyüyen işliyorlardı işaret. Kızıl Ordu Troçki tarafından komuta, hızla isyanı bastırmak donmuş Baltık Denizi üzerinde buz geçti. Artan bu hoşnutsuzluk işareti, partinin yalnızca devrimci proletaryanın çıkarlarını temsil eden bir rejimi tercih eden sol hiziplerine rağmen, partiyi işçi sınıfı ve köylülüğün (nüfusun %80’i) geniş bir ittifakını teşvik etmeye zorladı.

Milyonlarca kişi açlıktan ölürken, komünist yetkililer 1921-22 Rus kıtlığı yüzünden felç oldular çünkü suçu olağan düşmanlara yükleyemediler. Yiyecekler yurtdışından satın alındı ​​ama hepsi şehirlere gitti, köylülere değil. Sonunda Herbert Hoover’ın 62 milyon dolarlık Amerikan yemeği ve 8 milyon dolarlık ilaç teklifi kabul edildi ve 11 milyon insanı besledi. Diğer dış ajanslar üç milyonu daha besledi.

YENİ EKONOMİ POLİTİKASI 

Gümüş Rubel 1924

Onuncu Parti Kongresi’nde, Savaş Komünizmine son verilmesine ve devletin sınırlı bir pazarın var olmasına izin verdiği Yeni Ekonomik Politika’yı (NEP) başlatmaya karar verildi. Küçük özel işletmelere izin verildi ve siyasi faaliyetler üzerindeki kısıtlamalar biraz hafifletildi.

Bununla birlikte, kilit kayma, tarımsal fazlaların durumunu içeriyordu. NEP, kentsel nüfusu beslemek için (Savaş Komünizminin ayırt edici özelliği) tarımsal artıklara basitçe el koymak yerine, köylülerin artık ürünlerini açık pazarda satmalarına izin verdi. Bu arada devlet, Lenin’in ekonominin “komuta dorukları” olarak kabul ettiği şeylerin devlet mülkiyetini hâlâ elinde tutuyordu: kömür, demir ve metalurji sektörleri gibi ağır sanayi ile ekonominin bankacılık ve finansal bileşenleri. “Komutan yükseklikler”, kentsel alanlardaki işçilerin çoğunluğunu istihdam etti. NEP kapsamında, bu tür devlet endüstrileri kendi ekonomik kararlarını vermekte büyük ölçüde özgür olacaklardır.

Altın Chervonetz (1979)

NEP dönemi, şehirlerde ve şehirler ile kırsal kesim arasında, tipik olarak solcular tarafından “spekülatör” olarak suçlanan ve ayrıca genellikle halk tarafından da gücendirilen tam zamanlı tüccarların elinde ticaretin büyük bir genişlemesine tanık oldu. Yine de ticaretteki büyüme, genellikle hem şehirde hem de kırsalda yükselen yaşam standartlarıyla çakıştı (bu noktada Sovyet vatandaşlarının yaklaşık %80’i kırsaldaydı).

İç savaş ve sermayenin değer kaybından ağır hasar gören fabrikalar çok daha az üretkendi. Ayrıca, işletmelerin ekonominin belirli bir sektörünü temsil eden tröstler veya sendikalar halinde örgütlenmesi, tekellerle ilişkili arz ve talep arasındaki dengesizliklere katkıda bulunacaktır. Piyasa rekabetinin getirdiği teşviklerin olmaması ve iç politikaları üzerinde devlet denetiminin çok az olması veya hiç olmaması nedeniyle, tröstlerin ürünlerini daha yüksek fiyatlarla satmaları muhtemeldi.

Sanayinin daha yavaş canlanması, nüfusun %80’ini oluşturan köylülük için bazı sorunlar doğuracaktı. Tarım görece daha verimli olduğundan, sanayi mallarının göreli fiyat endeksleri tarım ürünlerine göre daha yüksek olmuştur. Bunun sonucu Troçki’nin “Makas Krizi” dediği şey oldu. Göreli fiyat endekslerindeki değişimleri temsil eden grafiğin makas benzeri şekli nedeniyle. Basitçe söylemek gerekirse, köylüler kentsel alanlardan tüketim malları satın almak için daha fazla tahıl üretmek zorunda kalacaklardı. Sonuç olarak, bazı köylüler daha yüksek beklentilerle tarımsal fazlaları alıkoydu. Bu, şehirlerdeki hafif kıtlıklara katkıda bulunur. Bu, elbette, kentsel tüketicileri sömürücü olarak gören birçok Komünist Parti kadrosunun kaşlarını çattığı spekülatif piyasa davranışıdır.

Bu arada parti, ekonomik verimliliği artırmak için temel sanayi mallarına fiyat kontrolleri uygulayarak ve tröstleri parçalayarak mamul mal fiyatlarını düşürmeye ve enflasyonu istikrara kavuşturmaya çalışarak krizi dengelemek için yapıcı adımlar attı.

LENİN’İN ÖLÜMÜ VE SONRASI

Lenin’in üçüncü darbesinden sonra, partinin ve ülkenin günlük liderliğini üstlenmek ve Troçki’nin iktidara gelmesini engellemeye çalışmak için Stalin, Zinoviev ve Kamenev’den oluşan bir troyka ortaya çıktı. Bununla birlikte, Lenin, Stalin hakkında giderek daha fazla endişe duymaya başlamıştı ve Aralık 1922’de geçirdiği darbeyi takiben, partiye kendisini eleştiren ve Genel Sekreter olarak görevden alınmasını isteyen bir mektup (Lenin’in Vasiyeti olarak bilinen) dikte etti; bu, en çok ortaya çıkmaya başlayan bir pozisyondu. partide güçlü. Stalin, Lenin’in Ahit’inden haberdardı ve sağlık nedenleriyle Lenin’i tecritte tutmak ve parti aygıtı üzerindeki kontrolünü artırmak için harekete geçti.

Zinovyev ve Buharin, Stalin’in artan gücünden endişe duydular ve Stalin’in başında olduğu Orgburo’nun kaldırılmasını ve Zinovyev ve Troçki’nin parti sekreteryasına eklenmesini ve böylece Stalin’in genel sekreterlik rolünün azalmasını önerdiler. Stalin öfkeyle tepki gösterdi ve Orgburo korundu, ancak Buharin, Troçki ve Zinoviev vücuda eklendi.

Troçki ve onun Sol Muhalefeti ile 1923 sonbaharında büyüyen siyasi farklılıklar nedeniyle, Stalin, Zinovyev ve Kamenev’in troykası yeniden birleşti. At Onikinci Parti Kongresi’nde 1923 yılında Troçki partinin istikrarını tehlikeye korkusuyla Stalin’e karşı bir araç olarak Lenin’in Ahit’in kullanmak başarısız oldu.

Lenin Ocak 1924’te öldü ve Mayıs’ta Vasiyeti Merkez Komitesi’nde yüksek sesle okundu, ancak Zinoviev ve Kamenev, Lenin’in itirazlarının temelsiz olduğunu ve Stalin’in Genel Sekreter olarak kalması gerektiğini savundu. Merkez Komitesi vasiyeti yayınlamaya karar verdi.

Bu arada, Troçki’ye karşı kampanya yoğunlaştı ve Troçki, yıl sonundan önce Halkın Savaş Komiserliği görevinden alındı. 1925’te Troçki, Zinoviev ve Kamenev’i, Lenin’in 1917’deki ayaklanma planlarına başlangıçta karşı çıktıkları için eleştiren Ekim Dersleri adlı makalesiyle kınandı. Troçki, Stalin’in sosyalizmin tek bir ülkede inşa edilebileceği görüşüyle ​​çelişen sürekli devrim teorisi nedeniyle de kınandı. ülke, Rusya, dünya çapında bir devrim olmadan. Avrupa’da, özellikle de Almanya’da bir devrim için beklentiler 1920’ler boyunca giderek daha da kararmaya başlayınca, Troçki’nin teorik konumu, Rus sosyalizminin başarısı söz konusu olduğunda giderek daha karamsar görünmeye başladı.

1925’te Sovyetler Birliği, o zamanlar Afgan toprağı olarak kabul edilen Urtatagai adasını, Basmachi hareketinin sınır baskınlarını başlatmak için bir üs olarak kullanması nedeniyle işgal etti. 1926’da Sovyetler Birliği, Afgan hükümetinin Basmachi’yi kısıtlamayı kabul etmesinden sonra adadan çekildi.

Troçki’nin Savaş Komiserliği görevinden istifa etmesiyle birlikte troykanın birliği çözülmeye başladı. Zinovyev ve Kamenev yeniden Stalin’in gücünden korkmaya başladılar ve pozisyonlarının tehdit altında olduğunu hissettiler. Stalin, Yeni Ekonomik Politika’yı destekleyen ve sanayileşme çabalarında bir yavaşlamayı ve köylüleri piyasa teşvikleri yoluyla üretimi artırmaya teşvik etmeye yönelik bir hareketi teşvik eden partinin sağındaki Buharin ve müttefikleriyle ittifak kurmak için harekete geçti. Zinoviev ve Kamenev, bu politikayı kapitalizme dönüş olarak eleştirdiler. Çatışma On Dördüncü Parti Kongresi’nde patlak verdi. Aralık 1925’te Zinoviev ve Kamenev’in şimdi Stalin’in diktatörlük politikalarını protesto ettikleri ve daha önce gömdükleri Lenin’in Ahit meselesini canlandırmaya çalıştıkları bir toplantı yapıldı. Stalin şimdi Troçki’nin Zinoviev ve Kamenev’e yönelik önceki eleştirilerini onları yenmek ve rütbelerini düşürmek ve Vyacheslav Molotov, Kliment Voroshilov ve Mikhail Kalinin gibi müttefikler getirmek için kullandı. Troçki, 1926’da politbürodan tamamen çıkarıldı. On dördüncü Kongre, aynı zamanda, Stalin’in ilk kez “lider” olarak anılması ve delegelerin coşkulu övgülerine konu olmasıyla birlikte, Stalin’in kişilik kültünün ilk gelişmelerini gördü.

Troçki, Zinovyev ve Kamenev, Stalin ve Buharin’in politikalarına karşı Birleşik Muhalefet oluşturdular, ancak parti içi anlaşmazlıklar sonucunda etkilerini kaybettiler ve Ekim 1927’de Troçki, Zinovyev ve Kamenev Merkez Komite’den ihraç edildiler. Kasım ayında, On Beşinci Parti Kongresinden önce, Troçki ve Zinovyev, Stalin Muhalefete mücadelelerini halka açık hale getirme fırsatını reddetmeye çalıştığı için Komünist Parti’nin kendisinden ihraç edildi. O zamana kadar, Kongre nihayet Aralık 1927’de toplandı. Zinovyev, Stalin’e teslim oldu ve muhalefete olan önceki bağlılığını “anti-Leninist” olarak kınadı ve hala muhalefete sadık kalan birkaç üye hakaret ve aşağılamalara maruz kaldı. 1928’in başlarında, Troçki ve Sol Muhalefetin diğer önde gelen üyeleri iç sürgüne mahkum edilmişti.

Stalin şimdi Troçki’nin sağ kanat politikalarına yönelik eleştirilerini benimseyerek Buharin’e karşı hareket etti ve partinin köylülüğün kollektifleşmesini ve hızlı sanayileşmeyi destekleyen yeni bir genel çizgisini destekleyerek Buharin’i ve destekçilerini Sağ Muhalefete zorladı.

Temmuz 1928’de yapılan Merkez Komite toplantısında Buharin ve yandaşları, Stalin’in yeni politikalarının köylülükle bir gedik açacağını savundular. Buharin ayrıca Lenin’in Ahit’ine atıfta bulundu. Moskova’daki parti örgütünden ve birkaç komiserliğin liderliğinden destek alırken, Stalin’in sekreterya üzerindeki kontrolü belirleyiciydi, çünkü Stalin’in ülke çapındaki parti görevlerine yönelik seçimleri manipüle etmesine izin vererek Merkez Komitesinin büyük bir bölümünü kontrol etmesini sağladı. Sağ Muhalefet yenildi ve Buharin, Kamenev ve Zinovyev ile ittifak kurmaya çalıştı ama artık çok geçti.

ULUSLAR

Rus İmparatorluğu çok sayıda milliyet, dil, etnik grup ve dinden oluşuyordu. 19. yüzyıl Avrupa’sında çok güçlü olan milliyetçilik ruhu, özellikle 1900’den önce Rusya, Ukrayna ve Finlandiya’da önemliydi. Çok daha sonra milliyetçilik ruhu Orta Asya’da, özellikle Müslüman nüfus arasında ortaya çıktı. Bolşevikler, emperyalizme karşı savaşmak ve Rus olmayan milliyetler arasında destek oluşturmak için “Kendi kaderini tayin hakkı” sloganını kullandılar. Lenin’in görüşü, devrimden sonra tüm milliyetlerin ya Sovyet Rusya’nın bir parçası olmayı ya da bağımsız olmayı seçme özgürlüğüne sahip olacağıydı. Sol kanat Bolşevikler, özellikle Georgy Pyatakov, milliyetçiliği sınıf çatışmasından çok daha az önemli olan ve sosyalizmin zaferiyle ortadan kalkacak yanlış bir bilinç olarak alay etti.

Lenin’in görüşleri galip geldi ve Parti’nin milliyetler uzmanı haline gelen Stalin tarafından desteklendi. “Rusya Halklarının Hakları Bildirgesi”, 15 Kasım 1917’de yayınlanan, yeni Sovyet devletini belirsiz sınırlarla terk etti ve diğer ulusları katılmaya davet etti. Ocak 1918’de yayınlanan “Emekçi ve Sömürülen Halkın Hakları Bildirgesi”, tüm milliyetlerin sahip olacağını duyurdu. yeni devletin federal hükümetine hangi temelde katılacaklarını belirleme hakkı Moskova’da bulunan Milliyetler Halk Komiserliği (NARKOMNATS) adlı yeni bir ajans kuruldu 1918’den 1924’e kadar faaliyet gösterdi ve yüzde 22’den sorumluydu Stalin önderliğinde yönetildi ve sınır anlaşmazlıklarını çözdü. Rus olmayan halklar için özerk bölgeler kurduğu için yerel dillerde gazeteler kurdu ve okuryazarlığı teşvik etti. halklar.”Sovyet antropolojisi ve etnografisi bu insanları anlamakta uzmanlaşmıştır. Evkom, Yahudi Komiserliği idi; Muskom, Müslüman Komiserliği idi.

SOVYETLER BIRLIĞI TARIHI (1927–1953)

1927 ve 1953 yılları arasında Sovyetler Birliği, İkinci Dünya Savaşı sonrasında yükselişe geçen Stalinizm ile kendini gösterdi.  Joseph Stalin, gücünü ele aldığı 1927 senesi itibariyle rakiplerini çeşitli şekillerde yok etti. 1953 yılında Sovyet toplumunu ile özellikle tarımın zorunlu kolektifleştirilmesi ve ağır sanayinin hızlı gelişimi yoluyla merkezi planlama. Stalin, iktidarını parti ve devlet içinde pekiştirdi ve geniş bir kişilik kültünü besledi.

Sovyet gizli polisi ve kitlesel seferberlik ile Komünist Partisi, Sovyet toplumunu şekillendirmede Stalin’in başlıca araçları olarak hizmet etti. Stalin amaçlarına ulaşmak açısından, parti tasfiyeyi, genel nüfusun siyasi baskıya neden oldu ve zorla kolektivizasyonu yol açarak Gulag çalışma kamplarına ve kıtlığa neden olarak milyonlarca kişinin ölümüne neden oldu.

Sovyet tarihçileri tarafından “Büyük Vatanseverlik Savaşı” olarak bilinen II. Dünya Savaşı, SSCB’nin çoğunu harap etti ve yaklaşık her üç İkinci Dünya Savaşı ölümünden biri Sovyetler Birliği vatandaşını temsil ediyordu. II. Dünya Savaşı sırasında, Sovyetler Birliği orduları Doğu Avrupa’yı işgal etti ve burada Komünist kukla hükümetler kurdular veya desteklediler. 1949’da Batı Bloku ile Doğu (Sovyet) Bloku arasında Soğuk Savaş başlamıştı ve Varşova Paktı (1955’te kuruldu) NATO’ya karşı çıktı.(1949’da yaratıldı) Avrupa’da. 1945 sonrasında Stalin doğrudan herhangi körükle etmedi onun devam eden totaliter 1953 yılında ölümüne kadar kural

SOVYET DEVLETİNİN GELİŞİMİ

UYGULAMADA SANAYİLEŞME 

Kaynakların devlet planlamasıyla seferber edilmesi, ülkenin sanayi tabanını genişletti. 1928’den 1932’ye kadar, endüstriyel altyapının daha da geliştirilmesi için gerekli olan pik demir üretimi, yılda 3,3 milyondan 6,2 milyon tona yükseldi. Modern ekonomilerin ve Stalinist sanayileşmenin temel yakıtı olan kömür üretimi 35,4 milyondan 64 milyon tona, demir cevheri üretimi ise 5,7 milyondan 19 milyon tona yükseldi. Magnitogorsk ve Kuznetsk, Moskova ve Gorki otomobil fabrikaları, Ural Dağları ve Kramatorsk ağır makine fabrikaları ve Kharkiv, Stalingrad ve Chelyabinsk gibi bir dizi endüstriyel komplekstraktör fabrikaları inşa edilmiş veya yapım aşamasındaydı.

Gerçek anlamda, işçilerin yaşam standartları sanayileşme sırasında yükselmek yerine düşme eğilimindeydi. Stalin’in “iş disiplinini sıkılaştırmaya” yönelik yasaları durumu daha da kötüleştirdi: örneğin, RSFSR iş yasası kodunda 1932’de yapılan bir değişiklik, herhangi bir sebep olmaksızın işyerinden sadece bir gün uzak kalan işçilerin işten çıkarılmasını mümkün kıldı. Buna göre kovulmak, “karne ve mal kartı kullanma hakkını” kaybetmek ve “bir daire kullanma hakkını kaybetmek” ve hatta tamamen açlık tehdidi anlamına gelen yeni istihdam için kara listeye alınmak anlamına geliyordu. Bununla birlikte, yöneticiler bu işçileri değiştirmek için baskı altında olduklarından, bu önlemler tam olarak uygulanmadı. Buna karşılık, çalışma defterlerini tanıtan 1938 mevzuatı, ardından iş kanununda büyük değişiklikler yapıldı. Örneğin, işe gelmemek, hatta 20 dakika geç kalmak işten atılma gerekçesiydi; Bu yasaları uygulamayan yöneticiler cezai kovuşturma ile karşı karşıya kaldı. Daha sonra, Yüksek Sovyet Başkanlığı Kararnamesi, 26 Haziran 1940 “Sekiz Saatlik Çalışma Gününe, Yedi Günlük Çalışma Haftasına Geçiş ve İşçilerin ve Büro İşçilerinin Fabrikalardan ve Bürolardan İzinsiz Ayrılmasının Yasaklanması Hakkında ” 1938 revizyonlarını, işi bırakma (2-4 ay hapis), 20 dakika geç kalma (6 ay denetimli serbestlik ve yüzde 25’lik maaş haczi) vb. için zorunlu cezalarla değiştirdi.

Bu rakamlara dayanarak Sovyet hükümeti, Beş Yıllık Sanayi Üretim Planı’nın sadece dört yılda %93,7 oranında, ağır sanayi parçalarına ayrılan kısımların ise %108 oranında gerçekleştirildiğini açıkladı. Aralık 1932’de Stalin, kömür ve demir üretimindeki artışlar gelecekteki kalkınmayı destekleyeceğinden, planın başarısını Merkez Komitesine ilan etti.

İkinci beş yıllık plan (1933-37) sırasında, birinci planda yapılan büyük yatırımlara dayanarak, endüstri son derece hızlı bir şekilde genişledi ve planın hedeflerine neredeyse ulaştı. 1937’de kömür üretimi 127 milyon ton, pik demir 14,5 milyon tondu ve silah sanayiinde çok hızlı bir gelişme yaşandı.

Birinci Beş Yıllık Plan, sanayi kapasitesinde büyük bir sıçrama yaparken, sanayi işçileri için son derece sertti; kotaların yerine getirilmesi zordu ve madencilerin 16 ila 18 saatlik işgünlerini kullanmasını gerektiriyordu. Kotaların yerine getirilmemesi vatana ihanet suçlamalarıyla sonuçlanabilir. Çalışma koşulları kötüydü, hatta tehlikeliydi. Kolektifleşmeden bu yana azalan verimlilikle birlikte sanayiye kaynak tahsisi nedeniyle bir kıtlık meydana geldi. Sanayi komplekslerinin yapımında Gulag mahkumları kamplar harcanabilir kaynaklar olarak kullanıldı. Ancak ikinci planda koşullar hızla düzeldi. 1930’lar boyunca, sanayileşme, teknik ve mühendislik eğitiminin hızlı bir şekilde genişlemesi ve mühimmat üzerindeki artan vurgu ile birleştirildi.

1921’den 1954’e kadar, polis devleti yüksek yoğunlukta çalıştı ve sistemi sabote etmekle suçlanan herkesi aradı. Tahmini rakamlar büyük ölçüde değişir. Belki de, 600.000’i ölüme, 2,4 milyonu çalışma kamplarına ve 700.000’i gurbetçiliğe mahkûm edilmiş olmak üzere, 3,7 milyon kişi karşı-devrimci suçlardan mahkûm edildi. Stalinist baskı, birçok yetenekli yöneticiyi ve uzmanı görevden alan ve 1937’de endüstriyel üretimi önemli ölçüde yavaşlatan 1937-38 Büyük Temizlik sırasında zirveye ulaştı

EKONOMİ 

TARIMIN KOLLEKTİFLEŞTİRİLMESİ 

Propaganda, traktörlerin tarımda aktif olarak kullanıldığını göstermektedir. Sovyet Ukrayna, 1931

NEP (Yeni Ekonomik Politika) kapsamında, Lenin, özel sektöre ait tarımın devam eden varlığına müsamaha göstermek zorunda kaldı. Onu devlet denetimine sokmadan önce en az 20 yıl beklemeye ve bu arada endüstriyel gelişmeye odaklanmaya karar verdi. Ancak, Stalin’in iktidara gelmesinden sonra, kollektifleştirme için zaman çizelgesi sadece beş yıla indirildi. Uygulanan yeni, zorunlu yaklaşımlarla, özellikle SSCB’nin başlıca tahıl üreten bölgelerinde gıda talebi yoğunlaştı. Katılmasının ardından kolhozlardaki(kolektif çiftlikler), köylüler özel arazi ve mülklerinden vazgeçmek zorunda kaldılar. Her hasat, Kolhoz üretimi devlet tarafından belirlenen düşük bir fiyata devlete satıldı. Ancak, kolektivizasyonun doğal ilerlemesi yavaştı ve Kasım 1929 Merkez Komitesi Plenumu, kolektivizasyonu zorla hızlandırmaya karar verdi. Her halükarda, Rus köylü kültürü, Sovyet devletinin hedeflerinin önünde duran bir gelenekçilik kalesi oluşturdu.

Birinci Beş Yıllık Plan’ın hedefleri göz önüne alındığında, devlet hızla artan kentsel nüfusu beslemek ve artan tahıl ihracatı yoluyla bir döviz kaynağı elde etmek için tarımın siyasi kontrolünü artırmaya çalıştı. Geç başlangıcı göz önüne alındığında, SSCB’nin ağır sanayileşme için gerekli olan önemli sayıda pahalı teknolojiyi ithal etmesi gerekiyordu.

1936’da Sovyet tarımının yaklaşık %90’ı kolektifleştirildi. Çoğu durumda, köylüler bu sürece şiddetle karşı çıktılar ve hükümet yalnızca tahılı istemesine rağmen, hayvanlarını kollektif çiftliklere vermek yerine genellikle kestiler. Müreffeh köylüler olan Kulaklar, Kazakistan’a, Sibirya’ya ve Rusya’nın Uzak Kuzeyine zorla yerleştirildi (kulakların büyük bir kısmı zorunlu çalışma kamplarında görev yaptı). Ancak, kolektivizasyona karşı çıkan hemen herkes bir “kulak” olarak kabul edildi. 1929’un sonunda Stalin tarafından formüle edilen Kulakları bir sınıf olarak tasfiye etme politikası, bazı infazlar ve hatta özel yerleşim yerlerine ve bazen de zorunlu çalışma kamplarına daha fazla sürgün anlamına geliyordu.

Beklentilere rağmen, kolektivizasyon, çiftlik üretkenliğinde feci bir düşüşe yol açtı ve bu düşüş 1940’a kadar NEP kapsamında ulaşılan seviyelere geri dönmedi. Kolektifleştirme ile bağlantılı kargaşa özellikle Ukrayna’da ve Ukrayna’nın yoğun olarak bulunduğu Volga bölgesinde şiddetliydi. Köylüler, hayvanlarını vermek yerine toplu halde katlettiler. Yalnızca 1930’da ülkedeki sığır, koyun ve keçilerin %25’i ve tüm domuzların üçte biri öldürüldü. 1980’lere kadar Sovyet çiftlik hayvanlarının sayısı 1928’deki seviyelerine geri dönmedi. Tarım teknikleri konusunda ilkel bir eğitim almış olan hükümet bürokratları, köylülere sosyalist tarımın yeni yollarını “öğretmek” için kırsal kesime gönderildiler ve büyük ölçüde gerçekte çok az temeli olan teorik fikirlere dayandılar. Devlet kaçınılmaz olarak kazandıktan ve kollektifleştirmeyi empoze ettikten sonra bile, köylüler sabotaj yolunda ellerinden gelen her şeyi yaptılar. Topraklarının çok daha küçük kısımlarını işlediler ve çok daha az çalıştılar. Ukrayna’daki kıtlığın boyutu, birçok Ukraynalı akademisyenin Ukrayna halkına karşı kasıtlı bir soykırım politikası olduğunu iddia etmesine yol açtı. Diğer bilim adamları, toplu ölümlerin, Lenin veya Stalin’e çok az destek vermiş olan tüm köylülere karşı çok kötü planlanmış bir operasyonun kaçınılmaz bir sonucu olduğunu savunuyorlar.

“1937’nin sonunda, ekilen tüm arazilerin neredeyse %99’u kollektif çiftliklere çekilmişti. Köylülüğün ödediği korkunç bedel henüz kesin olarak belirlenmedi, ancak bu yıllarda muhtemelen 5 milyona yakın insan zulüm veya açlıktan öldü. Ukraynalılar ve Kazaklar çoğu milletten daha kötü acı çektiler.”

Sadece Ukrayna’da kıtlıklarda ölen insan sayısının 3,5 milyon olduğu tahmin ediliyor.

SSCB 1940’ta Estonya, Letonya ve Litvanya’yı ele geçirdi ve 1941’de Almanya’ya kapıldı ve 1944’te geri alındı. Çiftliklerinin kollektifleştirilmesi 1948’de başladı. Terör, toplu katliamlar ve sürgünler kullanılarak köylülüğün çoğu 1952. Tarımsal üretim, diğer tüm Sovyet Cumhuriyetlerinde çarpıcı bir şekilde düştü.

HIZLI SANAYİLEŞME

İkinci Dünya Savaşı’ndan önceki hızlı sanayileşme ve kitlesel kolektivizasyon döneminde, Sovyet istihdam rakamları üssel bir büyüme yaşadı. 1923’te yılda 3,9 milyon iş bekleniyordu, ancak sayı aslında şaşırtıcı bir şekilde 6,4 milyona yükseldi. 1937’ye gelindiğinde, sayı tekrar artarak yaklaşık 7,9 milyona ulaştı. Nihayet 1940 yılında 8,3 milyona ulaştı. 1926 ve 1930 yılları arasında kentsel nüfus 30 milyon arttı. İşsizlik geç İmparatorluk Rusya’sında ve hatta NEP döneminde bile bir sorundu, ancak Stalin’in devasa sanayileşme programının uygulanmasından sonra önemli bir faktör olmaktan çıktı. Şimdiye kadarki tarım toplumunu sanayileştirmek için kullanılan kaynakların keskin seferberliği, büyük bir emek ihtiyacı yarattı; işsizlik neredeyse sıfıra indi. Sovyet planlamacıları tarafından belirlenen ücret, 1928’den 1940’a kadar reel olarak %50 oranında düşen işsizlikteki keskin düşüşe de katkıda bulundu. Ücretlerin yapay olarak düşmesiyle, devlet, bir piyasa ekonomisinde mali açıdan uygun olandan çok daha fazla işçi çalıştırmayı göze alabilirdi.. Hem askeri donanım hem de tüketim malları için hammadde tedarik etmeye çalışan birkaç iddialı çıkarma projesi başlatıldı.

Moskova ve Gorki otomobil fabrikaları halk için otomobiller üretiyordu -araba satın almaya gücü yeten az sayıda Sovyet vatandaşına rağmen- ve çelik üretiminin ve diğer endüstriyel malzemelerin genişlemesi, daha fazla sayıda otomobilin üretimini mümkün kıldı. Örneğin otomobil ve kamyon üretimi 1931’de 200.000’e ulaştı.

TOPLUM

Propaganda 

1920’lerde ve 1930’larda önde gelen komünist liderlerin çoğu 1917’den önce propagandacı veya editördü ve propagandanın öneminin şiddetle farkındaydılar. 1917’de iktidara gelir gelmez tüm iletişim medyasının tekelini ele geçirmişler ve propaganda araçlarını gazete, dergi ve broşürler açısından büyük ölçüde genişletmişlerdir. Radyo 1930’larda güçlü bir araç haline geldi. Örneğin Stalin, Pravda’nın editörüydü. Ulusal gazeteler “PRAVDA” ve Izvestia’nın yanı sıra, gazeteler, dergiler ve tüm önemli dillerin yanı sıra çok sayıda bölgesel yayın vardı. Sovyet döneminde zırhlı bir görüş birliği normdu. Daktilolar ve matbaalar, yetkisiz yayınları önlemek için 1980’lere kadar yakından kontrol edildi. Samizdat’ta yıkıcı kurgu ve kurgu olmayan eserlerin yasadışı dolaşımı vahşice bastırıldı. Resmi medyada %100 tekdüzeliğin nadir istisnaları, üst düzey savaşların göstergeleriydi. 1936 tarihli Sovyet anayasa taslağı buna bir örnekti. Pravda ve Trud (kol işçileri için gazete) anayasa taslağını övdü. Ancak Izvestiia, Nikolai Buharin tarafından kontrol edildi.ve olumsuz mektuplar ve raporlar yayınladı. Buharin kazandı ve parti çizgisi değişti ve “Troçkist” muhaliflere ve hainlere saldırmaya başladı. Buharin’in başarısı kısa sürdü; 1937’de tutuklandı, gösteri duruşması yapıldı ve idam edildi.

Eğitim

Propagandanın etkili olması için tüm nüfusa ulaşması gerekiyordu, ancak köylülerin büyük çoğunluğu okuma yazma bilmiyordu. Komünizmin başarısı okuryazar olmalarına bağlıydı. Sanayi işçilerinin rekabet edebilmeleri için eğitilmeleri gerekiyordu ve bu nedenle okul sayısını ve genel eğitim kalitesini büyük ölçüde artırmak için sanayileşme ile çağdaş bir programa başladılar. 1927’de 7,9 milyon öğrenci 118.558 okula gitti. 1933’e gelindiğinde, sayı 166.275 okulda 9.7 milyon öğrenciye yükseldi. Buna ek olarak, 1933 yılına kadar 900 uzman daire ve 566 kurum inşa edildi ve tam olarak faaliyete geçti. Sonuç olarak, özellikle Orta Asya cumhuriyetlerinde okuryazarlık oranları önemli ölçüde arttı.

Kadınlar

Sovyet halkı da bir tür sosyal liberalleşmeden yararlandı. Kadınlara erkeklerle aynı eğitim verilecek ve en azından yasal olarak iş yerinde erkeklerle aynı haklara sahip olacaklardı. Pratikte bu hedeflere ulaşılamasa da, bu hedeflere ulaşma çabaları ve teorik eşitlik ifadesi, kadınların sosyo-ekonomik statüsünde genel bir iyileşmeye yol açtı.

Kadınlar özellikle genişleyen mağazalar için katip olarak işe alındılar ve kadın satış personelinin sayısı 1935’te toplam satış personelinin yüzde 45’inden 1938’de toplam satış personelinin yüzde 62’sine yükseldiğinden, büyük mağazaların “kadınlaşması” ile sonuçlandı. Bu kısmen, 1931’de kadınlığı “kültür” ile ilişkilendiren ve Yeni Sovyet Kadını’nın da çalışan bir kadın olduğunu öne süren bir propaganda kampanyasından kaynaklanıyordu.  Ayrıca, Sovyetler Birliği’nde mağaza personeli düşük bir statüye sahipti ve birçok erkek satış personeli olarak çalışmak istemedi, bu da satış personeli olarak işlerin düşük eğitimli işçi sınıfı kadınlarına ve şehirlere yeni gelen kadınlardan olmasına yol açtı. kırsaldan.

Sağlık

Stalinist gelişme, İmparatorluk dönemine göre büyük bir gelişmeye işaret eden sağlık hizmetlerindeki ilerlemelere de katkıda bulundu. Stalin’in politikaları, Sovyet halkına ücretsiz sağlık ve eğitime erişim hakkı verdi. Yaygın bağışıklama programları, ilk nesli tifüs ve kolera korkusundan kurtardı. Bu hastalıkların vakaları rekor düşük rakamlara düştü ve bebek ölüm oranları önemli ölçüde azaldı, bu da 1950’lerin ortalarından sonuna kadar hem erkek hem de kadınların yaşam süresinin 20 yıldan fazla artmasına neden oldu.

Gençlik  

Komsomol veya Gençlik Komünist Ligi, Lenin tarafından tasarlanan yepyeni bir gençlik örgütü Sovyetler Birliği çapında organize komünizm genellikle geleneksel düşmanları saldırı çağrısında olduğunu coşkulu grev güç olmuştur oldu.Komsomol, parti değerlerini genç nesle öğretmek için bir mekanizma olarak önemli bir rol oynadı. Komsomol aynı zamanda, yüksek öncelikli alanlara kısa sürede yer değiştirme yeteneği ile mobil bir emek ve siyasi aktivizm havuzu olarak hizmet etti. 1920’lerde Kremlin, fabrika düzeyinde sanayileşmeyi teşvik etmek için Komsomol’a büyük sorumluluklar verdi. 1929’da 7.000 Komsomol öğrencisi Stalingrad’da traktör fabrikasını, 56.000’i Urallarda fabrikalar inşa ediyordu ve 36.000’i kömür madenlerinde yeraltında çalışmak üzere görevlendirildi. Amaç, iş arkadaşlarını komünist ideolojinin merkezindeki fabrikaları ve madenleri etkilemek için enerjik, sert bir Bolşevik eylemci sağlamaktı.

Komsomol, 1935’te liyakata dayalı, sözde sınıf körü üyelik politikalarını benimsedi, ancak sonuç, işçi sınıfının genç üyelerinde bir düşüş ve daha iyi eğitimli gençlerin egemenliği oldu. Genç profesyoneller ve öğrenciler proleterleri yerinden ederek Sovyet seçkinlerine katıldıkça yeni bir toplumsal hiyerarşi ortaya çıktı. Komsomol’un 1930’lardaki üyelik politikaları, sınıfsız ilerleme hakkındaki Leninist retoriği en coşkulu ve yetenekli üyeliği elde etmeye odaklanan Stalinist pragmatizmle birleştirerek Stalinizmin daha geniş doğasını yansıtıyordu.

Modernite

Batı ülkelerinin modernleşmesine paralel olarak, Stalin yönetimindeki kentli kadınlar aynı zamanda doğum öncesi bakıma erişimi olan bir hastanede doğum yapabilen ilk kadın kuşağıydı. Ekonomik kalkınmadan sonra diğer batılı ülkelere paralel olarak gelişme görülen bir diğer alan da eğitim olmuştur. Stalin’in yönetimi sırasında doğan nesil, neredeyse evrensel olarak okuryazar olan ilk nesildi. Bazı mühendisler endüstriyel teknolojiyi öğrenmek için yurtdışına gönderildi ve yüzlerce yabancı mühendis sözleşmeli olarak Rusya’ya getirildi. Binlerce cana mal olan, zorunlu çalışmayla da olsa birçok yeni demiryolu inşa edildiğinden ulaşım bağlantıları da iyileştirildi. Kotalarını aşan işçiler, Stakhanovites.

Din

Rus Ortodoks kilisesine yönelik sistematik saldırılar, Bolşevikler 1917’de iktidara gelir gelmez başladı. 1930’larda Stalin örgütlü dine karşı savaşını yoğunlaştırdı. Neredeyse tüm kilise ve manastırlar kapatıldı ve on binlerce din adamı hapsedildi veya idam edildi. Tarihçi Dimitry Pospielovski, 1918-1929 yılları arasında 5.000 ila 10.000 Ortodoks din adamının infaz veya hapishanede öldüğünü ve buna ek olarak 1930-1939’da 45.000 kişinin öldüğünü tahmin ediyor. Rahipler, rahibeler ve ilgili personel, 40.000 ölü daha ekledi.

Devlet propaganda makinesi şiddetle ateizmi teşvik etti ve dini kapitalist toplumun bir eseri olarak kınadı. 1937’de Papa Pius XI, Sovyetler Birliği’nde dine yönelik saldırıları kınadı. 1940’a gelindiğinde, yalnızca az sayıda kilise açık kaldı. Lenin yönetimindeki ilk din karşıtı kampanyalar, çarlık hükümetinin bir sembolü olduğu için çoğunlukla Rus Ortodoks Kilisesi’ne yönelikti. Ancak 1930’larda tüm inançlar hedef alındı: azınlık Hıristiyan mezhepleri, İslam, Yahudilik ve Budizm. Uzun vadede ateizm pek çok ruh kazanmayı başaramadı. Din yeraltında güçlendi ve İkinci Dünya Savaşı’na yardım etmek için yeniden canlandırıldı. 1990’larda Komünizmin çöküşünden sonra gelişti. Paul Froese’in açıkladığı gibi:

“Ateistler Sovyetler Birliği’nde dini inanca karşı 70 yıllık bir savaş yürüttüler. Komünist Parti kiliseleri, camileri ve tapınakları yıktı; dini liderleri idam etti; okulları ve medyayı din karşıtı propagandayla doldurdu; ve ateist ritüeller, misyonerler ve dünyevi kurtuluş vaadi ile tamamlanmış “bilimsel ateizm” adı verilen bir inanç sistemi getirdi. Ama sonunda, yaşlı Sovyet vatandaşlarının çoğunluğu dini inançlarını korudu ve Sovyet öncesi dönemleri deneyimlemek için çok genç olan bir grup vatandaş dini inançlar edindi.”

Ancak, 2012 resmi istatistiklerine göre, etnik Rusların yaklaşık %15’i ateist ve yaklaşık %27’si bağımsız olarak tanımlamaktadır.

BÜYÜK ARINMA 

Bu süreç ilerledikçe, Stalin potansiyel muhalefeti yok ederek neredeyse mutlak gücü pekiştirdi. 1936-38’de, bir milyon Sovyet’in yaklaşık dörtte üçü idam edildi ve bir milyondan fazlası çok sert çalışma kamplarında uzun süreli hapis cezasına çarptırıldı. Stalin’in Büyük Terörü fabrika müdürlerinin ve mühendislerin saflarını harap etti ve Ordudaki kıdemli subayların çoğunu görevden aldı. Bahane, Sergey Kirov’un 1934 suikastıydı (buna dair hiçbir kanıt olmamasına rağmen, birçok kişi Stalin’in planladığından şüpheleniyor). 1918 öncesi Bolşeviklerin neredeyse tamamı tasfiye edildi. Troçki 1927’de partiden ihraç edildi, 1928’de Kazakistan’a sürüldü, 1929’da SSCB’den kovuldu ve 1940’ta suikaste uğradı. Stalin, tasfiyeleri Grigory Zinoviev ve Lev’i suçlayarak diğer resmi rakiplerini (ve eski müttefiklerini) siyasi ve fiziksel olarak yok etmek için kullandı. CKamenev’in Kirov suikastının arkasında olduğunu ve Stalin’i devirmeyi planladığını söyledi. Sonunda, tutuklanan insanlar işkence gördü ve casus ve sabotajcı olduklarını itiraf etmeye zorlandı ve hızla mahkum edildi ve idam edildi.

Yerel mahkemelerin ülkenin başka yerlerinde yürütmesi beklenen davalara örnek olması için Moskova’da birkaç gösteri duruşması yapıldı. 1936’dan 1938’e kadar dört kilit dava vardı, ilki On Altılar Davasıydı (Aralık 1936); ardından Onyedilerin Davası (Ocak 1937); ardından Mareşal Tuhaçevski’nin de aralarında bulunduğu Kızıl Ordu generallerinin yargılanması (Haziran 1937); ve nihayet Mart 1938’de Yirmi Bir’in Yargılanması (Buharin dahil). Bunlar sırasında, sanıklar tipik olarak sabotaj, casusluk, karşı devrim ve Almanya ve Japonya ile Sovyetler Birliği’ni işgal etmek ve bölmek için komplo kurduklarını itiraf ettiler. 1.935-36 ilk denemeler ile gerçekleştirilmiştir OGPU altında Genrikh Yagoda’nın fotoğrafı. Bunun üzerine savcılar yargılandı ve idam edildi. Gizli polisin adı NKVD olarak değiştirildi ve kontrol “Kanlı Cüce” olarak bilinen Nikolai Yezhov’a verildi.

“Büyük Tasfiye” 1937’de Sovyetler Birliği’ni kasıp kavurdu. Yaygın olarak “Yezhovschina”, “Yezhov’un Saltanatı” olarak biliniyordu. Tutuklama oranı şaşırtıcıydı. Yalnızca silahlı kuvvetlerde, birçoğu üst düzeylerde olmak üzere 34.000 subay tasfiye edildi. Sovyetler Birliği’nde yaşayan yabancı komünistler ve çok sayıda aydın, bürokrat ve fabrika yöneticisi ile birlikte tüm Politbüro ve Merkez Komite’nin çoğu tasfiye edildi. Yezhovschina sırasında hapsedilen veya idam edilenlerin toplamı yaklaşık iki milyondu. 1938’e gelindiğinde, kitlesel tasfiyeler ülkenin altyapısını bozmaya başladı ve Stalin bunları sona erdirmeye başladı. Yezhov yavaş yavaş iktidardan kurtuldu. Yezhov, 1939’da tüm yetkilerinden kurtuldu, ardından 1940’ta yargılandı ve idam edildi. NKVD’nin başkanı olarak (1938’den 1945’e kadar) halefi, Stalin’in Gürcü bir arkadaşı olan Lavrentiy Beria idi. Tutuklamalar ve infazlar 1952’ye kadar devam etti, ancak Yezhovschina ölçeğinde bir daha hiçbir şey olmadı.

Bu dönemde, gizli polis tarafından Stalin rejimine karşı olduğundan şüphelenilen herkesin toplu olarak tutuklanması, işkence görmesi ve hapsedilmesi veya yargılanmadan infaz edilmesi olağan hale geldi. NKVD’nin kendi sayımına göre, yalnızca 1937-38 döneminde 681.692 kişi vuruldu ve yüz binlerce siyasi mahkum Gulag çalışma kamplarına nakledildi. Kitlesel terör ve tasfiyeler dış dünya tarafından çok az biliniyordu ve bazı batılı entelektüeller ve yol arkadaşları Sovyetlerin kapitalist bir dünyaya başarılı bir alternatif yarattığına inanmaya devam ettiler. 1936’da ülke, yalnızca kağıt üzerinde konuşma, din ve toplanma özgürlüğü tanıyan ilk resmi anayasasını kabul etti.

Mart 1939’da Komünist Parti’nin 18. kongresi Moskova’da yapıldı. 1934’teki 17. kongrede bulunan delegelerin çoğu gitmişti ve Stalin, Litvinov tarafından ağır bir şekilde övüldü ve batı demokrasileri, Nazi Almanya’sına karşı “kolektif güvenlik” ilkelerini benimsemediği için eleştirildi.

Tasfiyelerin yorumlanması

Tarihçiler arasında iki ana yorum çizgisi ortaya çıkmıştır. Biri, tasfiyelerin Stalin’in hırslarını, paranoyasını ve gücünü artırma ve potansiyel rakipleri ortadan kaldırma yönündeki içsel dürtüsünü yansıttığını iddia ediyor. Revizyonist tarihçiler tasfiyeleri, rakip grupların Stalin’in paranoyasını sömürdüklerini ve terörü kendi konumlarını güçlendirmek için kullandıklarını teorize ederek açıklıyorlar. Peter Whitewood, Ordu’ya yönelik ilk tasfiyeyi inceliyor ve üçüncü bir yorum getiriyor: Stalin ve diğer üst düzey liderler, her zaman düşmanlarla çevrili olduklarını varsayarak, her zaman Kızıl Ordu’nun savunmasızlığı ve sadakatinden endişe duyuyorlar. Bu bir hile değildi – Stalin buna gerçekten inanıyordu. “Stalin, ciddi bir güvenlik tehdidini ciddi şekilde yanlış algıladığı için Kızıl Ordu’ya saldırdı”; Böylece “Stalin, yabancı destekli düşmanların saflara sızdığına ve Kızıl Ordu’nun tam kalbinde bir komplo örgütlemeyi başardığına gerçekten inanmış görünüyor.” Tasfiye Haziran 1937 ve Kasım 1938’de derinden vurdu ve 35.000 kişiyi çıkardı; birçoğu idam edildi. Tasfiyeyi gerçekleştirme deneyimi, daha geniş Sovyet yönetimindeki diğer kilit unsurların tasfiyesini kolaylaştırdı. Tarihçiler, Alman işgali sırasındaki feci askeri performansındaki bozulmayı sık sık etken olarak zikrederler.

DIŞ İLİŞKİLER 1927–1939 

Sovyet hükümeti, RSFSR ve SSCB’nin oluşturulması sırasında yabancı sermayeli özel şirketleri kaybetmişti. Yabancı yatırımcılar herhangi bir maddi veya manevi tazminat almamıştır. SSCB ayrıca dış borçlulara çarlık döneminden kalma borçları ödemeyi reddetti. Genç Sovyet yönetimi, kapitalist hükümetlerin devrilmesini destekleme amacını açıkça ifade ettiği için bir paryaydı. Çok sayıda kapitalist Avrupa devletini devirmek için işçi isyanlarına sponsor oldu, ancak hepsi başarısız oldu. Lenin, radikal deneyleri tersine çevirdi ve NEC ile bir tür kapitalizmi restore etti. Komintern’e isyanları organize etmeyi bırakması emredildi. 1921’den itibaren Lenin ticaret, kredi ve tanınma arayışına girdi. Yabancı devletler birer birer ticaret hatlarını yeniden açtılar ve Sovyet hükümetini tanıdılar. ABD, 1933’te SSCB’yi tanıyan son büyük devletti. 1934’te, Fransız hükümeti bir ittifak önerdi ve 30 hükümetin SSCB’yi Milletler Cemiyeti’ne katılmaya davet etmesini sağladı. SSCB meşruiyet kazanmıştı, ancak Aralık 1939’da Finlandiya’ya karşı saldırganlık nedeniyle sınır dışı edildi.

1928’de Stalin, kapitalizm için yakın bir büyük krize olan inancına dayanan solcu bir politika izledi. Çeşitli Avrupa komünist partilerine koalisyon kurmamaları ve bunun yerine ılımlı sosyalistleri faşist olmakla suçlamaları emredildi. Eylemciler, kontrolü sosyalistlerin elinden almak için işçi sendikalarına gönderildi – İngiliz sendikalarının asla affetmediği bir hareket. 1930’da Stalinistler diğer partilerle ittifakın değerini öne sürmeye başladılar ve 1934’te bir Halk Cephesi kurma fikri ortaya çıktı. Komintern ajanı Willi Münzenberg, özellikle entelektüellerin, savaş karşıtı ve pasifist unsurların Nazi karşıtı koalisyona katılmasında etkili oldu.  Komünistler, faşizme karşı savaşmak için herhangi bir partiyle koalisyon kurardı. Stalinistler için Halk Cephesi basitçe bir çareydi, ancak sağcılar için sosyalizme geçişin arzu edilen biçimini temsil ediyordu.

Fransız-Sovyet ilişkileri başlangıçta düşmancaydı çünkü SSCB, Fransa’nın kesinlikle savunduğu 1919 I. Dünya Savaşı barış anlaşmasına resmen karşı çıktı. Sovyetler Birliği Doğu Avrupa’daki toprakları fethetmekle ilgilenirken, Fransa oradaki acemi devletleri korumaya kararlıydı. Ancak, Adolf Hitler’in dış politikası Almanya’nın kendi çıkarları için Orta Avrupa, Doğu Avrupa ve Rus topraklarının kitlesel olarak ele geçirilmesine odaklandı ve Hitler 1933’te Cenevre’deki Dünya Silahsızlanma Konferansı’ndan çekildiğinde, tehdit ülkeyi vurdu. Sovyet Dışişleri Bakanı Maksim Litvinov Paris Barış Anlaşması ile ilgili Sovyet politikasını tersine çevirerek bir Fransız-Sovyet yakınlaşmasına yol açtı. Mayıs 1935’te SSCB, Fransa ve Çekoslovakya ile karşılıklı yardım anlaşmaları imzaladı. Stalin, Komintern’e Faşizmin güçlerine karşı sol ve merkez partilerle bir halk cephesi oluşturmasını emretti. Bununla birlikte, Sovyetler Birliği’ne ve Komintern’in Fransa’daki yeni cephesine karşı güçlü ideolojik düşmanlık, Polonya’nın Kızıl Ordu’nun topraklarında kalmasına izin vermeyi reddetmesi, Fransa’nın savunma amaçlı askeri stratejisi ve Nazi ile ilişkileri düzeltmeye yönelik devam eden bir Sovyet çıkarı, paktın altını oydu. Almanya.

Sovyetler Birliği, İkinci İspanya Cumhuriyeti’ndeki Cumhuriyetçi hiziplere mühimmat ve askerler de dahil olmak üzere askeri yardım sağladı ve aşırı sol eylemcilerin İspanya’ya gönüllü olarak gelmesine yardımcı oldu. İspanyol hükümeti, SSCB’nin devlet hazinesine sahip olmasına izin verdi. Sovyet birimleri, İspanyol hükümetinin anarşist destekçilerini sistematik olarak tasfiye etti. Moskova’nın hükümete verdiği destek, Britanya ve Fransa’daki anti-Bolşeviklerin gözünde Cumhuriyetçilere Komünist bir leke verdi ve savaşa İngiliz-Fransız müdahalesi çağrılarını zayıflattı.

Nazi Almanyası, görünüşte Komünist faaliyeti bastırmak için, ancak daha gerçekçi bir şekilde SSCB’ye karşı bir ittifak oluşturmak için çeşitli Orta ve Doğu Avrupa devletleri (Macaristan gibi) ile birlikte Emperyalist Japonya ve Faşist İtalya ile bir Anti-Komintern Paktı ilan etti.

İKİNCİ DÜNYA SAVAŞI

Polonya İşgali’nin sonunda Brest’te Wehrmacht ve Kızıl Ordu’nun ortak geçit töreni  Merkezde Tümgeneral Heinz Guderian ve Tuğgeneral Semyon Krivoshein

Stalin, 23 Ağustos’ta Nazi Almanya’sı ile bir saldırmazlık paktı olan Molotov – Ribbentrop Paktı’nı ve ekonomik ilişkileri açmak için Alman-Sovyet Ticaret Anlaşması’nı düzenledi. Paktın gizli bir eki, Doğu Polonya, Letonya, Estonya, Besarabya ve Finlandiya’yı SSCB’ye ve Batı Polonya ve Litvanya’yı Nazi Almanya’sına verdi. Bu, Sovyetlerin toprak kazanma arzusunu yansıtıyordu.

Hitler ile yapılan anlaşmanın ardından, 1939-40’ta Stalin, Polonya’nın yarısını, üç Baltık Devletini ve Romanya’daki Kuzey Bukovina ve Besarabya’yı ilhak etti. Louis Fischer, bunların artık SSCB’yi Alman bölgelerinden ayıran tamponlar olmadığını öne sürüyor. Aksine, Hitler’in Moskova kapılarına hızlı ilerlemesini kolaylaştırdılar.

Propaganda da önemli bir dış ilişkiler aracı olarak görülüyordu. Uluslararası sergiler, filmler gibi medyanın dağıtımı, örneğin: Alexander Nevski ve önde gelen yabancı kişileri Sovyetler Birliği’ni gezmeye davet etmenin yanı sıra, uluslararası etki kazanmanın ve diğer yolcuları ve pasifistleri popüler cepheler kurmaya teşvik etmenin bir yöntemi olarak kullanıldı.

SAVAŞIN BAŞLANGICI

Almanya, 1 Eylül’de Polonya’yı işgal etti; SSCB takip yürütme ve binlerce tutuklayarak Eylül 17. Sovyetlerin bastırdı muhalefeti. Şüpheli etnik grupları, 1939-1941 yılları arasında dört dalga halinde Sibirya’ya yerleştirdiler. 1,5 milyonun üzerinde rakamdan değişen tahminler.

Polonya Almanya ile bölündükten sonra Stalin, Leningrad’ı savunacak noktalar için Finlandiya’dan toprak taleplerinde bulundu. Dünya kamuoyu tarafından desteklenen Helsinki reddetti, bu yüzden Stalin işgal etti. Fin birliklerinin sayıca 2,5:1’den fazla olmasına rağmen, savaş, kış mevsimi için yetersiz donanıma sahip olan ve Sovyet yüksek komutanlığının tasfiyesinden bu yana yetkin komutanlardan yoksun olan Kızıl Ordu için utanç verici derecede zor oldu. Finler şiddetle direndiler ve Müttefiklerden bir miktar destek ve hatırı sayılır bir sempati gördüler. Mart 1940’ta yeni bir tehdit, Finlandiya’yı ateşkes istemeye yöneltti. Karelya Kıstağı’nı ve bazı küçük bölgeleri terk etti. Londra, Washington -ve özellikle Berlin- Sovyet ordusunun zayıf performansının, SSCB’yi bir Alman işgaline karşı savunmanın yetersiz olduğunu gösterdiğini hesapladı.

1940’ta SSCB, Litvanya, Letonya ve Estonya’yı işgal etti ve yasadışı bir şekilde ilhak etti. 14 Haziran 1941’de SSCB Litvanya, Letonya ve Estonya’dan ilk toplu sürgünleri gerçekleştirdi.

26 Haziran 1940’ta Sovyet hükümeti, Moskova’daki Romanya bakanına, Romanya’nın Besarabya ve Kuzey Bukovina’yı derhal terk etmesini talep eden bir ültimatom yayınladı. İstikrarlı bir Romanya’ya ve petrol sahalarına erişime ihtiyacı olan İtalya ve Almanya, Kral II. Carol’ı bunu yapmaya çağırdı. Carol, baskı altında, Fransa ya da İngiltere’den hiçbir yardım umudu olmadan boyun eğdi. 28 Haziran’da Sovyet birlikleri Dinyester’i geçti ve Besarabya, Kuzey Bukovina ve Hertza bölgesini işgal etti.

BÜYÜK VATANSEVERLİK SAVAŞI

21 Haziran 1941’de Büyük Vatanseverlik Savaşı’nın arifesinde okul yılını kutlayan Sovyet çocukları.

22 Haziran 1941’de Adolf Hitler saldırmazlık paktını aniden bozdu ve Sovyetler Birliği’ni işgal etti. Stalin hiçbir hazırlık yapmamıştı. Sovyet istihbaratı Alman dezenformasyonuyla kandırıldı ve işgal Sovyet ordusunu hazırlıksız yakaladı. Daha geniş anlamda, Stalin işgali bekliyordu ama bu kadar erken değil.Ordu, Tasfiyeler tarafından yok edilmişti; yetkinliğin yeniden kazanılması için zamana ihtiyaç vardı. Hal böyle olunca seferberlik gerçekleşmedi ve Sovyet Ordusu işgale karşı taktik olarak hazırlıksızdı. Savaşın ilk haftaları, yüz binlerce insanın öldürüldüğü, yaralandığı veya esir alındığı bir felaketti. Bütün bölünmeler Alman saldırısına karşı parçalandı. Alman esir kamplarındaki Sovyet POW’larına kötü muamele edildi ve bu da Alman kamplarında hayatta kalan Kızıl Ordu POW’larının yalnızca 1/10’una yol açtı. Buna karşılık, Alman savaş esirlerinin 1/3’ü Sovyet esir kamplarından sağ çıktı. Alman birlikleri Aralık 1941’de Moskova’nın eteklerine ulaştı, ancak sadık Sovyet savunması ve karşı saldırıları nedeniyle onu ele geçiremedi. At Stalingrad Savaşı 1942-43’te Kızıl Ordu, Alman ordusunu ezici bir yenilgiye uğrattı. Japonların Mançurya’da ikinci bir cephe açma konusundaki isteksizliği nedeniyle Sovyetler, Doğu Rusya’dan onlarca Kızıl Ordu tümenini geri çağırabildi. Bu birlikler durumu tersine çevirmede etkiliydi, çünkü subay birliklerinin çoğu Stalin’in tasfiyelerinden kaçmıştı. Sovyet kuvvetleri kısa süre sonra tüm Alman hattı boyunca büyük karşı saldırılar başlattı. 1944’te Almanlar, Sovyetler Birliği’nden Prusya’nın hemen doğusundaki Vistula nehrinin kıyılarına itilmişti. Sovyet Mareşal Georgy Zhukov’un Prusya’dan saldırması ve Mareşal Ivan Konev’in Almanya’yı güneyden ikiye ayırmasıyla Nazi Almanyası’nın kaderi mühürlendi. 2 Mayıs 1945’te son Alman birlikleri, Berlin’de ki çok mutlu Sovyet birliklerine teslim oldu.

SAVAŞ GELİŞMELERİ

1944’ün sonundan 1949’a kadar, doğu Almanya’nın büyük bölümleri Sovyetler Birliği’nin işgali altına girdi ve 2 Mayıs 1945’te başkent Berlin alınırken, on beş milyondan fazla Alman doğu Almanya’dan çıkarılıp orta Almanya’ya (daha sonra Almanya olarak anılacaktı) itildi. Alman Demokratik Cumhuriyeti sonradan denir) ve batı Almanya (Almanya Federal Cumhuriyeti). Ruslar, Ukraynalılar, Polonyalılar, Çekler vb. Alman topraklarına taşındı.

Savaş sırasında Sovyetler Birliği’nde vatansever bir olağanüstü hal ortamı hakim oldu ve Ortodoks Kilisesi’ne yönelik zulüm durduruldu. Kilisenin artık siyasete karışmadığı sürece adil bir özgürlük derecesi ile çalışmasına izin verildi. 1944’te, 1918’den beri milli marş olarak kullanılan Enternasyonal’in yerine yeni bir Sovyet milli marşı yazıldı. Bu değişiklikler yapıldı, çünkü halkın siyasi bir savaştan ziyade ülkeleri için bir savaşa daha iyi tepki vereceği düşünülüyordu. ideoloji.

Sovyetler, II. Dünya Savaşı’nın yükünü çekti, çünkü Batı, İtalya’nın işgaline ve Normandiya Savaşı’na kadar Avrupa’da ikinci bir kara cephesi açmadı. Savaşta 18 milyonu sivil olmak üzere yaklaşık 26,6 milyon Sovyet öldürüldü. Naziler tarafından fethedilen birçok şehirde siviller toplandı ve yakıldı veya vuruldu. Geri çekilen Sovyet ordusuna, geri çekilen Sovyet birliklerinin sivil altyapıyı ve gıda kaynaklarını Nazi Alman birliklerinin bunları kullanamaması için yok etme emrini veren bir ‘kavrulmuş toprak’ politikası izlemesi emredildi.

Stalin’in Mart 1946’da 7 milyon savaş ölüsü olduğuna dair orijinal beyanı, 1956’da Nikita Kruşçev tarafından 20 milyon yuvarlak bir rakamla revize edildi. 1980’lerin sonlarında, Devlet İstatistik Komitesi’ndeki (Goskomstat) demograflar, demografik yöntemleri kullanarak başka bir inceleme yaptılar ve 26-27 milyonluk bir tahminde bulundular. Diğer çeşitli tahminler yapılmıştır. En ayrıntılı tahminlerde, tahmini ölümlerin kabaca üçte ikisi sivil kayıplardı. Ancak, savaş kayıplarının milliyetlere göre dağılımı daha az bilinmektedir. 1959 nüfus sayımından elde edilen dolaylı kanıtlara dayanan bir çalışma, toplam insan kayıpları açısından en çok büyük Slav gruplarının acı çektiğini, nüfus büyüklüğüne göre en büyük kayıpların ise ağırlıklı olarak Avrupa Rusya’sından gelen azınlık milliyetleri tarafından, Avrupa’daki gruplar arasında meydana geldiğini buldu. Erkeklerin “milliyet taburlarında” cepheye toplandığı ve orantısız bir şekilde acı çektiği görülüyor.

Savaştan sonra Sovyetler Birliği, Sovyet ideolojisi doğrultusunda Doğu Avrupa’yı işgal etti ve egemen oldu.

Stalin, savaş sırasında Almanya ile işbirliği yaptığını gördüğü halkları cezalandırmaya ve Sovyetler Birliği’ni parçalama eğiliminde olan milliyetçilik sorunuyla uğraşmaya kararlıydı. Milyonlarca Polonyalı, Letonyalı, Gürcü, Ukraynalı ve diğer etnik azınlıklar Sibirya’daki Gulaglara sürüldü. (Önceden, Doğu Polonya’nın 1939’da ilhakını takiben, 1940 baharında, Katyn katliamı olarak bilinen olayda, yedek askerler de dahil olmak üzere binlerce Polonya Ordusu subayı idam edilmiştir) Ayrıca, 1941, 1943 ve 1944’te Volga Almanları, Çeçenler de dahil olmak üzere birçok uyruk Sibirya, Kazakistan ve Orta Asya’ya sürüldü. İnguş, Balkarlar, Kırım Tatarları ve Ahıska Türkleri. Bu gruplar daha sonra siyasi olarak “rehabilite edilmiş” olsalar da, bazılarına asla eski özerk bölgeleri geri verilmedi.

“Her Şey Cephe İçin. Her Şey Zafer İçin”,

Aynı zamanda, Mayıs 1945’te ünlü bir Zafer Bayramı kutlamasında Stalin, faşistlerin yenilgisinde Rus halkının rolünü övdü: “Sovyet halkımızın sağlığına bir kadeh kaldırmak istiyorum ve her şeyden önce, Rus halkı Her şeyden önce Rus halkının sağlığına içiyorum, çünkü bu savaşta ülkemizin tüm milletleri arasında Sovyetler Birliği’nin önde gelen gücü olarak genel kabul gördüler… Ve Rus halkının bu güveni Sovyet Hükümeti’ndeki insanlar, insanlığın düşmanı – faşizme karşı tarihi zaferi sağlayan belirleyici güçtü.”

İkinci Dünya Savaşı, neredeyse hiçbir ülke zarar görmeden, Atlantik’ten Pasifik okyanuslarına kadar Avrasya’da muazzam altyapı ve nüfus tahribatıyla sonuçlandı. Sovyetler Birliği, 1930’larda inşa ettiği sanayi üssünün kitlesel yıkımı nedeniyle özellikle harap oldu. SSCB ayrıca 1946-48’de tahmini 1 ila 1.5 milyon cana mal olan savaş yıkımı ve doğurganlığın azalması nedeniyle ikincil nüfus kayıpları nedeniyle büyük bir kıtlık yaşadı. Ancak Sovyetler Birliği, üretim yeteneklerini geri kazanarak savaş öncesi yeteneklerini aşarak, savaşın sonunda tarihin en güçlü kara ordusuna ve en güçlü askeri üretim yeteneklerine sahip ülke haline geldi.

SAVAŞ VE STALİNİST ENDÜSTRİYEL – ASKERİ GELİŞME

Sovyetler Birliği, Lend-Lease programı kapsamında Amerika Birleşik Devletleri’nden yardım ve silah almasına rağmen, iki savaş arası yıllarda Sovyet sanayi üretiminin hızlı büyümesi nedeniyle, Sovyet savaş malzemeleri üretimi Nazi Almanya’sınınkinden daha fazlaydı. kiralama, Sovyetler Birliği’nin kendi sanayi üretiminin yaklaşık %10-12’sini oluşturuyordu). İkinci Beş Yıllık Plan, çelik üretimini 18 milyon tona, kömür üretimini ise 128 milyon tona çıkardı. Kesintiye uğramadan önce, Üçüncü Beş Yıllık Plan en az 19 milyon ton çelik ve 150 milyon ton kömür üretti.

Sovyetler Birliği’nin endüstriyel üretimi, ordularını destekleyen ve Nazi askeri saldırısına direnmesine yardımcı olan bir silah endüstrisi sağladı. Robert L. Hutchings’e göre, “Daha yavaş bir sanayi birikimi olsaydı, saldırının başarılı olacağından ve dünya tarihinin oldukça farklı bir şekilde gelişeceğinden şüphe edilemez.” Ancak sanayide çalışan işçiler için hayat zordu. İşçiler, Stakhanovcu hareket gibi propaganda yoluyla kotaları yerine getirmeye ve aşmaya teşvik edildi.

Ancak bazı tarihçiler, Sovyetler Birliği’nin kendisini savunmaya hazırlıklı olmamasını, Stalin’in ekonomik planlamasındaki bir kusur olarak yorumluyor. Örneğin David Shearer, “bir komuta-idari ekonomi” olduğunu, ancak bunun “planlı bir ekonomi” olmadığını savunuyor. Sovyetler Birliği’nin hala Büyük Temizlik’ten muzdarip olduğunu ve Alman işgali için tamamen hazırlıksız olduğunu savunuyor. Ekonomist Holland Hunter, buna ek olarak, Aşırı Hırslı Birinci Sovyet Beş Yıllık Planı’nda, “1920’lerin sonunda var olan durumdan gelişen bir dizi alternatif yol mevcuttu… diyelim ki 1936’da çok daha az kargaşa, israf, yıkım ve fedakarlık ile elde edilenler.”

SOĞUK SAVAŞ

DOĞU AVRUPA ÜZERİNDE SOVYET KONTROLÜ

Sovyet genişlemesi, Orta – Doğu Avrupa sınırlarının değişmesi ve II. Dünya Savaşı’ndan sonra Doğu Bloku’nun oluşturulması

II. Dünya Savaşı’nın ardından, Sovyetler Birliği, bazıları tarafından Rus İmparatorluğu’nun eski politikalarının bir devamı olarak görülen bir hareketle, siyasi ve askeri etkisini Doğu Avrupa’ya genişletti. Brest-Litovsk Antlaşması’nda (1918) Sovyet Rusya tarafından kaybedilen bazı bölgeler, II. Dünya Savaşı’ndan sonra Sovyetler Birliği tarafından ilhak edildi: Baltık ülkeleri ve iki savaş arası Polonya’nın doğu kısımları. Rus SFSR da Doğu Prusya (kuzey yarısını kazanmış Kaliningrad Oblast Almanya’dan). Ukrayna SSC kazanmış Transcarpathia (aynı Zakarpattia Oblast itibaren) Çekoslovakya ve Romanya’dan Ukraynalı nüfuslu Kuzey Bukovina (Çernivtsi Oblastı olarak). Nihayet, 1940’ların sonunda, Sovyet yanlısı Komünist Partiler, Orta ve Doğu Avrupa’nın beş ülkesinde (özellikle Polonya, Çekoslovakya, Macaristan, Romanya ve Bulgaristan) seçimleri kazandı ve ardından Halk Demokrasileri oldu. Bu seçimler genellikle hileli olarak kabul edilir ve Batılı güçler onları gösteri seçimleri olarak kabul eder. Soğuk Savaş süresince, Doğu Avrupa ülkeleri Sovyet uydu devletleri oldular. bunlar, Genel Sekreterleri Kremlin tarafından onaylanması gereken tek partili komünist devletler olan “bağımsız” uluslardı ve bu nedenle hükümetleri, içindeki milliyetçi güçler ve baskılara rağmen, politikalarını genellikle Sovyetler Birliği’nin istekleri doğrultusunda sürdürdüler. uydu devletler, katı Sovyet yönetiminden bir miktar sapmaya neden olmada rol oynadı.

Sovyet-ABD ilişkilerinin tenoru 

SSCB’nin acilen ABD ve İngiltere tarafından, öncelikle Lend Lease yoluyla sağlanan mühimmat, gıda ve yakıta ihtiyacı vardı. Üç güç, Stalin’in içişleri üzerinde bir gizlilik perdesi korumaya çalışmasıyla düzenli temas halindeydi. Churchill ve diğer üst düzey Sovyetler, Roosevelt’in baş yardımcısı Harry Hopkins’in yaptığı gibi Moskova’yı ziyaret etti. Stalin defalarca ABD ve İngiltere’den Avrupa kıtasında ikinci bir cephe açmasını istedi; ancak Müttefik işgali, iki yıldan fazla bir süre sonra, Haziran 1944’e kadar gerçekleşmedi. Bu arada, Ruslar yüksek kayıplar verdi ve Sovyetler, Alman gücünün darbesiyle karşı karşıya kaldı. Müttefikler, yoğun hava bombardımanlarının Stalin’in göz ardı ettiği önemli bir faktör olduğuna dikkat çekti.

YURTIÇI ETKINLIKLER 

Sanat ve bilim sıkı bir sansüre tabi tutuldu. Daha önce Tüm Rusya Yazarlar Birliği’nin (AUW) apolitik bir yazı yayınlamaya çalıştığı yerde, Rusya Proleter Yazarlar Birliği (RAPP) edebiyat eserinde siyasetin önemi üzerinde ısrar etti ve esas olarak çalışma-işçiliğinin hegemonyasını somutlaştıran içerik yayınladı. kurguda sınıf değerleri. 1925’te RAPP, AUW başkanı Evgeny Zamyatin’e karşı bir kampanya başlattı. AUW’nin yenilgisiyle sonuçlandı ve onların yerini, sosyalist gerçekçiliğin edebi tarzını kesinlikle benimseyen Tüm Rusya Sovyet Yazarlar Birliği aldı. Sovyet biyolojisi çalışmaları, artık itibarını yitirmiş biyolog Trofim Lysenko’dan büyük ölçüde etkilenmiştir.Mendel kalıtımı kavramını bir tür Lamarckizm lehine reddeden. Fizikte görelilik teorisi “burjuva idealizmi” olarak reddedildi. Bu sansürün çoğu, 1948’de kalp krizinden ölümüne kadar Stalin’in “ideolojik balta adamı” olarak bilinen Andrei Zhdanov’un eseriydi. Stalin’in kişilik kültüher okulda, fabrikada ve devlet dairesinde resminin sergilenmesiyle savaş sonrası dönemde zirveye ulaştı, ancak nadiren halk arasına çıktı. Savaş sonrası yeniden yapılanma hızla ilerledi, ancak vurgu tamamen ağır sanayi ve enerjiye verildiğinden, özellikle büyük şehirlerin dışında yaşam standartları düşük kaldı.

Sovyetler Birliği’nde savaş sırasında meydana gelen ılımlı siyasi liberalizasyon 1945’te hızla sona erdi. Ortodoks Kilisesi, savaştan sonra genellikle rahatsız edilmedi ve hatta az miktarda dini literatür basmasına izin verildi, ancak azınlık dinlerine yönelik zulme izin verildi. devam etti. Stalin ve Komünist Parti’ye Almanya’ya karşı kazanılan zafer için tam kredi verildi ve Zhukov gibi generaller bölgesel komutanlıklara indirildi (onun durumunda Ukrayna). Soğuk Savaş’ın başlamasıyla birlikte, kapitalist dünya suç, işsizlik ve yoksulluğun yaygın olduğu çökmekte olan bir yer olarak tasvir edilerek Batı karşıtı propaganda hızlandı.

Geç Stalinist dönem, devlet ile Sovyet nomenklaturası ve statüleri Batılı orta sınıfın statüsüne karşılık gelen uzmanlar arasında, devletin bir dereceye kadar tüketimcilik gibi “burjuva” alışkanlıkları kabul edeceği zımni bir “büyük anlaşma”nın ortaya çıkmasına tanık oldu. nomenklatura’nın devlete sarsılmaz sadakati karşılığında, romantizm ve evcilik. Gayri resmi “büyük anlaşma”, İkinci Dünya Savaşı’nın bir sonucuydu, çünkü Sovyet orta sınıflarının çoğu, savaştan sonra fedakarlıkları kabul etmek karşılığında savaştan sonra daha yüksek bir yaşam standardı bekliyordu ve Sovyet sistemi gerekli koşullarla işleyemiyordu. teknik uzmanlar ve nomenklatura, devletin bu tür insanların hizmetlerine ihtiyacı vardı ve bu da gayri resmi “büyük anlaşmaya” yol açtı. Ayrıca, savaş sırasında devlet, kontrolünü bir dereceye kadar gevşetmiş ve genellikle kurallara aykırı olan gayri resmi uygulamaların var olmasına izin vermiştir. 1945’ten sonra, sosyal kontrolün bu gevşemesi hiçbir zaman tamamen geri alınmadı, bunun yerine devlet nüfusun belirli unsurlarını kendi bünyesine almaya çalıştı ve halkın genel olarak sadık kalması koşuluyla belirli kuralların ihlal edilmesine izin verdi. “Büyük anlaşmanın” bir sonucu, Sovyetler Birliği’nde varlığının geri kalanında günlük yaşamı renklendirmeye devam eden materyalizm, yolsuzluk ve adam kayırmacılıktaki artıştı. “Önemli” bir başka örnek, 1940’ların sonlarında kadın izleyicilere yönelik bir dizi aşk romanının yayınlanmasıydı; savaştan önce düşünülemeyecek bir konu seçimi.

Özellikle, 1940’ların sonlarında, kendi Rusça lehçeleriyle tamamlanmış çok farklı bir alt kültür oluşturan Rus organize suçları bilindiği için vory v zakone (hukuktaki hırsızlar) yükselişini gördü. İsimlerine rağmen, vory v zakone sadece hırsızlar değil, aynı zamanda tüm suç faaliyetlerine katılıyor. Vory V Zakone temel malların bir sıkıntısı çektiğini bir toplumda blackmarketers de yaptı. 1940’ların sonlarında Sovyetler Birliği’ni etkisi altına alan suç dalgası, o dönemde kamuoyunda pek çok huzursuzluğun kaynağıydı. Özel bir endişe kaynağı, 1947’de tüm suçların %69’unun 16 yaşın altındaki gençler tarafından işlendiğini gösteren bir polis araştırması ile çocuk suçlarının artmasıydı. Çocuk suçluların çoğu, hayatta kalmanın tek yolu olarak suça dönüşen sokaklarda yaşayan savaştan yetimlerdi.Çocuk suçlarıyla ilgili şikayetlerin çoğu, fahişelik, hırsız olarak çalışan veya onların hizmetlerini vory v zakone’ye kiralayan sokak çocuklarıyla ilgiliydi.

Büyük Vatanseverlik Savaşı, büyük acılar ve kayıplara rağmen, nostaljik bir heyecan, macera, tehlike ve ulusal dayanışma zamanı olarak görülürken, savaş sonrası dönemde yaşam sıkıcı, durağan, sıradan ve bir zaman olarak görülüyordu. insanlar kendi kişisel çıkarlarını daha iyi olanın önüne koyduğunda. Savaş kazanılmış olsa da, savaştan sonra savaş zamanı beklentileri ve daha iyi bir dünya için umutlar yıkıldığı için barışın kaybedildiğine dair yaygın bir his vardı. Savaş sonrası dönemde, genellikle resmi olarak atfedilenden bir şekilde sapan çeşitli alt kültürlerin ortaya çıktığı görüldü (örneğin, Batı pop müziğinin kaçak kayıtlarını dinlemek gibi) ve alt kültürlerin doğasına bağlı olarak yetkililer tarafından ya hoşgörüyle karşılandı. veya üzerine çöktü. Savaş sonrası bir başka toplumsal eğilim, özel apartman dairelerine olan talep arttıkça daha fazla bireyciliğin ve mahremiyet arayışının ortaya çıkmasıydı. Nomenklatura üyeleri için nihai statü sembolü, nomenklatura’nın bulunduğu kırsaldaki kulübe oldu.ve aileleri meraklı gözlerden uzakta eğlenebilirlerdi.Diğerleri, kendilerini zor bilimler gibi apolitik arayışlara adayarak veya devletin daha az kontrole sahip olduğu Sibirya gibi uzak bir bölgeye taşınarak kendi kişisel alanlarını aradılar. Kendi kendine yardım toplulukları olarak işlev gören ve svoi (“kişinin kendi”) olarak bilinen gayri resmi arkadaş ve akraba ağları ortaya çıktı ve doğru svoi’ye üyelik, çocukların şansını artırabileceğinden, kişinin sosyal başarısını belirlemede genellikle çok önemli hale geldi. prestijli bir üniversiteye gitmek veya birinin tuvalet kağıdı gibi kıt kaynaklara sahip olmasına izin vermek. Sıradan insanlar için daha büyük kişisel alanlara yönelik toplumsal eğilimin bir başka örneği, yeraltı şiirinin ve Sovyet sistemini eleştiren samizdat edebiyatının popülaritesinin artmasıydı.

Yetkililerin en iyi çabalarına rağmen, 1940’ların sonlarında birçok genç, Amerika’nın Sesi ve İngiliz Yayın Kurumu’nun (BBC) Rusça yayınlarını dinlemeyi severdi ve 1948’de her iki radyoyu da itibarsızlaştırmayı amaçlayan büyük bir kampanya başlatıldı. istasyonları “kapitalist propaganda” olarak görmektedir. Benzer şekilde, Amerikan ve İngiliz hükümetleri tarafından yayınlanan Amerika (Amerika) ve Britanskii Soiuznik (İngiliz Müttefiki) dergileri 1940’ların sonlarında gençler arasında çok popülerdi ve Moskova ve Leningrad’daki (modern) kiosklarda göründükten birkaç dakika sonra tükendi. Petersburg). Alman tarihçi Juliane Fürst, gençlerin Anglo-Amerikan kültürüne olan ilgisinin mutlaka Sovyet sisteminin reddi anlamına gelmediği, bunun yerine Sovyetler Birliği’nin ötesindeki dünyaya ilişkin yalnızca merakı yansıttığı konusunda uyardı. Fürst, 1940’ların sonlarında ve 1950’lerin başlarında birçok gencin, bir yandan uluslarının dünyanın en büyük ve en ilerici ulusu olduğuna ikna olurken, aynı zamanda belli bir dırdırcı kendinden şüphe ve bir orada daha iyi bir şey olabileceğine dair inanç. Büyük Vatanseverlik Savaşı sırasında Rus milliyetçiliğinin Komünizmle birleşerek eşit derecede Rus olmaktan ve Komünist olmaktan gurur duymaya dayanan yeni bir Sovyet kimliği yaratması, yetkililerin Sovyet sistemini eleştirmelerine izin verdi, ki bu o zamanlar için “vatansever” değildi. halkın belirli kesimlerinde yerleşik olan kendinden şüphe etme unsurlarını reddetmek.

1945’ten sonra kendine ait bir kişisel alan arayışının bir başka işareti, komünizmi yücelten daha politik filmlerden ziyade müzikaller, komediler ve aşk filmleri gibi apolitik filmlerin popülaritesiydi. 1940’ların sonları, Macar tarihçi Peter Kenz’in “film açlığı” olarak adlandırdığı, Sovyet film endüstrisinin savaş sonrası yeniden yapılanmanın yarattığı sorunlara sahip yeterince film yayınlayamadığı ve bunun sonucunda Sovyet sinemalarının gösterdiği bir dönemdi. Kızıl Ordu tarafından Almanya’nın doğu bölgelerinde ve Doğu Avrupa’da çekilen, Sovyetler Birliği’nde “kupa filmleri” olarak bilinen Amerikan ve Alman filmleri. Yetkilileri endişelendirecek şekilde, Stagecoach, The Roaring Twenties gibi Amerikan filmleri, Monte Kristo Kontu ve Sun Valley, Sovyet izleyicileri arasında son derece popüler olduğunu kanıtladı. Tüm yabancı filmlerin en popüleri, 1947’de Sovyetler Birliği’nde gösterime giren 1941 Alman-Macar romantik müzikal filmi The Girl of My Dreams ve 1941’de vizyona giren 1941 Amerikan filmi Tarzan’s New York Adventures idi. 1951’de Sovyetler Birliği’nde. Müzisyen Bulat Okudzhava şunları hatırladı: “Tiflis’te herkesin aklını kaçırdığı tek şeydi, ödül filmi, Hayallerimin Kızı, başrolde sıra dışı ve tarif edilemez Marika Rökk ile. Şehirde normal hayat durdu. Herkes filmden bahsetti, fırsat buldukça izlemeye koştular, sokaklarda insanlar filmden melodiler ıslık çaldılar, yarı açık pencerelerden piyanoda ondan ezgiler çalan insanlar işitiliyor”.

1940’ların sonlarında, Avusturyalı bilim adamı Franz Borkenau, Sovyet hükümetinin monolitik bir totaliter makine olmadığını, bunun yerine seçkinlerden en düşük güç sıralarına kadar uzanan geniş şefstvo (patronaj) ağlarına bölündüğünü iddia etti. 1984 tipi bir devletin lideri olmak yerine çeşitli hiziplerin nihai hakemi. Borkenau’nun teknikleri, resmi Sovyet açıklamalarının ayrıntılı bir analizi ve çeşitli yetkililerin, hangi Sovyet yetkilisinin Stalin’in lütfundan yararlandığını ve hangi görevlinin hoşlanmadığını belirlemek için şenlikli günlerde Kremlin’e göreceli olarak yerleştirilmesiydi. Gazete başyazıları, resmi davetlerdeki konuk listeleri, Sovyet gazetelerindeki ölüm ilanları ve resmi konuşmaların hesapları gibi işaretler, çeşitli şefler ağlarını tanımlamak için önemliydi. Borkenau, Sovyet devletinin biçimsel dilindeki küçük değişikliklerin bile bazen önemli değişikliklere işaret edebileceğini savundu: “Siyasi meseleler, siyasi ve başka türlü formüller ve bunların tarihleri ​​ışığında yorumlanmalıdır; ve bu tür bir yorum güvenli bir şekilde sonuçlandırılamaz. verilen formülün tüm tarihi, ilk telaffuzundan itibaren kurulana kadar”.

Gizli polisin terörü savaş sonrası dönemde de devam etti. 1937 ile karşılaştırılabilir hiçbir şey bir daha yaşanmamış olsa da, 1951-52’de Gürcü parti aygıtının toplu olarak temizlenmesi de dahil olmak üzere birçok küçük tasfiye oldu. 1949’dan itibaren, devletin başlıca düşmanı, hiçbir zaman tam olarak tanımlanamayan bir terim olan “köksüz kozmopolitler” olarak tasvir edilmeye başlandı. Pratikte “köksüz kozmopolit” terimi entelektüellere, Yahudilere ve sıklıkla her ikisine birden saldırmak için kullanıldı. Stalin’in sağlığı da İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra hızla kötüleşti. 1945 sonbaharında felç geçirdi ve aylarca hastaydı. Bunu 1947’de bir başka darbe izledi. Stalin, devletin günlük işleyişinde daha az aktif hale geldi ve parti toplantıları yerine, Politbüro üyelerini film izleyeceği ve onları zorladığı tüm gece yemeklerine davet etmeyi tercih etti. sarhoş olup kendini utandırmak veya suçlayıcı bir şey söylemek.

Ekim 1952’de savaş sonrası ilk parti kongresi Moskova’da toplandı. Stalin ana raporu teslim edecek durumda değildi ve Nikita Kruşçev ve Georgy Malenkov, duruşmaların çoğu için sessizce oturdular. ana konuşmaları yaptı. Bununla birlikte, “Bir zamanlar kendimizi Menşeviklerden ayırmanın gerekli olduğu, ama artık Menşevik yok. Artık tüm parti biziz.” Stalin ayrıca ilerleyen yaşından (73’e iki ay kala) bahsetti ve emekli olma zamanının gelebileceğini önerdi. Tahmin edilebileceği gibi, kongredeki hiç kimse buna katılmaya cesaret edemezdi ve delegeler onun yerine kalması için yalvardılar.

1 Mart 1953’te Stalin’in personeli onu Volynskoe kulübesinin yatak odasının zemininde yarı baygın buldu. Beyin kanaması geçirmişti. Stalin 5 Mart 1953’te öldü. Bir otopsi, onun bir beyin kanamasından öldüğünü ve ayrıca ateroskleroz nedeniyle serebral arterlerinde ciddi hasar olduğunu ortaya çıkardı. Stalin’in öldürülmüş olması mümkündür. Hiçbir kesin kanıt ortaya çıkmamasına rağmen, Beria’nın cinayetten şüpheleniliyor.

Stalin ne meshedilmiş halef ne de iktidar transferinin gerçekleşebileceği bir çerçeve bırakmadı. Merkez Komitesi ölüm gününde toplandı ve Malenkov, Beria ve Kruşçev partinin kilit isimleri olarak ortaya çıktı. Kolektif liderlik sistemi restore edildi ve herhangi bir üyenin tekrar otokratik tahakküme ulaşmasını önlemek için önlemler alındı. Kolektif liderlik, Sovyetler Birliği Komünist Partisi Merkez Komitesi Başkanlığı’nın 5 Mart 1953’te resmi olarak sunulan öncelik sırasına göre sıralanan şu sekiz kıdemli üyesini içeriyordu: Georgy Malenkov, Lavrentiy Beria, Vyacheslav Molotov, Kliment Voroshilov, Nikita Kruşçev, Nikolai Bulganin, Lazar Kaganovich ve Anastas Mikoyan. Sovyet sisteminde reformlar hemen uygulandı. Ekonomik reform, toplu inşaat projelerini küçülttü, ev inşasına yeni bir vurgu yaptı ve üretimi canlandırmak için köylülük üzerindeki vergi düzeylerini kolaylaştırdı. Yeni liderler, Yugoslavya ile yakınlaşma ve ABD ile daha az düşmanca bir ilişki kurmaya çalıştılar, Temmuz 1953’te Kore Savaşı’na müzakereli bir şekilde son verdiler. Hapsedilen doktorlar serbest bırakıldı ve Yahudi aleyhtarı tasfiyeler durduruldu. Siyasi olmayan suçlardan hapsedilenler için bir toplu af çıkarılarak ülkedeki mahkûm nüfusu yarıya indirilirken, Nisan 1953’te işkence yasaklanarak devlet güvenliği ve Gulag sistemleri reforme edildi.

Kore Savaşı 

1950 yılında Sovyetler Birliği de Çinli koltuk gerçeği protesto Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi tarafından düzenlenen Çin Milliyetçi hükümetin ve toplantılar boykot etti. Sovyetler Birliği yokken, BM Kuzey Kore’nin eylemlerini kınayan bir kararı kabul etti ve sonunda Güney Kore’ye askeri destek teklif etti. Bu olaydan sonra Sovyetler Birliği, Güvenlik Konseyi toplantılarına hiç katılmadı.

SSCB’de, Joseph Stalin’in ölümünden (1953) Nikita Kruşçev’in siyasi görevden alınmasına (1964) kadar geçen on bir yıllık süre boyunca, ulusal siyaset, küresel yayılma için ABD – SSCB mücadelesi de dahil olmak üzere Soğuk Savaş’ın egemenliğindeydi. kendi sosyo-ekonomik sistemleri ve ideolojileri ve hegemonik etki alanlarının savunulması. 1950’lerin ortalarından bu yana, Sovyetler Birliği Komünist Partisi’nin (SBKP) Stalinizmi reddetmesine rağmen, SBKP’nin çok güçlü bir Genel Sekreteri olan Stalinizmin siyasi kültürü zayıflamış olsa da yerinde kaldı.

DE-STALINIZASYON VE KRUŞÇEV DÖNEMI

Stalin’in yakın mirası

Stalin Mart 1953 yılında öldükten sonra, o bıraktı Nikita Kruşçev olarak Başkatibi ait Sovyetler Birliği Komünist Partisi Merkez Komitesi (SBKP) ve Georgi Malenkov olarak Sovyetler Birliği’nin Premier. Bununla birlikte, Stalin sonrası dönemin merkezi figürü, devlet güvenlik aygıtının eski başkanı Lavrentiy Beria idi.

Stalin, öldüğünde Sovyetler Birliği’ni tatsız bir durumda bırakmıştı. En az 2,5 milyon insan hapishanelerde ve çalışma kamplarında can verdi, bilim ve sanat sosyalist gerçekçiliğe boyun eğdirildi ve genel olarak tarım verimliliği yetersizdi. Ülke, 1928’de sahip olduğu hayvancılığın yalnızca dörtte birine sahipti ve bazı bölgelerde I. Dünya Savaşı’nın başlangıcında olduğundan daha az hayvan vardı. çıktı. Yaşam standartları düşüktü ve tüketim malları kıttı. Moskova, uluslararası sahnede de dikkate değer ölçüde yalıtılmış ve dostsuzdu; Yugoslavya hariç Doğu Avrupa, askeri işgalle Sovyet boyunduruğuna tutuldu ve Stalin’in ölümünden kısa bir süre sonra bazı Doğu Bloku ülkelerinde protestolar ve isyanlar patlak verdi. Çin, ayrılan Sovyet liderine saygılarını sundu, ancak yakında taşacak bir dizi kin tuttu. Amerika Birleşik Devletleri, Sovyetler Birliği’ni üç taraftan çevreleyen askeri üslere ve nükleer donanımlı bombardıman uçaklarına sahipti ve Amerikan uçakları, keşif görevlerinde ve ajanları paraşütle atmak için düzenli olarak Sovyet topraklarının üzerinden geçiyordu. Sovyet yetkilileri bu uçakların çoğunu düşürüp çoğunu ele geçirse de ajanlar topraklarına düştü, psikolojik etkisi çok büyüktü.

Amerikan’ın Sovyet ordusuna ve özellikle nükleer yeteneklere yönelik korkuları güçlüydü ve fazlasıyla abartılmıştı; Moskova’nın tek ağır bombardıman uçağı Tu-4, B-29’un doğrudan bir klonuydu ve tek yönlü bir intihar görevi dışında Amerika Birleşik Devletleri’ne ulaşmanın hiçbir yolu yoktu ve Sovyet nükleer cephaneliği yalnızca bir avuç silah içeriyordu.

Lavrentiy Beria’nın Birinci Yardımcısı Premiership Sırasında

Beria, Stalin’in terör devletinin bir parçası olarak siciline rağmen, bazı siyasi mahkumların serbest bırakılması da dahil olmak üzere göreceli bir liberalleşme dönemi başlattı. Neredeyse Stalin gömülür gömülmez Beria, Vyacheslav Molotov’un karısının hapisten serbest bırakılmasını emretti ve onu şahsen Sovyet dışişleri bakanına teslim etti.Ayrıca İçişleri Bakanlığı’na (MVD) Doktorların Komplosunu ve diğer “yanlış” davaları yeniden incelemesi talimatını verdi.Beria daha sonra MVD’nin bazı ekonomik varlıklarının kaldırılmasını ve bunların kontrolünün diğer bakanlıklara devredilmesini ve ardından inşaat projelerinde zorla çalıştırmanın durdurulması önerisini getirdi. Daha sonra, 1,1 milyon siyasi olmayan mahkumun tutsaklıktan kurtarılacağını, Adalet Bakanlığının çalışma kamplarının kontrolünü MVD’den devralması gerektiğini ve Doktorlar Komplosu’nun yanlış olduğunu açıkladı. Sonunda, mahkumların fiziksel ve psikolojik istismarına son verilmesini emretti. Beria ayrıca Sovyet cumhuriyetlerinin zorla Ruslaştırılmasına son verdiğini ilan etti.

Ardından, Beria dikkatini dış politikaya çevirdi. Ölümünden sonra kağıtları arasında bulunan gizli bir mektup, Tito’nun Yugoslavya’sıyla ilişkilerin yeniden kurulmasını öneriyordu. Ayrıca Sovyetlerin Doğu Avrupa’yı idare etmesini ve Macaristan’ın Matyas Rakosi’si gibi çok sayıda “mini-Stalin”i eleştirdi. Doğu Almanya, özellikle 1953’te önde gelen Walter Ulbricht’in girişimi olarak belirsiz bir durumdaydı. Topyekün Stalinizmi dayatmak, Batı’ya kitlesel bir insan göçüne neden oldu. Beria, Doğu Almanya’nın tamamen unutulması gerektiğini ve varlığının “hiçbir amacı” olmadığını öne sürdü. Stalin’in birleşik, tarafsız bir Almanya’nın yaratılması için 1946’da Müttefiklere yaptığı öneriyi canlandırdı.

Liderlik ayrıca, tek adam diktatörlüğünün Vladimir Lenin tarafından belirlenen ilkelere aykırı olduğunu söyleyerek Stalin’in bazı eleştirilerine izin vermeye başladı. Son yıllarını karakterize eden savaş histerisi yumuşatıldı ve devlet bürokratlarına ve fabrika yöneticilerine askeri tarzda kıyafetler yerine sivil kıyafetler giymeleri emredildi. Estonya, Letonya ve Litvanya’ya, muhtemelen Avrupa’daki diğer Sovyet uydu devletlerine benzer şekilde, ciddi ulusal özerklik beklentileri verildi.

Beria’nın cumhuriyetlerin Ruslaştırılmasını durdurmak gibi bazı hamleleri, kendisi Rus olmadığı için açıkça kişisel nedenlerle motive edildi, ancak aynı zamanda Politbüro’nun geri kalanına karşı önemli bir küçümseme sergiledi ve onların “suç ortağı” olduklarının bilinmesine izin verdi. “Stalin’in suçlarında. Ancak onları Beria’ya karşı çeviren köklü ideolojik anlaşmazlıklar değildi. Özellikle Kruşçev, Doğu Almanya’yı terk etme ve orada kapitalizmin restorasyonuna izin verme fikri karşısında dehşete düştü, ancak bu tek başına Beria’nın çöküşünü planlamak için yeterli değildi ve hatta Rus olmayan milletlere yönelik yeni, daha aydınlanmış politikayı bile destekledi. Politbüro kısa süre sonra Beria’nın reformlarını engellemeye ve onların geçmesini engellemeye başladı. MVD tarafından verilen cezaları en fazla 10 yıla indirmeye yönelik bir öneri daha sonra Kruşçev tarafından bir hile olarak iddia edildi. “İnsanları kamplarda on yıl hapis cezasına çarptırabilmek istiyor ve sonra serbest kaldıklarında on yıl daha cezalandırabilmek istiyor. Bu onun onları ezme şekli.” Molotov, Doğu Almanya’yı terk etmenin en güçlü rakibiydi, ve Kruşçev’de beklenmedik bir müttefik buldu. Haziran ayının sonunda, Beria’nın basitçe görmezden gelinemeyeceğine veya duvarla kapatılamayacağına, çıkarılması gerektiğine karar verildi. Silahlı kuvvetlerin de desteğiyle 26 Haziran’da tutukladılar. Yılın sonunda, Batı için casusluk yapmak, sabotaj yapmak ve kapitalizmi yeniden inşa etmek için komplo kurmakla suçlandığı bir gösteri duruşmasının ardından vuruldu. Gizli polis silahsızlandırıldı ve KGB’de yeniden organize edildi, böylece tamamen partinin kontrolü altında olmaları ve bir daha asla kitle terörü yapamayacakları sağlandı. Beria sonrası dönemde, Kruşçev hızla kilit figür olarak ortaya çıkmaya başladı.

Yeni liderlik, ceza gerektiren suçlardan dolayı hapis cezasına çarptırılan bazı kişiler için af ilan etti, fiyat indirimlerini açıkladı ve özel arsalar üzerindeki kısıtlamaları gevşetti. De-Stalinizasyon, ekonomide büyük ölçekli zorunlu çalıştırmanın rolüne de son verdi.

Malenkov ve Kruşçev

Beria’nın düşüşünden sonra bir süre için, Georgi Malenkov Politbüro’nun en kıdemli kişisiydi. Entelektüellerle ve sanatçılarla flört eden, artistik düşünceli bir adam olan Malenkov’un kan dökmeye veya devlet terörüne pek faydası yoktu. Özel tarım arazilerine daha fazla destek verilmesi ve sanatın katı sosyalist gerçekçilikten kurtarılması için çağrıda bulundu ve ayrıca biyolog Trofim Lysenko’nun sahte bilimini eleştirdi. Kasım 1953’te yaptığı bir konuşmada Malenkov, çeşitli devlet kurumlarındaki yolsuzluğu kınadı. Ayrıca, ABD ve müttefikleri ile barışçıl bir şekilde çözülemeyecek hiçbir anlaşmazlığın olmadığını ve Batı ile nükleer savaşın tüm dünyayı yok edeceğini öne sürerek, Sovyetlerin dış dünya hakkındaki görüşlerini ve Batı ile ilişkilerini yeniden değerlendirdi. ilgili taraflar.

Bu arada Kruşçev daha büyük tarımsal reformlar önerdi, ancak yine de toplu tarım kavramını terk etmeyi reddetti ve Lysenko’nun sahte bilimini desteklemeye devam etti. 1955’te yaptığı bir konuşmada, Sovyet tarımının bir silaha ihtiyacı olduğunu ve neredeyse 40 yıldır ölü olan Çar II. Nicholas’ı düşük üretkenlik ve başarısız hasatları suçlamaya devam etmenin aptalca olduğunu savundu. Ayrıca, 20 yılı aşkın bir süredir üst düzey devlet yetkilileri dışında kapatılan Kremlin’in arazisinde sıradan insanların dolaşmasına izin vermeye başladı.

Kolektif liderlik döneminde, Kruşçev yavaş yavaş iktidara yükselirken Malenkov’un gücü azaldı. İkincisi, ekonomik reform önerileri ve SBKP’nin devletin günlük işleyişine doğrudan katılımını azaltma arzusu nedeniyle eleştirildi. Molotov, nükleer savaşın tüm uygarlığı sona erdireceği yönündeki uyarısını “saçma” olarak nitelendirdi, çünkü Marx’a göre kapitalizmin çöküşü tarihsel bir kaçınılmazlıktı. Kruşçev, Malenkov’u Beria’nın Doğu Almanya’yı terk etme planını desteklemek ve “kapitülasyoncu, sosyal demokrat ve Menşevik” olmakla suçladı.

Kruşçev, başlangıçta saygı duyduktan ve Stalin’in ölümünün hemen ardından onu yalnız bıraktıktan sonra Molotov ile bir hesaplaşmaya yöneldi. Molotov, Kruşçev’in bazı fikirlerini eleştirmeye başladı ve ikincisi onu, çiftlikleri veya fabrikaları ziyaret etmek için kulübesini veya Kremlin’i asla terk etmeyen, temassız bir ideolog olmakla suçladı. Molotov, Kruşçev’in tarım reformu önerilerine ve Moskova’nın ciddi konut kıtlığını hafifletmek için ucuz, prefabrik apartmanlar inşa etme planlarına saldırdı. Kruşçev, Yugoslavya ile bağların yeniden kurulmasını da onayladı, Belgrad ile bölünme, Tito’yu faşist olarak suçlamaya devam eden Molotov tarafından yoğun bir şekilde tasarlandı. Kruşçev’in 1955 yılında Yugoslavya’ya yaptığı bir ziyaret, bu ülke ile ilişkileri düzeltti, ancak Molotov geri adım atmayı reddetti. Sovyetler Birliği’nin dış dünyadan neredeyse tamamen tecrit edilmesi, Kruşçev tarafından Molotov’un dış politikayı yönetmesinden de sorumlu tutuldu ve Molotov, Merkez Komitesine yaptığı bir konuşmada Kore Savaşı’nı başlatmada Sovyetlerin bariz suç ortaklığını kabul etti.

Geç Stalin’in itibarı bu arada azalmaya başladı. Aralık 1954’teki 75. doğum günü, 1955 Mart’ında ölümünün ikinci yıldönümü olduğu için devlet medyasında yoğun övgüler ve anma törenleri ile kutlandı. Ancak yıl sonunda 76. doğum gününden pek bahsedilmedi.

SBKP’nin 20. Kongresi

SBKP’nin Yirminci Parti Kongresi’nin 25 Şubat 1956’daki kapalı oturumunda Kruşçev, Kişilik Kültü ve Sonuçları Üzerine başlıklı bir konuşmada Stalin’in diktatörlük yönetimini ve kişilik kültünü kınayarak dinleyicilerini şok etti. Ayrıca Stalin’in en yakın ortakları tarafından işlenen suçlara da saldırdı. Ayrıca, kapitalist ve komünist dünyalar arasındaki savaşın kaçınılmaz olduğuna dair ortodoks görüşün artık doğru olmadığını belirtti. Kapitalizmin içeriden çökeceğini ve dünya sosyalizminin barışçıl bir şekilde zafer kazanacağını belirterek, doğrudan düşmanlıktan ziyade Batı ile rekabeti savundu. Ancak kapitalistler savaş isterse, Sovyetler Birliği’nin de aynı şekilde karşılık vereceğini ekledi.

Sovyet siyaseti üzerindeki etkisi çok büyüktü. Konuşma, geriye kalan Stalinist rakiplerinin meşruiyetini ortadan kaldırarak ülke içindeki gücünü önemli ölçüde artırdı. Daha sonra, Kruşçev kısıtlamaları hafifletti ve Gulag’dan bir milyondan fazla mahkumu serbest bırakarak, tahmini 1,5 milyon mahkumu yarı reformlu bir hapishane sisteminde yaşıyor (1960’larda bir karşı reform dalgası izlese de). Dünyanın dört bir yanındaki komünistler, onun Stalin’i kınaması karşısında şok oldular ve kafaları karıştı ve “…Sovyetler Birliği ve Doğu Avrupa’daki halkların tutumlarında gerçek bir devrime (söz çok güçlü değil) neden oldu. Herkesin Komünist yönetime tepki gösterdiği korku, fanatizm, naiflik ve ‘çiftdüşünme’ karışımını parçalayan tek faktör buydu”.

Komünist dünyanın bir kısmı, özellikle Çin, Kuzey Kore ve Arnavutluk, de-Stalinizasyonu şiddetle reddetti. Halkın Günlüğü’ndeki bir başyazı, “Stalin bazı hatalar yaptı, ancak genel olarak iyi, dürüst bir Marksistti ve olumlu yanları olumsuzlardan daha ağır basıyordu.” Mao Zedong’un Stalin’le birçok tartışması vardı, ancak onu mahkum etmenin dünya sosyalizminin tüm meşruiyetini baltaladığını düşündü. “Stalin’in öldürülmesi değil, eleştirilmesi gerekiyordu.” dedi ve Pekin’deki 1 Mayıs geçit töreninde büyük Stalin portreleri vardı.

1955’in sonlarında binlerce siyasi mahkum serbest bırakıldı, ancak Sovyet hapishaneleri ve çalışma kampları hala yaklaşık 800.000 mahkumu tutuyordu ve Moskova Duruşmaları’nı soruşturmak veya kurbanlarını rehabilite etmek için hiçbir girişimde bulunulmadı. Bu arada, birçok Sovyet entelektüeli, Kruşçev’in ve Merkez Komite’nin geri kalanının isteyerek Stalin’in suçlarına yardım ve yataklık ettiğini ve merhum tiranın her şeyi kendisinin yapmış olamayacağını söyledi. Ayrıca, onu mahkum etmenin neden üç yıl sürdüğünü sordular ve Kruşçev’in çoğunlukla Parti üyelerinin başına gelenleri eleştirdiğini ve Holodomor gibi çok daha büyük vahşetleri tamamen görmezden geldiğini belirttiler.ve İkinci Dünya Savaşı sırasında ve sonrasında Baltık Devletleri’nden yapılan toplu sürgünler, 1980’lerin sonuna kadar hiçbirinin Sovyet basınında yer almasına izin verilmedi. Gizli Konuşma sırasında Kruşçev, kendisinin ve meslektaşlarının neden Stalin’e karşı seslerini yükseltmediklerini, onun taleplerine uymazlarsa hepsinin kendi yıkımlarından korktuklarını söyleyerek, garip bir şekilde açıklamaya çalışmıştı.

Nisan 1956’da, ülke çapında Stalin büstlerinin ve portrelerinin tahrip edildiği veya yıkıldığı ve bazı öğrenci gruplarının ayaklandığı ve Stalin’in ölümünden sonra partiden ihraç edilmesini ve cesedinin Lenin’in yanındaki yerinden kaldırılmasını talep ettiği bildirildi. Parti ve öğrenci toplantıları ülkede hukukun üstünlüğü ve hatta serbest seçimler için çağrıda bulundu. 25 yaşındaki Mihail Gorbaçov, o zamanlar Stavropol’deki Komsomol üyesi Gizli Konuşma’ya tepkinin patlayıcı olduğunu ve özellikle onu destekleyen ve Stalin’den nefret eden genç, eğitimli insanlar, onu kınayan ve merhum tiran hala huşu içinde tutan diğerleri ve bunun gerçek olduğunu düşünen diğerleri arasında güçlü tepkiler olduğunu bildirdi. gıda ve barınma mevcudiyeti gibi taban sorunlarıyla karşılaştırıldığında alakasız. Başkanlık buna “parti karşıtı” ve “anti-Sovyet” iftiracıları kınayan bir karar yayınlayarak yanıt verdi ve 7 Nisan Pravda, China’s People’s Daily’den parti üyelerini Stalin’in öğretilerini incelemeye ve onun anısını onurlandırmaya çağıran bir başyazıyı yeniden yayınladı. 30 Haziran’daki bir Merkez Komitesi toplantısında, Stalin’i yalnızca “ciddi hatalar” ve “bir kişilik kültü uygulamakla” eleştiren bir karar yayınladı.

Stalin’in anavatanı Gürcistan’da, Stalin yanlısı göstericilerden oluşan büyük kalabalıklar Tiflis sokaklarında ayaklandı ve hatta Gürcistan’ın SSCB’den ayrılmasını talep etti. Ordu birlikleri, 20 ölüm, 60 yaralanma ve çok sayıda tutuklama ile düzeni sağlamak için çağrılmak zorunda kaldı.

Sonunda birkaç yüz bin Stalin kurbanı rehabilite edildi, ancak Moskova Duruşmalarında tasfiye edilen parti yetkilileri masanın dışında kaldı. Kruşçev, Mihail Tuhaçevski ve diğer ordu subaylarının yargılanmasının soruşturulmasını emretti. Komite, kendilerine yöneltilen suçlamaların temelsiz olduğunu ve ölümlerinin ardından rehabilitasyonlarının 1957’nin başlarında ilan edildiğini tespit etti, ancak Grigory Zinoviev, Lev Kamenev ve Nikolai Buharin’in davaları hakkında başka bir soruşturma daha yapıldı.üçünün de “Sovyet karşıtı faaliyetlerde” bulunduğunu ve rehabilite edilmeyeceğini ilan etti. Kruşçev 1957’de “parti karşıtı grubu” yendikten sonra, davaları yeniden açmaya söz verdi, ancak nihayetinde, kısmen, kendisinin de eski Bolşeviklerin ortadan kaldırılmasını kutlamış olması utanç verici gerçeğinden dolayı, bunu asla yapamadı. temizlikler.

Dış ilişkiler

Bu arada Kruşçev, Mayıs 1955’te Belgrad’ı ziyaret ederek Tito’nun Yugoslavya’sı ile ilişkileri yeniden kurmaya çalıştı, ancak Yugoslav lideri, Kruşçev’in Yugoslavya ile kopuş için Beria’yı suçlama girişimi karşısında etkilenmedi. Kruşçev ısrar etti ve Doğu Avrupa bloğunu Yugoslavya ile bağları yeniden kurmaya çağırdı. Ayrıca Belgrad’ı kafadan yenmek için bir kulüp olarak kullanılan Cominform’u da dağıttı. Gezi, Tito’nun Mayıs 1956’da Moskova’ya yaptığı ziyaretle karşılık buldu, burada kendisine muhteşem bir karşılama yapıldı ve onu karşılamak için büyük bir kalabalık gönderildi. Politbüro üyeleri Tito’ya kur yapma ve Stalin için özür dileme konusunda birbirlerini geçmeye çalıştılar, ancak ziyaretin Tito’nun dış politika duruşu üzerinde nihai bir etkisi olmadı ve Tito yine de Sovyet bloğuna katılmayı reddetti, bağlantısız duruşunu terk etti, ya da Batı ile ekonomik ve askeri bağları kesmek. Daha da kötüsü, Tito, bağlantısız sosyalizmini diğer ülkelere, özellikle Polonya ve Macaristan’a sunmaya başladı.

Macar lider Imre Nagy, Ekim 1956 olayları sırasında kısa bir süre Budapeşte’deki Yugoslav büyükelçiliğine sığındıktan sonra, Tito, Macar isyanını Sovyetlerin bastırmasından uzak durdu ve bu noktadan sonra Sovyet-Yugoslav ilişkileri zayıfladı. Tito, Kasım 1957’de Bolşevik Devrimi’nin 40. yıldönümü kutlamalarına katılmayı reddetti ve takip eden Mart ayında Yugoslav Komünist Partisi’nin kongresinde bağlantısız duruşunu aktif olarak desteklemeye devam etti. Kruşçev kongreye herhangi bir delege göndermeyi reddetti ve Pravda’da kongrenin uzun süre kınanmasına izin verdi. Tito’yu Imre Nagy’ye benzer bir hain olmakla suçlayan Kruşçev, son birkaç aydır hapsedilen Macar liderin idamını emretti.

1956’da Polonya ve Macaristan’da Kruşçev’in Stalin karşıtı tavrının yumuşamasıyla aynı zamana denk gelen ayaklanmalar (misafirlere Moskova’daki Çin büyükelçiliğinde “Stalinizm Marksizm’den ayrılamaz” dedi) dedi. Sovyet toplumu. Entelektüellerden gelen olağan şikayetlerin yanı sıra, öğrenci gösterileri ve fabrikalardaki Sovyet liderlerinin portrelerinin tahrip edildiğine veya yıkıldığına dair raporlar vardı. Bu kamusal muhalefetin küçük ölçekli olmasına rağmen, Merkez Komitesi sert karşı önlemleri hızla onayladı ve 1957’nin başlarında birkaç yüz kişi tutuklandı ve birkaç yıl çalışma kamplarına mahkum edildi.

Eylül 1959’da Kruşçev, Amerika Birleşik Devletleri’ni ziyaret eden ilk Rus devlet başkanı oldu. Sovyetler Birliği’nin kesintisiz Atlantik ötesi seyahat edebilecek başka bir uçağı olmadığı için, bu çığır açan yolculuk, henüz deneysel bir uçak olmasına rağmen yeni Tu-114 uzun menzilli yolcu uçağında yapıldı. 13 günlük gezi, Amerikalı işadamları ve işçi liderleri, Hollywood aktörleri ve Roswell Garst’ın Iowa’daki çiftliği ile toplantıları içeriyordu. Kruşçev, Disneyland’i ziyaret edemeyeceği, çünkü orada güvenliğini garanti altına almanın çok zor olduğu söylendiğinde açıkça dehşete düştü.

Bu süre zarfında Kruşçev, ABD Yedinci Filosuna karşı Pasifik’te ortak bir Çin-Sovyet filosu önerdiğinde Çin’e de kızdı. Sovyet Çin Büyükelçisi Pavel Yudin, Temmuz 1958 toplantısında Mao Zedong tarafından reddedildi. Mao Kruşçev ile şahsen konuşmak istedi, bu yüzden ikincisi mecbur kaldı ve Pekin’e uçtu. Yudin ve Mao’nun ortak bir filo fikrini reddetmeye devam ettiği toplantı, Sovyet savaş gemilerinin barış zamanında Çin limanlarına yanaşmasına ve ortak radar istasyonlarını Çin egemenliğine bir ihlal olarak işletmesine izin vererek bir öncekinden daha başarılı olmadığını kanıtladı. Kruşçev eve kısa bir süre sonra, Çin askeri adaları kabuklu Kinmen (Quemoy) ve Matsu içinde Formosa Boğazı, ABD Yedinci Filosunu büyük bir güç gösterisinde bölgeye kışkırttı. Moskova, Çin’in adaları bombalamasını isteksizce destekledi ve Amerika’nın Çin’e yönelik güç tehditlerinden sonra Mao, dehşete düşmüş Andrei Gromyko’ya emperyalist güçlerle nükleer bir savaş başlatmaya fazlasıyla istekli olduğunu söyledi.

Bundan sonra, Çin-Sovyet ilişkileri önümüzdeki altı ay boyunca sakinleşti ve 1959 yazında Kruşçev’in Büyük İleri Atılım’ı eleştirmesi ve Çin’in Hindistan ile olan bir sınır çatışması sırasında tarafsız kalmasıyla yeniden kötüleşti. 20 Ağustos’ta Moskova, Pekin’e kendilerine önerilen bir atom bombası örneği vermeyeceklerini bildirdi. Kruşçev, Eylül ayı sonlarında, ABD gezisinden hemen sonra Pekin’e gittiğinde, kendisine buz gibi bir karşılama yapıldı ve Amerikalılar ve Eisenhower’a ilişkin sıcak hesaplarıyla Çinlileri daha da yabancılaştırdı. Sovyet başbakanının Kore Savaşı sırasında Çin tarafından yakalanan Amerikan pilotlarını serbest bırakma önerisi ve Pekin’in Formosa Boğazı ve Hindistan sınırındaki son eylemleri reddedildi. Görüşmeler sadece üç gün sonra sona erdi ve Kruşçev umutsuz bir şekilde eve gitti.

Kruşçev Çözülme

Kruşçev, Sovyetler Birliği’nde siyasi, kültürel ve ekonomik yaşamda karmaşık bir değişim olan Kruşçev Çözülme olarak bilinen “Çözülme” yi başlattı. Bu, diğer ülkelerle biraz açıklık ve temas ve emtia mallarına daha fazla vurgu yapan yeni sosyal ve ekonomik politikaları içeriyordu; bu, yüksek ekonomik büyüme seviyelerini korurken yaşam standartlarının çarpıcı bir şekilde yükselmesine izin verdi. Sansür de gevşetildi. Sovyet toplumunun bazı incelikli eleştirilerine göz yumuldu ve sanatçılardan yalnızca hükümetin onayladığı siyasi bağlamı olan eserler üretmeleri beklenmiyordu. Yine de çoğu hem ülkeyle hem de Partiyle gurur duyan sanatçılar, başlarını derde sokmamaya özen gösterdiler. Öte yandan, birçok ibadethaneyi kapatarak agresif din karşıtı kampanyaları yeniden başlattı.

Kontrollerin bu şekilde gevşetilmesi, Orta Avrupa’daki, çoğu işlerinde Sovyet etkisinden rahatsız olan diğer sosyalist ülkeler üzerinde de muazzam bir etkiye neden oldu. 1956 yazında Polonya’da ayaklanmalar patlak verdi ve bu da oradaki ulusal güçlerin misilleme yapmasına yol açtı. Kısa süre sonra Władysław Gomułka’nın yükselişine yol açan siyasi bir sarsıntı yaşandı. Ekim’de iktidara Polonyalı Komünistler önceden Kremlin’e danışmadan onu seçtiğinde bu neredeyse bir Sovyet işgalini tetikledi, ancak sonunda Kruşçev Gomułka’nın ülkedeki yaygın popülaritesi nedeniyle geri adım attı. Polonya (bir yıl önce kurulan) Varşova Paktı’nın bir üyesi olmaya devam edecekti ve karşılığında Sovyetler Birliği, komşularının iç ve dış işlerine nadiren müdahale etti. Kruşçev ayrıca, Stalin’in Avrupa merkezli dış politikasıyla keskin bir tezat oluşturan Asya ve Afrika’daki yeni bağımsız ülkelere ulaşmaya başladı. Ve Eylül 1959’da ABD’yi ziyaret eden ilk Sovyet lideri oldu.

Kasım 1956’da Macar Devrimi, Sovyet birlikleri tarafından vahşice bastırıldı. Yaklaşık 2.500–3.000 Macar isyancı ve 700 Sovyet askeri öldürüldü, binlercesi yaralandı ve yaklaşık çeyrek milyonu mülteci olarak ülkeyi terk etti. Macar ayaklanması Batılı komünistler için bir darbe oldu; Sovyetler Birliği’ni daha önce desteklemiş olan birçok kişi, Sovyetler Birliği’nin Macar ayaklanmasını bastırmasının ardından onu eleştirmeye başladı.

Ertesi yıl Kruşçev, iktidarı yeniden ele geçirmek için ortak bir Stalinist girişimi yenerek, sözde “Parti Karşıtı Grup”u kararlı bir şekilde yendi. Bu olay aynı zamanda Sovyet siyasetinin yeni doğasını da gözler önüne serdi—Stalinistlere yönelik en belirleyici saldırı, komploculara yönelik ima edilen tehdidin açık olduğu savunma bakanı Georgy Zhukov tarafından yapıldı; ancak, “anti-parti grubu” ölmediği hatta tutuklandı ve Kruşçev oldukça akıllıca onları bertaraf edildi: Georgi Malenkov içinde bir enerji santrali yönetmek için gönderildiği Kazakistan’da ve Vyacheslav Molotov, en inatçı Stalinistlerinin biri, Moğolistan’a büyükelçi yapıldı. Ancak sonunda, Molotov, Kremlin’in kendisi ile Çin arasına güvenli bir mesafe koymaya karar vermesinin ardından, Molotov’un Kruşçev karşıtı Çin liderliği ile giderek daha rahat hale gelmesinden sonra, Viyana’daki Uluslararası Atom Enerjisi Komisyonu’nun Sovyet temsilcisi olarak yeniden atandı. Molotov, her fırsatta Kruşçev’e saldırmaya devam etti ve 1960 yılında, Lenin’in 90. doğum günü vesilesiyle, Sovyet kurucu babasıyla ilgili kişisel anılarını anlatan ve böylece onun gerçek inancın koruyucusu olduğunu ima eden bir yazı yazdı. 1961’de, 22. SBKP Kongresi’nden hemen önce Molotov, Kruşçev’in parti platformunu gürültülü bir şekilde kınadı ve bu eylemi için partiden ihraç ile ödüllendirildi. Dışişleri Bakanı Dimitri Şepilov Kırgızistan İktisat Enstitüsü’nü yönetmek için gönderildiğinde de doğrama bloğuyla tanıştı. Daha sonra Kırgız Cumhuriyeti parti konferansına delege olarak atandığında, Kruşçev milletvekili Leonid Brejnev araya girerek Shepilov’un konferanstan çekilmesini emretti. O ve karısı Moskova’daki dairelerinden tahliye edildi ve daha sonra yakındaki bir gıda işleme tesisinden çıkan dumanlara maruz kalan daha küçük bir daireye yeniden atandı ve partiden atılmadan önce Sovyet Bilimler Akademisi üyeliğinden çıkarıldı. Kliment Voroshilov, ilerleyen yaşına ve kötüleşen sağlığına rağmen törenle devlet başkanı unvanını aldı; 1960 yılında emekli oldu. Nikolai Bulganin sonunda Stavropol Ekonomi Konseyi’nin başına geçti. Ayrıca sürgün edildi. Lazar Kaganoviç, bir potas işleri yönetmek için gönderilen Urallar 1962 Molotov ile birlikte partiden ihraç edilmeden önce.

Stalinsizleştirmenin bir parçası olarak, Kruşçev, Stalin’in onuruna adlandırılan ülke çapında sayısız kasaba, şehir, fabrika, doğal özellik ve kholkoz’u yeniden adlandırmaya başladı ve en önemlisi İkinci Dünya Savaşı savaşının yapıldığı yer olan Stalingrad olarak yeniden adlandırıldı. Volgograd. Kruşçev’in “parti karşıtı gruba” yönelik saldırısı, Stalin’in baştaki kınaması gibi, Çin’den de olumsuz tepkiler aldı. Halkın Günlüğü, “SBKP’nin kurucu babalarından biri olan [Molotov] nasıl parti karşıtı bir gruba üye olabilir?”

Beria’nın ve parti karşıtı grubun kaldırılması sırasında Kruşçev’e güçlü desteğine rağmen, Zhukov çok popülerdi ve Kruşçev’in rahatı için bir figür tarafından sevildi, bu yüzden o da gitmek zorunda kaldı. Ayrıca, Molotov, Malenkov ve Kaganoviç’e yönelik saldırıyı yönetirken, Kruşçev’in 1930’larda ki tasfiyelerde kendisinin de suç ortağı olduğunu ima etti, ki aslında sahip olduğu da buydu. Zhukov, Ekim 1957’de Arnavutluk’u ziyaret ederken, Kruşçev düşüşünü planladı. Zhukov Moskova’ya döndüğünde, derhal Sovyet ordusunu parti kontrolünden çıkarmaya çalışmakla, kendi etrafında bir kişilik kültü yaratmakla ve bir darbeyle iktidarı ele geçirmeyi planlamakla suçlandı. Birkaç Sovyet generali, Zhukov’u “egomania”, “utanmazca kendini büyütme” ve İkinci Dünya Savaşı sırasında zalim davranışlarla suçlamaya devam etti. Zhukov, savunma bakanlığı görevinden atıldı ve “ileri yaşı” (62 yaşında) gerekçesiyle ordudan emekli olmaya zorlandı. mareşalRodin Malinovsky, Zhukov’un savunma bakanı olarak yerini aldı.

Kruşçev 27 Mart 1958’de başbakan oldu ve gücünü pekiştirdi – tüm selefleri ve halefleri tarafından takip edilen gelenek. Bu, Stalin sonrası kolektif liderliğin önceki döneminden geçişin son aşamasıydı. Artık Sovyetler Birliği’nde nihai otorite kaynağıydı, ancak Stalin’in sahip olduğu mutlak güce asla sahip olmayacaktı.

Gelişmekte olan ülkelere yapılan yardımlar ve özellikle uzay teknolojisi ve silahlara ilişkin bilimsel araştırmalar, Sovyetler Birliği’ni dünyanın iki büyük dünya gücünden biri haline getirdi. Sovyetler Birliği, 1957’de Dünya’nın yörüngesinde dönen tarihteki ilk yapay Dünya uydusu Sputnik 1’i fırlattı. Sovyetler ayrıca 1961’de uzaya ilk adam olan Yuri Gagarin’i gönderdi.

Kruşçev, Stalinist rakiplerini geride bıraktı, ancak siyasi düşmanları – özellikle yükselen profesyonel teknokratlar kastı – tarafından konuşmacıların sözünü kesip onlara hakaret eden kaba bir köylü olarak görülüyordu. 1960’ta BM’de bir masaya ayakkabısını vurmak ve Batı’ya ve aydınlara karşı kıpkırmızı suratlı nutuklar gibi olaylar Sovyet politikacıları için ciddi bir utanç kaynağıydı.

Reformlar ve Kruşçev’in düşüşü

Liderlik yılları boyunca Kruşçev bir dizi alanda reform yapmaya çalıştı. Kruşçev’in büyük bir endişesi olan Sovyet tarımının sorunları, daha önce Sovyet ekonomisinin bu alanında önemli yenilikler getiren kolektif liderliğin dikkatini çekmişti. Devlet, köylüleri özel arazilerinde daha fazla büyümeye teşvik etti, kollektif çiftliklerde yetiştirilen mahsuller için ödemeleri artırdı ve tarıma daha fazla yatırım yaptı.

Kruşçev rakiplerini yendikten ve üstün lider olarak gücünü güvence altına aldıktan sonra, dikkatini özellikle tarım alanında ekonomik reformlara yöneltti. Bir çiftçi konseyine verdiği demeçte, “Kapitalist bir çiftçi, bir kilo et üretmek için sekiz kilo tahıla ihtiyaç duyarsa, pantolonunu kaybederdi. Ama burada bir devlet çiftliği müdürü aynı şeyi yaparsa, pantolonunu tutmayı başarır” dedi. Neden? Çünkü kimse onu bundan sorumlu tutamaz.” 1950’lerin başlarında, Kruşçev özel arazileri savundu. Şimdi yüce lider olarak, komünal çiftçiliğin kaçınılmaz olduğunu söyledi. Özellikle, Sovyet lideri ilham almak için ülkesinin en büyük rakibine baktı. 1940’lara kadar Amerikan tarım tekniklerinin kullanımını teşvik etmiş ve hatta ABD’den tohum elde etmişti.Moskova ile olumlu ticaret ve iş ilişkilerinin süper güç gerilimlerini azaltacağına inanan Roswell Garst. Bu, Kruşçev’in kısa süre sonra büyüyen mısırla ünlü bir hayranlığa sahip olmasına yol açtı, Ukrayna dışındaki Sovyetler Birliği’nin çoğu uygun bir iklimden ve Amerikan çiftçileri tarafından kullanılan yeterli mekanize ekipman, gelişmiş tarım teknikleri bilgisi dahil olmak üzere altyapının çoğundan yoksundu. ve uygun gübre ve pestisit kullanımı yetersizdi. Kruşçev’in mısır takıntısı popüler mit tarafından abartılmış olmasına rağmen, yine de Sibirya’ya mısır ekmek gibi gerçekçi olmayan birçok fikri savundu.

Stalin’in ölümünden bu yana, Sovyet tarımsal üretimi ölçülebilir bir şekilde iyileşti – et, süt ve tahıl üretimindeki kazançlar % 130-150 civarındaydı, bu da Kruşçev’in sonunda alay konusu olan Amerikan çiftlik üretimini geçmek için kendine aşırı güvenen hedef tarihler vermesine yol açtı.

Kruşçev ayrıca, tarım ekipmanı sağlamak için kırsal ajanslar olan Makineli Traktör İstasyonlarını da kaldırdı ve envanterlerini doğrudan çiftçilere satmasını sağladı, ancak ikincisi, tarım ekipmanlarını satın almak için büyük borçlara maruz kaldı ve sonunda daha az verimli kullanıldı. MTS yapmıştı. Alexsei Larionov, parti patronu Ryazan arada 1958 genel Sovyet et çıkışı sonrasında ilde üçlü et üretiminin teşebbüs, (karşılaştırma için tahıl hasat güçlü bir olmuştu) eksik edilmişti. Doğası gereği Çin’in çağdaş Büyük İleri Atılım planına benzeyen plan, gerçekçi olmayan kotalar koymayı ve bunları karşılamak için süt inekleri ve damızlık hayvanlar da dahil olmak üzere eyaletteki her hayvanı çılgınca katletmeyi içeriyordu. Kotalar hala karşılanamadığında, Ryazanlı çiftçiler komşu illerden hayvan çalmaya çalışırken, kendi çiftliklerini korumak için polis barikatları gibi önlemler aldı. Ryazan çiftçileri karanlıkta sığır hırsızlığına başvurdular ve Larionov giderek daha umutsuz hale geldi ve vergileri et olarak öder hale getirdi. Sonunda, Ryazan, 180.000 ton vaat ettikleri 1959 için sadece 30.000 ton et üretti. Gözden düşen Larionov kısa bir süre sonra intihar etti.

Kruşçev, Stalin döneminden kalma biyolog Trofim Lysenko’nun teorilerine inanmaya devam etti. Onun içinde Virgin Kampanyası Lands 1950’lerin ortalarında, o çiftçilik arazi birçok risaleleri açıldı Kazakistan ve Rusya alanları komşu. Bu yeni tarım arazilerinin kuraklığa duyarlı olduğu ortaya çıktı, ancak bazı yıllarda mükemmel hasatlar ürettiler. Ancak Kruşçev’in sonraki tarım reformları ters tepti. Mısır yetiştirme ve et ve süt üretimini artırma planları başarısız oldu ve kollektif çiftlikleri daha büyük birimler halinde yeniden düzenlemesi kırsal kesimde kafa karışıklığına neden oldu.

1957’de merkezi devlet bürokrasisini zayıflatmak için siyasi güdümlü bir hareketle Kruşçev, Moskova’daki sanayi bakanlıklarını ortadan kaldırdı ve onların yerine bölgesel ekonomik konseyler (sovnarkhozlar) kurdu.

Bu ekonomik konseylerin yerel ihtiyaçlara daha duyarlı olmasını amaçlamasına rağmen, endüstrinin ademi merkeziyetçiliği aksamalara ve verimsizliğe yol açtı. Kruşçev’in 1962’de parti örgütlerini idari değil ekonomik hatlara göre yeniden şekillendirme kararı, bu ademi merkeziyetçilikle bağlantılıydı. Parti aygıtının oblast (il) düzeyinde ve altında sanayi ve tarım sektörleri olarak ikiye ayrılması, kargaşaya katkıda bulundu ve her düzeyde birçok parti yetkilisini yabancılaştırdı. Ülkenin ekonomik güçlüklerinin belirtisi, 1963’te Kruşçev’in özel yedi yıllık ekonomik planından (1959-65) tamamlanmasına iki yıl kala terk edilmesiydi.

Kruşçev, Sovyet savunma harcamalarını ve konvansiyonel kuvvetlerin büyüklüğünü önemli ölçüde azalttı, orduyu “metal yiyiciler” olmakla suçladı ve “Orduya izin verirseniz, ülkenin tüm kaynaklarını tüketecekler ve yine de bunun yeterli olmadığını iddia edecekler.” İnşaat halindeki birkaç savaş gemisi, Kruşçev’in uzun menzilli bombardıman uçaklarının planlarının yanı sıra onları işe yaramaz olarak gördüğü için hurdaya çıkarıldı. Savaş uçakları için siparişler yavaşladı ve birkaç askeri havaalanı sivil kullanıma dönüştürüldü. Sovyet askeri düzenini yabancılaştırsa da, ülkenin konvansiyonel askeri yetenekler açısından ABD ile boy ölçüşemeyeceği ve nükleer cephaneliğin yeterli caydırıcılık olduğu konusunda ısrar etti. Bu duruşun pratik nedenleri de vardı, çünkü 1940’ların düşük doğum oranı askerlik çağındaki erkek sıkıntısına neden oluyordu.

Sovyet ordusunun büyüklüğü 1955-57’de yaklaşık 2 milyon kişi azaltıldı ve 1958 ve 1960’ta daha fazla kesinti yapıldı. Birlik gücündeki bu kesintiler iyi planlanmadı ve birçok asker ve subay işsiz ve evsiz kaldı. Ordudaki hoşnutsuzluk artmaya başladı.

Kruşçev’in Sovyet füze yetenekleriyle ilgili övünmesine rağmen, bunlar çoğunlukla gürültücüydü. R-7 ICBM çalışılabilir bir ICBM ve Sovyet füzeleri tamamen düşman saldırısına maruz bırakıldı yerüstü yüzey yastıkları başlatılan gibi Sputnik neredeyse işe yaramaz başlatmak için kullanılır. Kruşçev onları yeraltı silolarına koymayı önerdiğinde, Sovyet roket mühendisleri, bir Amerikan teknik dergisinde füzeleri barındırmak için siloların kullanımını anlatan bir makaleye rastlayana kadar bunun yapılamayacağını savundu. Roket mühendislerini Amerikan teknik gelişmelerine dikkat etmedikleri için uyardı ve Eylül 1959’da ilk Sovyet silosu fırlatıldığında Kruşçev bunu kişisel bir zafer olarak kabul etti.

1960 hasadı, Stalin’in ölümünden bu yana en kötüsünü kanıtladı ve Bakire Topraklar özellikle hayal kırıklığı yarattı. 1960-61 sonbahar ve kış aylarında, Kruşçev tarımsal eksiklikleri iyileştirmek için öfkeli bir kampanya başlattı; bunların çoğu, beceriksiz kholkoz yöneticilerini eleştirmeye ve Lysenkoizm’i ve diğer sahte bilimsel fikirleri teşvik ederken, temel kusurları olan gerçek sorunu görmezden geldi. kolektifleştirilmiş tarım

Doğu Almanya yapışkan bir durum olmaya devam etti. Kruşçev başlangıçta Doğu Almanya’nın Batılı güçlerden tanınmasını ummuştu, ancak sonunda işleri daha da kötüleştirdi. Doğu Almanya vatandaşlarının Batı Almanya’ya, çoğunlukla genç, formda yetişkinlerden oluşan kitlesel göçü hız kesmeden devam etti ve bu, Doğu Almanya’nın işgücünü insan gücünden yoksun bıraktı. GDR lideri Walter Ulbricht, işçi kıtlığını telafi etmek için Sovyet konuk işçilerin kullanılmasını istedi; bu öneri, İkinci Dünya Savaşı sırasında Nazi Almanyası tarafından Sovyet köle işçilerinin kullanımını hatırlattığı için Kruşçev’i alarma geçirdi. Bunun üzerine, Batı Alman vatandaşları Moskova tarafından sübvanse edilen düşük maliyetli malları satın almak için Doğu’ya seyahat ediyorlardı ve bu da Doğu Almanya’nın SSCB’ye borçlu olduğu borç miktarını daha da artırıyordu.

Batı Almanya ile bir barış anlaşmasının imzalanması sorunu ön plana çıktı ve neredeyse aşılmaz sorunlar yarattı. Bir barış anlaşmasının imzalanması, Batı Almanya’nın Doğu Almanya’ya ekonomik ambargosu ile sonuçlanacak ve bu, Moskova’nın karşılayamayacağı bir şey olarak, Sovyet yardımında iki kat artış gerektirecektir.

Kruşçev 1960 Amerika Birleşik Devletleri başkanlık seçimlerinin sonuçlarını endişeyle bekledi, Kennedy’yi katı bir anti-komünist soğuk savaşçı olarak kabul ettiği Richard Nixon’a tercih etti ve eskinin 8 Kasım’daki zaferini açıkça kutladı. karışık. Yeni başkanın zengin bir geçmişe ve Harvard’a sahip olduğunu biliyordu.-eğitimli. Öte yandan, Kennedy 43 yaşında seçilen en genç ABD başkanıydı ve Kruşçev’in üzerine atlayıp hükmedebileceğini varsaydığı deneyimsizlik ve “babasının pantolonunu giyen bir çocuk” izlenimi verdi. Ancak Kennedy bu kadar zayıfsa, onun yalnızca “gerici” güçlerin ve ABD askeri-sanayi kompleksinin bir kuklası olma olasılığı vardı. Seçim Günü’nde sandıkların kapanmasından hemen sonra, Kruşçev, gelecek dönem başkanını önerilerle ve ABD-Sovyet ilişkilerini geliştirme umuduyla boğmaya çalıştı, özellikle saati Başkan Roosevelt’in zamanının uzlaşmacı diplomatik atmosferine geri döndürdü. Ancak Kruşçev’e çok hızlı davrandığı ve Ocak ayında göreve başlayana kadar Kennedy ile resmi bir zirve yapmanın mümkün olmayacağı bilgisi verildi.

Kruşçev, Kennedy’nin 20 Ocak 1961’deki açılış konuşmasından memnun kaldı ve derhal Sovyetler Birliği üzerinde bir zeytin dalı olarak vurulan Amerikan pilotlarını serbest bırakmayı teklif etti. Kennedy de ABD Posta Servisi’nin Sovyet yayınlarına yönelik sansürünün durdurulmasını emretti, Sovyet yengeç eti ithalatına getirilen yasağı kaldırdı ve askeri yetkililere konuşmalarında Sovyet karşıtı söylemi yumuşatmalarını emretti.

Geçen sonbaharda Moskova’da 81 komünist partinin katıldığı bir dünya konferansına ilişkin 6 Ocak tarihli bir raporda Kruşçev, sosyalizmin kapitalizme karşı zaferinin kaçınılmaz olduğunu, ancak aynı zamanda büyük güçler arasında büyük güçler arasında büyük bir çatışma olduğunu belirtti. nükleer silahlar çağında iki dünya savaşı artık düşünülemezdi. Dünya Savaşı The ile olduğu gibi burada Kruşçev olarak kabul edilebilir tek çatışmalar o çizgisinde ulusal kurtuluş sömürgecilik karşıtı savaşlar olduğunu gördüm onlar büyük olanları içine püskürebilir için O da, yerel savaşlar kaçınılmalıdır belirtti Cezayir’in ‘s Fransa’ya karşı bağımsızlık savaşı.

Eisenhower büyük olasılıkla bu konuşmayı Sovyet yaygarası olarak görmeyecek olsa da, deneyimsiz Kennedy gerginleşti ve Moskova tarafından silaha çağrı olarak kabul edildi. 30 Ocak’taki ilk Birliğin Durumu konuşmasında, “Hiç kimse Sovyetler Birliği’nin ya da Çin’in dünya hakimiyeti arzusundan vazgeçtiğini düşünmemeli, sadece kısa bir süre önce zorla yeniden dile getirdikleri hırsları. Aksine, Amacımız, saldırganlık ve yıkımın bu amaçlara ulaşmak için kabul edilebilir bir yol olmadığını göstermektir.” Bu açıklamaları iki gün sonra bir Minuteman ICBM’nin ilk test lansmanı izledi.

Kruşçev’in Kennedy için ilk umutları önümüzdeki birkaç ay içinde yavaş yavaş söndü. Kongo lideri Patrice Lumumba öldürüldüğünde, Kruşçev suçu Batılı sömürgeci güçlere yükledi.

17-21 Ekim 1961’de toplanan SBKP’nin 22. Kongresi, politikaları hakkında halihazırda artan şüpheler olmasına rağmen, Kruşçev’in gücünün ve prestijinin zirvesini işaret ediyordu. Bununla birlikte, ona karşı gerçek muhalefet henüz gelmemişti ve Merkez Komitesinin genel raporunu ve toplam on saat süren iki anıtsal konuşma olan parti programını okurken SBKP delegelerinin övgüsüyle parlıyordu. Kruşçev, on yıl içinde Sovyet halkının ABD ve Batı Avrupa ile eşit yaşam standartlarına ve maddi konfora sahip olacağını ilan etti. Buna ek olarak, 22. Kongre, Molotov ve Kaganoviç gibi kalan Eski Bolşeviklerin partiden atılmasıyla sonuçlanan Stalin’e yenilenmiş bir saldırı gördü. Stalin’in hala Kızıl Meydan’da Lenin’in yanında duran mumyalanmış bedeni hemen kaldırıldı ve Kremlin Duvarı’na yeniden gömüldü.

1961 hasadı hayal kırıklığı yarattı, tarımsal üretim 1960’tan sadece %0,7 daha yüksek ve et üretimi aslında önceki iki yıldan daha azdı. Hoşnutsuzluk artmaya başladı ve bunun karşısında Kruşçev, çiftlik üretimini iyileştirmek ve verimsiz tarım uygulamalarını kınamak için yeni öneriler sunmaya devam etti. Çiftçilerin alet ve tarım ekipmanları için yeterli finansmana sahip olmadıkları yönündeki şikayetlerine rağmen, Kruşçev tarıma ayıracak yedek parası olmadığını savundu. Tek çözümü, tarım sektörüne daha fazla bürokrasi eklemekti.

1962 baharında et ve süt ürünlerindeki fiyat artışları, sanayi işçilerini aynı veya daha az ücretle daha çok çalışmaya ikna etme girişimleriyle birleşince, giderek büyüyen bir felaketin yolunu açtı. Fiyat artışları 1 Haziran’da yürürlüğe girdi ve Novocherkassk şehrinin en büyük ve en felaketlisi olan birçok şehirde hemen grev ve gösterilerle karşılandı. işçilerin artan yaşam maliyetlerini ve kötü işyeri koşullarını protesto etmek için greve gittiği yer. Ertesi gün, Budenny Elektrikli Lokomotif Fabrikası’ndaki işçiler, ordu birliklerinin kendilerine ateş açtığı şehrin merkez meydanına yürüdüler ve 23 kişiyi öldürdüler. 116 gösterici daha tutuklandı, 14’ü “Sovyet karşıtı ajitasyon” dan yargılandı ve yedisi hapis cezasına çarptırıldı. ölüme. Diğer yedisi 10-15 yıl hapis cezasına çarptırıldı. Diğer şehirlerdeki daha küçük isyanlar da birkaç ölümle bastırıldı. Kruşçev aynı gün bir konuşma yaptı ve fiyat artışları için yarı özür diledi, ancak başka seçeneği olmadığında ısrar etti. Novocherrkask Katliamı ile hiçbir zaman tam olarak uzlaşmadı ve bunu anılarında gündeme getirmedi.

Sovyet füze güçlerinin yaklaşık Kruşçev’in övünür sağlanan John F. Kennedy karşı kullanmak için temel bir konu ile Richard Nixon içinde 1960 ABD başkanlık seçimleri ‘sözde -The füze boşluk ‘. Ancak Kruşçev’in (muhtemelen samimi) yeni başkanla güçlü bir kişisel ilişki kurmaya yönelik tüm girişimleri başarısız oldu, çünkü tipik yaygara, yanlış hesaplama ve aksilik kombinasyonu Küba fiyaskosuna neden oldu. Berlin ve Küba krizlerinden sonra iki süper güç arasındaki gerilim azaldı. Kruşçev, Kennedy’nin Kasım 1963’teki suikast haberine açıkça ağladı ve yeni ABD başkanı Lyndon Johnson’ın öldürülmesinden korktu. daha agresif bir anti-Sovyet duruşu izleyecekti. Johnson, Kruşçev’in varsaydığından daha fazla yumuşama taraftarı olduğu ortaya çıktı, ancak sonunda süper güç ilişkilerinin Büyük Toplum programlarına ve Vietnam Savaşı’na arka koltukta oturmasına izin verecekti.

1963’te Kruşçev, Sovyet tarımının uzun süreli rahatsızlıklarını tedavi edememesi nedeniyle giderek daha fazla umutsuzluğa kapıldı. Çiftçileri gereksiz yere gübre israfı yapmakla suçlayarak, ABD’de bir çiftçinin aynı şeyi yapması halinde işsiz kalacağını da sözlerine ekledi ve kholkoz’un yaşlanmasından da şikayet etti. emekli olması ve daha genç erkeklere yer açması gereken, ancak işlerine devam etmeye devam eden yöneticiler. Kuraklık sonbahar aylarında batı-orta SSCB’nin büyük bir bölümünü etkiledi ve genel olarak 1963 hasadı, yalnızca 107 milyon ton tahıl üretimiyle sefil bir başarısızlıktı ve karneye ciddi şekilde önem verildi. Kruşçev, boş slogan atmaktan ve beceriksiz yöneticileri eleştirmekten başka bir çözüm sunamadı. Başlangıçta denizaşırı ülkelerden tahıl ithal etme fikrine kızdıktan sonra, Sovyet tahıl stoklarının neredeyse tükendiğini öğrendikten sonra nihayet pes etti.

Ekim 1964’te Kruşçev Kırım’da tatildeyken, Başkanlık oybirliğiyle onu görevden aldı ve davasını Merkez Komite’ye götürmesine izin vermedi. Pravda’daki bir başyazının kendisini “tavşan beyinli planlar, yarım yamalak sonuçlar, acele kararlar ve gerçeklikten kopuk eylemler” ile suçlamasının ardından sıradan bir vatandaş olarak emekli oldu. Bununla birlikte, Kruşçev, Stalinizmi alenen reddetmesi, ülkedeki önemli liberalleşme ve Sovyet liderliğine getirdiği daha büyük esneklik için de hatırlanmalıdır. 

SOVYETLER BIRLIĞI TARIHI (1982–1991)

1991 ile 1982 Sovyetler Birliği’nin tarihçesi mesafelerden dönemi Leonid Brejnev ‘in ölümü ve cenazesi dek Sovyetler Birliği’nin dağılmasından. Sovyet üretimi, iç kalkınma pahasına yıllarca süren Sovyet askeri birikimi ve komuta ekonomisindeki karmaşık sistemik sorunlar nedeniyle, Sovyet üretimi durdu. Başarısız reform girişimleri, durgun bir ekonomi ve ABD’nin vekillerinin Afganistan’daki savaşta Sovyetler Birliği güçlerine karşı başarısı, özellikle Baltık cumhuriyetlerinde ve Doğu Avrupa’da genel bir hoşnutsuzluk duygusuna yol açtı.

Geçen tarafından tesis Büyükşehir politik ve sosyal özgürlükler, Sovyet lideri ve genel sekreter, Mihail Gorbaçov’un, bir yaratılmış açık eleştiri atmosferi içinde komünist rejim de, ve perestroyka. 1985 ve 1986’da petrol fiyatlarındaki dramatik düşüş, Sovyet liderliğinin eylemlerini derinden etkiledi.

Nikolay Tihonov, Başkan ait Bakanlar Kurulu tarafından devrilmiştir Nikolay Ryzhkov ve Vasili Kuznetsov, oyunculuk Başkanı ait Yüksek Sovyeti’nin tarafından devrilmiştir Andrei Gromyko, eski Dışişleri Bakanı.

Birkaç cumhuriyet merkezi kontrole direnmeye başladı ve artan demokratikleşme merkezi hükümetin zayıflamasına yol açtı. Sovyetler Birliği nihayet 1991’de reformcu Gorbaçov’u devirmeye çalışan başarısız bir darbenin ardından Boris Yeltsin’in iktidarı ele geçirmesiyle çöktü.

LIDERLIK GEÇIŞI 

1982’ye gelindiğinde, Sovyetler Birliği’nin 1970’ler boyunca ABD’den tahıl ithal ettiği gerçeğinin kanıtladığı gibi, Sovyet ekonomisinin durgunluğu açıktı, ancak sistem o kadar sağlam bir şekilde yerleşmişti ki, herhangi bir gerçek değişikliğin imkansız olduğu görülüyordu. Devasa bir savunma harcaması, ekonominin büyük bir bölümünü tüketiyordu. Brejnev ve Gorbaçov dönemlerini ayıran geçiş dönemi, reformun ipuçları 1983 gibi erken bir tarihte ortaya çıkmış olsa da, ikincisinden çok birincisine benziyordu.

Andropov interregnum  Brejnev 10 Kasım 1982’de öldü. Ölümü ile Yuri Andropov’un yeni Genel Sekreter olarak seçildiğinin duyurulması arasında iki gün geçti, bu da dışarıdan pek çok kişiye Kremlin’de bir güç mücadelesinin yaşandığını düşündürdü. Andropov, hem KGB bağlantıları aracılığıyla hem de savunma harcamalarını kesmeyeceğine söz vererek ordunun desteğini alarak iktidara geldi. Karşılaştırma için, Konstantin Chernenko gibi bazı rakipleri yüksek askeri bütçenin devam etmesi konusunda şüpheciydi. 68 yaşında, Genel Sekreter olarak atanan en yaşlı kişiydi ve bu görevi aldığında Brejnev’den 11 yaş büyüktü. Haziran 1983’te Yüksek Sovyet Başkanlığı başkanlığı görevini üstlendi ve böylece törensel devlet başkanı oldu.. Brejnev’in bu görevi alması 13 yılını almıştı. Andropov, parti ve devlet bürokrasisi genelinde kapsamlı bir ev temizliği başlattı; bu, Merkez Komitesi’nin ortalama yaşının 69 olması gerçeğiyle kolaylaştırılan bir karardı. Sovyet bakanlarının ve bölgesel parti ilk sekreterlerinin beşte birinden fazlasının ve daha fazlasının yerini aldı. Merkez Komite aygıtı içindeki bölüm başkanlarının üçte birinden fazlası. Sonuç olarak, yaşlanan liderliği daha genç, daha güçlü yöneticilerle değiştirdi. Ancak Andropov’un üst düzey liderliği yeniden şekillendirme yeteneği, kendi yaşı ve kötü sağlığı ve daha önce Merkez Komite’de personel meselelerini denetleyen rakibi (ve uzun süredir Leonid Brejnev’in müttefiki) Konstantin Çernenko’nun etkisi ile kısıtlandı.

Gücün Brejnev’den Andropov’a geçişi, Sovyet tarihinde, hiç kimsenin hapsedilmediği, öldürülmediği veya görevden alınmadığı, tamamen barışçıl bir şekilde gerçekleşen ilk olaydı.

Yurt içi politikalar

Andropov’un iç politikası, Sovyet toplumunda disiplini ve düzeni yeniden sağlamaya yönelikti. Radikal siyasi ve ekonomik reformlardan kaçındı, bunun yerine siyasette küçük bir samimiyet derecesini ve 1960’ların ortalarındaki son Başbakan Alexei Kosygin’in girişimleriyle ilişkilendirilenlere benzer ılımlı ekonomik deneyleri teşvik etti. Bu tür ekonomik deneylerle paralel olarak Andropov, hükümet ve parti saflarında yükseklere ulaşan bir yolsuzlukla mücadele hamlesi başlattı. Birkaç malikaneye ve lüks araba filosuna sahip olan Brejnev’in aksine, oldukça basit yaşadı. Erken 1983 yılında Budapeşte ziyaret ederken, o ilgilendiğini ifade Macaristan ‘ın Gulaş Komünizmve Sovyet ekonomisinin büyüklüğünün katı yukarıdan aşağıya planlamayı pratik kılmaz hale getirdiğini. 1982’de ülkenin II. Dünya Savaşı’ndan bu yana en kötü ekonomik performansına tanık olduğu ve reel GSYİH büyümesinin neredeyse yüzde sıfır olduğu için değişikliklere acilen ihtiyaç vardı.

Dış politikalar 

Andropov bir dizi dış politika kriziyle karşı karşıya kaldı: Afganistan’daki Sovyet ordusunun umutsuz durumu, Polonya’da isyan tehdidi, Çin ile artan düşmanlık, Orta Doğu’daki savaş kutuplaşma tehdidi ve Etiyopya ve Güney Afrika’daki sıkıntılar. En kritik tehdit, Amerikan Başkanı Ronald Reagan’ın başlattığı “İkinci Soğuk Savaş” ve onun “Kötü İmparatorluk” olarak suçladığı şeyi geri döndürmeye yönelik özel bir saldırıydı. Reagan, Soğuk Savaş’a yapılan büyük harcamaları artırmak için Amerikan ekonomik gücünü ve Sovyet ekonomik zayıflığını kullanıyor ve Moskova’nın sahip olmadığı yüksek teknolojiyi vurguluyordu. Ana tepki, askeri bütçeyi ulusal bütçenin yüzde 70’ine çıkarmak ve Suriye, Irak, Libya, Güney Yemen, FKÖ, Küba ve Kuzey Kore’ye milyarlarca dolarlık askeri yardım sağlamaktı. Buna tanklar ve zırhlı birlik gemileri, yüzlerce savaş uçağı, uçaksavar sistemleri, topçu sistemleri ve SSCB’nin müttefiklerinin ana tedarikçisi olduğu her türlü yüksek teknoloji ekipmanı dahildir. Andropov’un asıl amacı açık bir savaştan kaçınmaktı.

Dış politikada, Afganistan’daki çatışma, işgalin bir hata olduğunu düşünen Andropov’un gönülsüzce müzakere edilmiş bir geri çekilme seçeneklerini araştırmasına rağmen devam etti. Andropov’un yönetimine ABD ile ilişkilerin bozulması da damgasını vurdu. Amerikalı diplomat Paul Nitze, Sovyet devlet adamı Yuli Kvitsinsky ile çokça duyurulan bir “ormanda yürüyüş” sırasında, Avrupa’da her iki taraftaki nükleer füzelerin azaltılması için Politbüro tarafından nihayetinde göz ardı edilen bir uzlaşma önerdi. Kvitsinsky daha sonra, kendi çabalarına rağmen, Sovyet liderliğinin uzlaşmayla ilgilenmediğini, bunun yerine Batı’daki barış hareketlerinin Amerikalıları teslim olmaya zorlayacağını hesapladığını yazacaktı. 8 Mart 1983’te, Andropov’un Genel Sekreter olarak saltanatı sırasında, ABD Başkanı Ronald Reagan, Sovyetler Birliği’ni ünlü bir ” kötü imparatorluk ” olarak etiketledi. Aynı ay, 23 Mart’ta Reagan, Stratejik Savunma Girişimi’ni duyurdu. Reagan, balistik füze savunmasına yönelik bu araştırma programının “ABM Antlaşması kapsamındaki yükümlülüklerimizle tutarlı” olacağını iddia etti. Bununla birlikte, Andropov bu iddiayı reddetti ve “Washington’un nükleer savaşı serbest bırakmanın en iyi yollarını aramayı bırakmalarının zamanı geldi. Buna dahil olmak sadece sorumsuzluk değil. inanılmaz”.

Ağustos 1983’te Andropov, ülkenin uzay tabanlı silahlarla ilgili tüm çalışmaları durdurduğunu duyurdu. En dikkate değer eylemlerinden biri, Maine’den Samantha Smith adlı 10 yaşındaki Amerikalı bir çocuğun onu Sovyetler Birliği’ne davet ettiği bir mektuba yanıt olarak oldu. Geldi ama Andropov’un ağır hastalığı, onu göremeyecek kadar hasta olduğu zaman halka açıklandı. Bu arada, Avrupa’daki orta menzilli nükleer silahlarla ilgili Sovyet-ABD silah kontrolü müzakereleri, Kasım 1983’te Sovyetler Birliği tarafından askıya alındı ​​ve yıl sonuna kadar Sovyetler tüm silah kontrol müzakerelerini bozdu. Sovyet savaşçıları Kore Hava Uçuşu KAL-007 adlı sivil bir jet uçağını düşürdüklerinde dünya çapında büyük bir kötü tanıtım yapıldı.269 ​​yolcu ve mürettebatı taşıyan. 1 Eylül 1983’te Alaska’nın Anchorage kentinden Güney Kore’nin Seul kentine giden rotasında Sovyetler Birliği’nin üzerinden geçmişti. Andropov, Sovyetler Birliği’nin, pilotun otomatik pilota veri girerken tipografik bir hata yaptığını kanıtlayan KAL 007’den gelen kara kutuyu elinde tuttuğu gerçeğini gizli tuttu. Sovyet sistemi sivil bir uçakla uğraşmaya hazırlıksızdı ve vurulma, sorgusuz sualsiz emirleri takip etme meselesiydi. Sovyet medyası bir kazayı kabul etmek yerine, Batılı bir provokasyonla karşılaşmak için cesur bir karar ilan etti. Bu bölüm, 1986’da Çernobil’deki nükleer reaktörün erimesiyle ilgili düşük inanılırlık açıklamasıyla birlikte, halkla ilişkiler krizleriyle baş etmede yetersizlik gösterdi; Propaganda sistemi yalnızca, zaten Sovyetler Birliği’nin dostlarına bağlı olan insanları hedef aldı. Her iki kriz de insan hatasıyla birleşen teknolojik ve organizasyonel başarısızlıklarla tırmandı

ABD-Sovyet ilişkileri, özellikle Reagan’ın Sovyetler Birliği’ni “kötü imparatorluk” olarak adlandırdığı Mart 1983’ten sonra hızla kötüleşti. Resmi basın ajansı TASS, Reagan’ı “sadece çatışma ve kavgacı, çılgın anti-komünizm açısından düşünmekle” suçladı. Daha fazla Sovyet öfkesi, Reagan’ın Batı Avrupa’da orta menzilli nükleer füzeler yerleştirmesine yöneltildi. In Afganistan, Angola altında başka yerde, Nikaragua ve Reagan Doktrini, ABD’nin bu ülkelerdeki komünizm karşıtı direniş hareketlerine silah sağlayarak Sovyetler destekli hükümetler zarar başladı.

Başkan Reagan’ın orta menzilli Pershing II’yi konuşlandırma kararı Batı Avrupa’daki füzeler, Fransa ve Batı Almanya gibi ülkelerde bazen tek seferde 1 milyon kişiye ulaşan kitlesel protestolarla karşılaştı. Pek çok Avrupalı, Sovyetler Birliği’nin değil de ABD’nin daha saldırgan bir ülke olduğuna ikna oldu ve özellikle Avrupa’da ABD’nin Kızıl Ordu’dan iki farkla ayrıldığına dair yaygın bir kanaat bulunduğundan, bir savaş olasılığı konusunda korku vardı. Okyanuslar, kısa bir kara sınırının aksine, Almanya ve diğer ülkelerin insanlarına karşı duyarsızdı. Dahası, II. Dünya Savaşı’nın hatırası hala güçlüydü ve birçok Alman, bu çatışmanın son günlerinde Sovyet birliklerinin gerçekleştirdiği yıkımları ve toplu tecavüzleri unutamadı. Bu tutum, Reagan Yönetimi tarafından da desteklendi.

Andropov’un sağlığı 1983’ün gergin yaz ve sonbaharında hızla düştü ve o Kasım ayında 1917 devriminin yıldönümü kutlamalarını kaçıran ilk Sovyet lideri oldu. Birkaç ay boyunca kamuoyundan kaybolduktan sonra Şubat 1984’te böbrek yetmezliğinden öldü. Sovyetler Birliği’ne en önemli mirası, Mihail Gorbaçov’u keşfetmesi ve tanıtmasıydı.. 1978’den başlayarak, Gorbaçov iki yıl içinde Kremlin hiyerarşisi aracılığıyla Politbüro’ya tam üyeliğe yükseldi. Personelin atanmasıyla ilgili sorumlulukları, ileride genel sekreter olmak için gerekli olan bağlantıları yapmasına ve yardımları dağıtmasına olanak sağladı. Bu noktada Batılı uzmanlar, Andropov’un Gorbaçov’u halefi olarak tımar ettiğine inanıyorlardı. Ancak, Gorbaçov, Andropov’un hastalığı boyunca genel sekreter yardımcısı olarak görev yapmış olsa da, patronu 1984’te erken öldüğünde Gorbaçov’un zamanı henüz gelmemişti.

Chernenko fetret dönemi

71 yaşında, Konstantin Çernenkosağlık durumu kötüydü, amfizem hastasıydı ve uzun tartışmalardan sonra Andropov’un yerini almak üzere seçildiğinde politika yapımında aktif bir rol oynayamıyordu. Ancak Çernenko’nun görevdeki kısa süresi bazı önemli politika değişiklikleri getirdi. Andropov’un gözetiminde yürütülen personel değişiklikleri ve yolsuzluk soruşturmaları sona erdi. Çernenko, tüketim malları ve hizmetleri ile tarıma daha fazla yatırım yapılmasını savundu. Ayrıca, SBKP’nin ekonomideki mikro yönetiminde bir azalma ve kamuoyuna daha fazla dikkat gösterilmesi çağrısında bulundu. Ancak Sovyet muhaliflerine yönelik KGB baskısı da arttı. Şubat 1983’te Sovyet temsilcileri, bu grubun muhalefeti bastırmak için psikiyatri kullanımıyla ilgili devam eden şikayetlerini protesto etmek için Dünya Psikiyatri Örgütü’nden çekildi. Bu politikanın altı, Haziran ayında Moskova Radyosu yayıncısı Vladimir Danchev’in İngilizce yayınlar yaparken Afganistan’daki Sovyet birliklerini “işgalciler” olarak adlandırmasıyla vurgulandı. Bu ifadeyi geri çekmeyi reddettikten sonra, birkaç ay boyunca akıl hastanesine yollandı. Resmi olmayan bir profesyonel işçiler sendikasının lideri olan Valery Senderov, eğitim ve mesleklerde Yahudilere karşı uygulanan ayrımcılığı dile getirdiği için yılın başlarında bir çalışma kampında yedi yıl hapis cezasına çarptırıldı.

Çernenko Batı ile yeni bir yumuşama çağrısında bulunmasına rağmen, onun yönetimi sırasında Doğu-Batı ilişkilerindeki çatlağı kapatmak için çok az ilerleme kaydedildi. Sovyetler Birliği, Los Angeles’taki 1984 Yaz Olimpiyatlarını boykot ederek, Moskova’daki 1980 Yaz Olimpiyatları’nın ABD liderliğindeki boykotuna misilleme yaptı. Eylül 1984’te Sovyetler Birliği, Doğu Almanya lideri Erich Honecker’in Batı Almanya’ya yapacağı ziyareti de engelledi. Mücadele Afgan Demokratik Cumhuriyeti de yoğunlaştı, ama 1984 sonbahar sonunda ABD ve Sovyetler Birliği erken 1985 yılında silah kontrol müzakereleri sürdürme kararı aldılar etmedi.

GORBAÇOV’UN YÜKSELIŞI 

Sallanan ekonomiye ek olarak, Afganistan’da genellikle Sovyetler Birliği’nin “Vietnam Savaşı” olarak anılan uzun süreli savaş, halkın Komünist rejime karşı artan memnuniyetsizliğine yol açtı. Ayrıca, 1986’daki Çernobil felaketi, Gorbaçov’un glasnost ve perestroyka reformlarına itici güç ekledi ve bu da sonunda kontrolden çıktı ve Sovyet sisteminin çökmesine neden oldu.

ESKI MUHAFIZI DEVIRMEK

Yıllarca süren durgunluktan sonra, genç komünist aparatçiklerin “yeni düşüncesi” ortaya çıkmaya başladı. Ölümcül hasta Konstantin Çernenko’nun ölümünün ardından, Politbüro, Mart 1985’te Mihail Gorbaçov’u Sovyetler Birliği Komünist Partisi (SBKP) Genel Sekreterliği görevine seçti. 54 yaşındaki Gorbaçov, Joseph Stalin’den bu yana en genç kişiydi.genel sekreter ve ülkenin çar tebaası yerine Sovyet vatandaşı olarak doğan ilk devlet başkanı olmak. 11 Mart’taki resmi onayı sırasında, Dışişleri Bakanı Andrei Gromyko yeni Sovyet liderinin Çernenko’nun MK Sekreterliği olarak yerini nasıl doldurduğundan bahsetti ve parti ideolojisine katı bir bağlılık yerine zekasını ve esnek, pragmatik fikirlerini övdü. Gorbaçov’a, Politbüro’da ciddi bir rekabet eksikliği yardım etti. Aralarında Ekonomi Bakanı Nikolai Ryzhkov, KGB Başkanı Viktor Cherbrikov, Dışişleri Bakanı Eduard Shevardnadze (75 yaşındaki Gromyko’nun yerine), Savunma Sanayii Bakanı Lev Zaikov  [ ru], ve İnşaat Bakanı Boris Yeltsin. Gorbaçov’un Genel Sekreterlik pozisyonu için en önemli rakibi olan Grigory Romanov, Politbüro ve Sekreterlikten çıkarıldı. Gromyko’nun Dışişleri Bakanı olarak görevden alınması, bilinmeyen, deneyimsiz Shevardnadze’ye kıyasla, onlarca yıl süren yılmaz, sadık hizmeti göz önüne alındığında en beklenmedik değişiklikti.

Daha tahmin edilebileceği, 80 yaşındaki Nikolay Tihonov, Başkan ait Bakanlar Kurulu tarafından devrilmiştir Nikolay Ryzhkov ve Vasili Kuznetsov, oyunculuk Başkanı ait Yüksek Sovyeti’nin tarafından devrilmiştir Andrei Gromyko, eski Bakan Dışişleri Bakanlığı.

Zincirin daha aşağısında, oblastların (vilayetlerin) ilk sekreterlerinin %40’a kadarı daha genç, daha iyi eğitimli ve daha yetkin erkeklerle değiştirildi. Savunma müessesesine ayrıca, üç Sovyet filosunun yanı sıra, tüm askeri harekat alanları ile birlikte değiştirilen 16 askeri bölgenin komutanları ile kapsamlı bir sarsıntı verildi. İkinci Dünya Savaşı’ndan beri Sovyet ordusunda bu kadar hızlı bir subay sirkülasyonu olmamıştı. Altmış sekiz yaşındaki Mareşal Nikolay Ogarkov tamamen nedeniyle dair tutumundan için 1983-84 yılında lehine düşmüş sonra rehabilite edildi KAL 007Silahlı saldırı ve Sovyet stratejik ve taktik doktrinlerini geliştirme konusundaki fikirleri, savunma politikasının resmi bir parçası haline getirildi, ancak orduyu ileri teknolojiye dayalı daha küçük, daha sıkı bir kuvvet haline getirmek gibi diğer hırslarından bazıları şu an için uygun görülmedi. 1985’te atanan genç ordu subaylarının hepsi olmasa da çoğu Ogarkov’un himayesindeydi.

Gorbaçov, iktidardaki ilk aylarında mükemmel bir başlangıç ​​yaptı. Yaşlı seleflerine kıyasla bir gençlik ve dinamizm havası yansıttı ve sıradan vatandaşların sorularını yanıtlayarak büyük şehirlerin sokaklarında sık sık yürüyüşler yaptı. Sovyet halkıyla bizzat konuşan ilk lider oldu. Halka açık konuşmalar yaptığında, Sovyet sisteminin mükemmelliği hakkında uzun yavan sözler söylemek yerine yapıcı fikir alışverişleriyle ilgilendiğini açıkça belirtti. Ayrıca, alkol bağımlılığını suçlayarak, Sovyet toplumunun son yıllardaki gevşekliği ve bitkin durumu hakkında da samimi bir şekilde konuştu., kötü işyeri disiplini ve bu durumlar için diğer faktörler. Alkol, özellikle kendisi içmediği için Gorbaçov’un özel bir dırdırıydı ve alkol tüketimini sınırlamak için başlıca politika amaçlarından birini yaptı.

Dış politika

Dış politika açısından, en önemlisi, ABD ile ilişkiler 1985 yılına kadar gergin kaldı. Ekim ayında Gorbaçov, Fransa’ya gittiğinde komünist olmayan bir ülkeye ilk ziyaretini yaptı ve sıcak bir şekilde karşılandı. Moda bilincine sahip Fransızlar, karısı Raisa tarafından da büyülendi ve siyasi uzmanlar, nispeten genç Sovyet liderinin 20 yaş büyük olan Başkan Reagan’a karşı bir PR avantajına sahip olacağına inanıyordu.

Reagan ve Gorbaçov, Kasım ayında Cenevre’de ilk kez bir araya geldi. Zirve toplantısından önceki üç hafta, ABD’de programa muhalefetten yararlanan Stratejik Savunma Girişimi’ne (SDI) karşı benzeri görülmemiş bir Sovyet medya kampanyasıyla kutlandı. Sonunda gerçekleştiğinde, iki süper güç lideri, Reagan’ın SDI’den vazgeçme konusunda uzlaşmayı reddetmesine rağmen, gelecek için iyiye işaret eden sağlam bir ilişki kurdu. Her iki tarafın ortak bildirisinde, nükleer savaşın her iki tarafça da kazanılamayacağı ve asla olmasına izin verilmemesi gerektiği konusunda hemfikir oldukları belirtildi. Reagan ve Gorbaçov’un 1986-87’de iki zirve toplantısı daha gerçekleştirmesi de kararlaştırıldı.

Jimmy Carter, altı ay sonra Afganistan’a Sovyet müdahalesinin bahanesi olarak hizmet eden komşu Sosyalist Afganistan’daki Mücahid hareketine mali yardımda bulunarak, Halkın Demokratik Partisi tarafından kontrol edilen Afgan hükümetini desteklemek amacıyla yumuşama politikasını kararlı bir şekilde sona erdirmişti. Afganistan Partisi. Süper güçler arasındaki gerilim, Carter’ın Sovyetler Birliği’ne ticari ambargolar koyması ve Sovyetlerin Afganistan’ı işgalinin “İkinci Dünya Savaşı’ndan bu yana barışa yönelik en ciddi tehdit” olduğunu belirtmesiyle bu dönemde arttı.

Ekonomi 

Doğu-Batı gerilimi ABD Başkanı Ronald Reagan’ın (1981-85) ilk döneminde arttı ve Reagan’ın ABD askeri harcamalarını GSYİH’nın %7’sine yükseltmesiyle Küba Füze Krizinden bu yana görülmemiş seviyelere ulaştı. Askeri birikime uyum sağlamak için, Sovyetler Birliği kendi askeri harcamalarını GSYİH’sının %27’sine çıkardı ve sivil mal üretimini 1980 seviyelerinde dondurdu ve zaten başarısız olan Sovyet ekonomisinde keskin bir ekonomik düşüşe neden oldu.

ABD, Celaleddin Hakkani, Gulbudin Hikmetyar ve Burhaneddin Rabbani gibi Mücahid savaş ağalarının eğitimini finanse etti ve sonunda Sovyet uydusu Afganistan Demokratik Cumhuriyeti’nin düşüşüyle ​​sonuçlandı. CIA, MI6 ve Çin Halk Kurtuluş Ordusu, Pakistan hükümetiyle birlikte Sovyetler Birliği’ne karşı harekatı finanse ederken, sonunda Sovyetler Birliği bir geri çekilme yolu aramaya başladı ve 1988’de aralarında Cenevre Anlaşmaları imzalandı. Komünist-Afganistan ve Pakistan İslam Cumhuriyeti; şartlar altında Sovyet birlikleri geri çekilecekti. Çekilme tamamlandıktan sonra Pakistan ISI, Mücahidleri Komünist Hükümete karşı desteklemeye devam etti ve 1992’de hükümet çöktü. ABD Başkanı Reagan aynı zamanda Sovyetler Birliği’nin Avrupa’ya doğal gaz satma kabiliyetini aktif olarak engelledi ve aynı zamanda gaz fiyatlarını düşük tutmak için aktif olarak çalışırken, bu da Sovyet petrolünün fiyatını düşük tuttu ve Sovyetler Birliği’ni yabancı sermayeden daha da aç bıraktı. Bu “uzun vadeli stratejik saldırı”, “temelde tepkisel ve savunmacı” ” kontrol etme ” stratejisiyle çelişiyor, Sovyetler Birliği’ni ekonomik tabanını aşırı genişletmeye teşvik ederek çöküşünü hızlandırdı.CIA’in Suudi Arabistan’daki özel operasyonlarının Sovyet petrol fiyatlarını etkilediği önerisi, Sovyetler Birliği ekonomisinin önde gelen uzmanlarından Marshall Goldman tarafından son kitabında çürütüldü. Suudilerin 1985’te petrol üretimini azalttığına (16 yılın en düşük seviyesine ulaştığına), oysa petrol üretiminin zirvesine ulaştığına dikkat çekti.1986 yılında petrol üretimini artırmışlar, 1987 yılında azaltmışlar, ardından 1988 yılında artırmışlar, ancak üretimin en yüksek seviyeye ulaştığı 1980 seviyelerine değil. Gerçek artış, Soğuk Savaş’ın neredeyse bittiği 1990’da gerçekleşti. Kitabında, Suudi Arabistan’ın Sovyet petrol fiyatları üzerinde böyle bir etkisi varsa, Suudi Arabistan’ın petrol üretiminin en yüksek seviyeye ulaştığı 1980’de – seksenlerin ortalarındaki petrolün üç katı kadar – fiyatlar neden düşmediğini sordu. ve Suudiler, CIA’in sözde müdahalesinden beş yıl sonra, üretimlerini artırmak için neden 1990’a kadar beklediler? O zaman Sovyetler Birliği neden 1980’de çökmedi?

Gorbaçov, uskoreniye (ekonomik kalkınmanın hızlandırılması) ve perestroika programları aracılığıyla Sovyet idari komuta ekonomisinin parçalanmasına yol açacak süreci başlattığında.(siyasi ve ekonomik yeniden yapılanma) 1986’da ilan edildiğinde, Sovyet ekonomisi hem gizli enflasyondan hem de resmi ekonomiyi baltalayan giderek artan bir karaborsanın ağırlaştırdığı yaygın arz kıtlığından muzdaripti. Ek olarak, süper güç statüsünün maliyetleri -askeri, uzay programı, bağımlı devletlere verilen sübvansiyonlar- Sovyet ekonomisiyle orantısızdı. Bilgi teknolojisine dayalı yeni sanayileşme dalgası, Sovyetler Birliği’ni artan geriliğine karşı koymak için Batı teknolojisi ve kredileri için çaresiz bırakmıştı.

Reformlar

Sovyetler Birliği idari bölümleri, 1989

Kooperatifler Kanunu Mayıs 1988’de yürürlüğe giren Gorbaçov döneminin başlarında sırasında belki ekonomik reformların en radikal oldu. Beri ilk defa Vladimir Lenin ‘in Yeni Ekonomik Politika, hukuk, özel hizmetlerde işletmelerin sahipliğini, üretim ve dış ticaret sektörlerini izin verdi. Bu hüküm uyarınca kooperatif restoranları, dükkanları ve imalatçıları Sovyet sahnesinin bir parçası haline geldi.

Glasnost, daha fazla konuşma özgürlüğü ve basının çok daha az kontrollü hale gelmesiyle sonuçlandı. Binlerce siyasi tutsak ve çok sayıda muhalif de serbest bırakıldı. Sovyet sosyal bilimi, kamuoyu yoklamaları yapmak da dahil olmak üzere, daha önce yasak olan birçok konuyu araştırmak ve yayınlamak için özgür hale geldi. Tüm Birlik Kamuoyu Araştırmaları Merkezi (VCIOM)—o dönemde başlatılan birçok sandık kuruluşunun en öne çıkanı— açıldı. Devlet arşivleri daha erişilebilir hale geldi ve gizli tutulan bazı sosyal istatistikler, gelir farklılıkları, suç, intihar, kürtaj ve bebek ölümleri gibi hassas konularda araştırma ve yayına açıldı. Toplumsal cinsiyet çalışmaları için ilk merkez, yeni kurulan İnsan Nüfusunun Sosyo-Ekonomik Çalışmaları Enstitüsü bünyesinde açılmıştır.

Ocak 1987’de Gorbaçov demokratikleşme çağrısında bulundu: Çok adaylı seçimler gibi demokratik unsurların Sovyet siyasi sürecine dahil edilmesi. Sovyet iktisatçısı ve Gorbaçov danışmanı Leonid Abalkin tarafından düzenlenen 1987 tarihli bir konferans şu sonuca varmıştı: “Ekonomi yönetimindeki derin dönüşümler, siyasi sistemde buna uygun değişiklikler olmaksızın gerçekleştirilemez.”

Haziran 1988’de, SBKP’nin Ondokuzuncu Parti Konferansı’nda, Gorbaçov, hükümet aygıtı üzerindeki parti kontrolünü azaltmayı amaçlayan radikal reformlar başlattı. 1 Aralık 1988’de Yüksek Sovyet, Sovyetler Birliği’nin yeni yüksek yasama organı olarak Halk Temsilcileri Kongresi’nin kurulmasına izin vermek için Sovyet anayasasını değiştirdi.

Mart ve Nisan 1989’da SSCB’nin her yerinde yeni Halk Vekilleri Kongresi seçimleri yapıldı. Komünist Parti Genel Sekreteri olarak Gorbaçov, komünist seçkinler ondan memnun kalmazsa her an istifaya zorlanabilir. Komünist partinin çoğunluğunun karşı çıktığı reformlara devam etmek için Gorbaçov, iktidarı yeni bir pozisyonda, SBKP ve sovyetlerden (konseyler) bağımsız olan ve sahibi ancak dava açması halinde suçlanabilecek olan Sovyetler Birliği Başkanı olarak pekiştirmeyi amaçladı. yasanın doğrudan ihlalidir.15 Mart 1990’da Gorbaçov ilk icra başkanı seçildi. Aynı zamanda, anayasanın 6. maddesi, SBKP’yi siyasi iktidar tekelinden yoksun bırakacak şekilde değiştirildi.

İstenmeyen sonuçlar

Gorbaçov’un Komünist sistemi düzene sokma çabaları umut vaat etti, ancak nihayetinde kontrol edilemez olduğunu kanıtladı ve sonunda Sovyetler Birliği’nin dağılmasıyla sonuçlanan bir dizi olayla sonuçlandı. Başlangıçta Sovyet ekonomisini desteklemek için araçlar olarak tasarlanan perestroika ve glasnost politikaları kısa sürede istenmeyen sonuçlara yol açtı.

Glasnost altında gevşeme, Komünist Partinin medya üzerindeki mutlak kontrolünü kaybetmesiyle sonuçlandı. Çok geçmeden ve yetkilileri utandıracak şekilde medya, Sovyet hükümetinin uzun süredir inkar ettiği ve aktif olarak gizlediği ciddi sosyal ve ekonomik sorunları ifşa etmeye başladı. Artan dikkat çeken sorunlar arasında yetersiz barınma, alkolizm, uyuşturucu kullanımı, kirlilik, eski Stalin dönemi fabrikaları ve resmi medyanın görmezden geldiği küçük ve büyük ölçekli yolsuzluklar vardı. Basında çıkan haberler ayrıca Joseph Stalin ve Sovyet rejimi tarafından işlenen gulaglar, Adolf Hitler ile yaptığı antlaşma ve Büyük Tasfiyeler gibi suçları da ortaya çıkardı.resmi medya tarafından göz ardı edilmişti. Üstelik Afganistan’da devam eden savaş ve 1986 Çernobil felaketinin yanlış idare edilmesi, memnuniyetsizliğin arttığı bir dönemde Sovyet hükümetinin güvenilirliğini daha da zedeledi.

Genel olarak, resmi medya tarafından uzun süredir kamuoyuna sunulan Sovyet yaşamına ilişkin olumlu görüş hızla solmakta ve Sovyetler Birliği’ndeki yaşamın olumsuz yönleri gün ışığına çıkarılmaktadır.Bu, halkın Sovyet sistemine olan inancını sarstı ve Komünist Partinin sosyal güç tabanını aşındırarak Sovyetler Birliği’nin kimliğini ve bütünlüğünü tehdit etti.

Üyeleri arasında yıpranmayı Varşova Paktı ilk gösterdiği batı müttefikleri, ülkeleri ve istikrarsızlık Lech Walesa sendikasının liderlik ‘ın 1980 yükselişi Dayanışma, koruma için onun Doğu Avrupa uydu devletleri bağlı için Sovyetler Birliği yapamaz bırakarak hızlandırılmış tampon bölge olarak 1989’a gelindiğinde, Gorbaçov, “yeni siyasi düşünce” doktrinini takiben, Varşova Paktı müttefiklerinin iç işlerine müdahale etmeme lehine Brejnev Doktrini’ni reddetti (Sinatra Doktrini). Yavaş yavaş, Varşova Paktı ülkelerinin her biri kendi komünist hükümetlerin durumunda, popüler seçimlere düşer ve testere Romanya’da bir şiddetli ayaklanma. 1990’da, hükümetleri Bulgaristan, Çekoslovakya, Doğu Almanya, Macaristan, Polonya ve Romanya’dan sonra empoze edildiğini hepsi, İkinci Dünya Savaşı gibi düşürüldü devrimler Doğu Avrupa süpürüldü.

Sovyetler Birliği de, glasnost’un siyasi sonuçları ülke çapında yankılandıkça, karışıklık yaşamaya başladı. Kontrol altına alma çabalarına rağmen, Doğu Avrupa’daki karışıklık kaçınılmaz olarak SSCB içindeki milletlere yayıldı. Sovyetler Birliği’nin kurucu cumhuriyetlerinin bölgesel meclislerine yapılan seçimlerde, milliyetçiler kadar radikal reformcular da yönetim kurulunu silip süpürdü. Gorbaçov, iç siyasi baskı sistemini zayıflattığı için, SSCB’nin merkezi Moskova hükümetinin, SSCB’yi oluşturan cumhuriyetlere kendi iradesini dayatma yeteneği büyük ölçüde zayıflamıştı. Baltık Yolu ve Şarkı Devrimi gibi Baltık cumhuriyetlerinde kitlesel barışçıl protestolar uluslararası ilgi gördü ve diğer çeşitli bölgelerdeki bağımsızlık hareketlerini destekledi.

İfade özgürlüğü altında milliyetçiliğin yükselişi, kısa süre sonra çeşitli Sovyet cumhuriyetlerinde kaynayan etnik gerilimleri yeniden uyandırdı ve birleşik bir Sovyet halkı idealini daha da gözden düşürdü. Bir örnek, Şubat 1988’de, Azerbaycan SSC’de ağırlıklı olarak etnik bir Ermeni bölgesi olan Dağlık Karabağ’daki hükümetin, Ermenistan SSC ile birleşme çağrısında bulunan bir kararı kabul etmesiyle meydana geldi. Sovyet televizyonunda yerel Azerbaycanlılara yönelik şiddet, Azerbaycan’ın Sumgait şehrinde Ermenilerin katliamlara yol açtığı bildirildi.

Liberalize glasnost atmosferinin cesaretlendirdiği, halkın ekonomik koşullardan duyduğu memnuniyetsizlik, Sovyet döneminde hiç olmadığı kadar açıktı. Perestroyka, Sovyet tarihi bağlamında cesur kabul edilse de, Gorbaçov’un ekonomik reform girişimleri, 1980’lerin sonlarında ülkenin kronik olarak durgun ekonomisini yeniden başlatacak kadar radikal değildi. Reformlar ademi merkeziyetçilikte bazı ilerlemeler sağladı, ancak Gorbaçov ve ekibi, fiyat kontrolleri, rublenin dönüştürülemezliği, özel mülkiyet mülkiyetinin dışlanması ve çoğu üretim aracı üzerindeki hükümet tekeli dahil olmak üzere Stalinist sistemin temel unsurlarının çoğunu olduğu gibi bıraktı.

1990 yılında üretilen tüm tüketim mallarının perakende fiyatlarındaki değeri yaklaşık 459 milyar ruble (2,1 trilyon dolar) idi. Bununla birlikte, Sovyet hükümeti ekonomik koşullar üzerindeki kontrolünü kaybetmişti. Artan sayıda kârsız teşebbüsün devam etmesi için devlet desteğine ve tüketici fiyat sübvansiyonlarına ihtiyaç duyması nedeniyle hükümet harcamaları keskin bir şekilde arttı. Büyüyen bölgesel özerklik ruhuyla cumhuriyet ve yerel yönetimler merkezi hükümetten vergi gelirlerini keserken vergi gelirleri azaldı. Alkol karşıtı kampanya, 1982’de tüm devlet gelirlerinin yaklaşık %12’sini oluşturan vergi gelirlerini de azalttı. Özellikle tüketim malları sektöründe üretim kararları üzerindeki merkezi kontrolün ortadan kaldırılması, geleneksel tedarikçi-üretici ilişkilerinin yenilerinin oluşumuna katkıda bulunmaksızın kırılmasına neden olmuştur. Böylece, Gorbaçov’un ademi merkeziyetçiliği sistemi düzene sokmak yerine yeni üretim darboğazlarına neden oldu.

SSCB’NIN DAĞILMASI 

Sovyetler Birliği’nin dağılması’ ekonomide, sosyal yapıda ve siyasi yapıda meydana gelen sistematik bir parçalanma süreciydi. 26 Aralık 1991’de Sovyet Federal Hükümeti’nin (Birlik merkezi) lağvedilmesi ve SSCB cumhuriyetlerinin bağımsızlığı ile sonuçlandı. Süreç, Sovyet hükümetinin zayıflamasına neden oldu, bu da dağılmaya yol açtı ve yaklaşık 19’dan itibaren gerçekleşti. Ocak 1990-26 Aralık 1991. Süreç, Sovyetler Birliği cumhuriyetlerinin birçoğunun bağımsızlıklarını ilan etmeleri ve egemen ulus-devletler olarak tanınmalarıyla karakterize edildi.

Merkez Komite İstihbarat Dairesi Başkan Yardımcısı Andrei Grachev, düşüşün sonucunu oldukça ikna edici bir şekilde özetledi:

“Gorbaçov, aslında halkın korkusunu öldürerek Sovyetler Birliği’nin direnişine bir nevi son darbeyi indirdi. Bu ülke, bir yapı olarak, bir hükümet yapısı olarak, Stalinist korkuyla hâlâ yönetiliyor ve bir arada tutuluyordu. zamanlar.”

ÖZET

Eski Sovyet siyasi sisteminin başlıca unsurları, Komünist Parti egemenliği, sovyetler hiyerarşisi, devlet sosyalizmi ve etnik federalizmdi. Gorbaçov’un perestroika (yeniden yapılanma) ve glasnost (açıklık) programları, bu sistemi çökerten radikal öngörülemeyen etkiler üretti.Sovyet devletini yeniden canlandırma aracı olarak Gorbaçov, reformu destekleyen siyasi liderlerden oluşan bir koalisyonu defalarca kurmaya çalıştı ve yeni güç alanları ve temelleri yarattı. Bu önlemleri, Sovyetler Birliği’ni uzun vadeli bir durgunluk durumuna sokmakla tehdit eden ciddi ekonomik sorunları ve siyasi ataleti çözmek istediği için uyguladı.

Ancak Gorbaçov, sendika cumhuriyetlerindeki liderlerin ve halk hareketlerinin etki kazanma fırsatlarını genişletmek için yapısal reformları kullanarak, milliyetçi, ortodoks komünist ve popülist güçlerin Sovyet komünizmini liberalleştirme ve yeniden canlandırma girişimlerine karşı çıkmalarını da mümkün kıldı. Bazı yeni hareketler Sovyet sistemini tamamen liberal demokratik bir sistemle değiştirmeyi amaçlasa da, diğerleri ulusal cumhuriyetler için bağımsızlık talep etti. Yine de diğerleri eski Sovyet yöntemlerinin restorasyonunda ısrar etti. Sonuçta Gorbaçov bu güçler arasında bir uzlaşma sağlayamadı ve sonuç Sovyetler Birliği’nin dağılması oldu.

SOVYET SONRASI YENIDEN YAPILANMA

Sovyet idari komuta sistemini yeniden yapılandırmak ve piyasa ekonomisine geçişi uygulamak için, Sovyetler Birliği’nin dağılmasından sonraki günlerde Yeltsin’in şok programı kullanıldı. Para kaybeden çiftliklere ve sanayilere verilen sübvansiyonlar kesildi, fiyat kontrolleri kaldırıldı ve ruble konvertibiliteye yöneldi. Yeltsin’in çevresi ve diğer girişimciler için eski devlet mülkiyetine el koymaları için yeni fırsatlar yaratıldı, böylece eski devlete ait ekonomi birkaç ay içinde yeniden yapılandırıldı.

İktidarı ele geçirdikten sonra, “idealist” reformcuların büyük çoğunluğu, hükümetteki konumlarını kullanarak büyük devlet mülkiyeti elde ettiler ve gelişmekte olan bir demokrasiye zıt görünen bir şekilde iş oligarkları haline geldiler. Mevcut kurumlar, özel mülkiyeti yöneten, finansal piyasaları denetleyen ve vergilendirmeyi uygulayanlar gibi piyasa ekonomisinin yeni yasal yapılarının kurulmasından önce bariz bir şekilde terk edildi.

Piyasa ekonomistleri, Rusya’daki idari komuta sisteminin kaldırılmasının, kaynakları daha verimli bir şekilde tahsis ederek GSYİH’yı ve yaşam standartlarını yükselteceğine inanıyorlardı. Ayrıca çöküşün, merkezi planlamayı ortadan kaldırarak, merkezi olmayan bir piyasa sistemini değiştirerek, liberalleşme yoluyla büyük makroekonomik ve yapısal çarpıklıkları ortadan kaldırarak ve özelleştirme yoluyla teşvikler sağlayarak yeni üretim olanakları yaratacağını düşünüyorlardı.

SSCB’nin çöküşünden bu yana Rusya, 1992’de serbest piyasa taraftarlarının beklemediği pek çok sorunla karşı karşıya kaldı. Diğer şeylerin yanı sıra, nüfusun %25’i yoksulluk sınırının altında yaşıyordu, yaşam beklentisi düşmüş, doğum oranları düşüktü ve GSYİH yarıya inmişti. 1988/1989 ve 1993/1995 arasında ekonomik eşitsizlikte keskin bir artış oldu ve Gini oranı tüm eski sosyalist ülkeler için ortalama 9 puan arttı. Bu sorunlar neredeyse Yeltsin’in Komünist rakibi, seçilmesine yol açtı 1990’larda, içinde bir dizi kriz yol açtı Gennady Zyuganov içinde, 1996 başkanlık seçimlerinde. Yüzyılın sonundan sonra, büyük yatırımlar ve iş geliştirme ve ayrıca yüksek doğal kaynak fiyatları nedeniyle Rusya ekonomisi büyük ölçüde gelişmeye başladı.

DİPNOTLAR

1946’daki kuraklık şiddetli olmasına rağmen, hükümetin tahıl rezervlerini yanlış yönetmesi nüfus kayıplarından büyük ölçüde sorumluydu.